1995 şırnak askerlik hikayemi anlatıyorum

yavuz abiyi çocukları getirdiler, gözlerini kapaya çalışmılar kapanmamış. sırtından almış bixi mermisi gövdenin ön tarafından çıkmış.

dediler hastaneye zütürecez otopsi ve cenaze işlemleri için,

dedim bende gelecem,

atladık araçlara, yavuz abim ayaklarımın dibinde yatıyo, yüzüne bakıyorum, dokunuyorum sıcacık hala.

uyuyomuş gibi ölmemiş gibi,

zütürdük hastaneye yaralarını temizlediler hep yavuz abinin yanında durdum hep zorlasalarda çıkmadım.

yavuz abimin yarasını bir güzel temizlediler, anası son bir kez görmek isteyecek oğlunu tertemiz geri göndermemiz gerekir.

tertemiz ettiler yavuz abimi,

üniformasını giydirdiler, çenesinden tutturup başını bağladılar, botlarını ben bağladım ama çok sıkmadım sanki canı acıyacak, künyesini çıkartılar yavaşça canı acımasın diye sanki, varis kağıdını getirdiler, babasına vermiş veraseti,

gitmiştir şehit olduğu haberi, ne durumdalar acaba anası babası sevdiği kız. dünya başlarına yıkılmak ne kelime az gelir,

bir gün bekledik başında, öyle morga kaldırmak falan yok lan ne demek morg. şehit bunlar,

7 tane aslan parçası, bir odada yatıyor,

kapıda asker nöbette son görev. şehit bunlar, bunlardan daha üstü var mı? genelkurmay başkanını giberim orada.

sabah oldu,

bir güzel yavaşça yatırdık tabutuna yavuz abimi, kapattık üstünü, al bayrağa iyice sarıp sarmaladık. gere gere, ay yıldız tam ortadan kesecek şekilde.

en güzel şekilde göndereceğiz şehitlerimizi,

aldık son tugayımıza zütürdük,

bütün tugay dışarıda, son selamımızı verdik, mavi berenin omuzlarında taşıdık ambulanslara, oradan helikopterlere, oradan hepsini analarının yanına yolladık.

ama gözleri kapanmadı hepsinin açık.