*
o gözlerin en mantıklı açıklamasını laf yiyerek de olsa almıştım kızdan.
ne yapacağımı bilemeyerek bastım gaza.
çok gitmemiştim ki birden durdum.
aynaya baktığımda kızın indiği yerde beni beklediğini gördüm.
anarya yapıp geri döndüm.
arabayı oraya bıraktım
ve indim arabadan.
belli ki sormak istedikleri konuşucakları vardı,
benim de merak ettiklerim.
ama o an geri dönmemin sebebi cemil ustanın "eve gittikten sonra geri otogara bırakacaksın" lafı oldu.
onu orda bırakıp gidemedim.
vicdan yaptığımdan değil lan beyler
tamamen züt korkusundan.
kafeden içeri girdik.
kapı girişine yakın olan bir masaya oturduk.
kız beni inceliyor bense utanarak gözlerimi kaçırıyordum.
pot kırmamamk için konuşmamayı tercih edecektim.
o soğukta bile sıkıntıdan terlemeye başladım.
gerildiğimi anlamış olacak ki
-merak etme sana soru sormak için oturtmadım seni buraya, sadece ben anlatıcam sen dinleyeceksin. dedi
bi nebze de olsa rahatlamıştım.
onaylarcasına başımı salladım.
garsona 2 çay söyledikten sonra anlatmaya başladı kız.
-anlatacaklarımıın bir kısmını muhmemelen biliyorsundur, ama sen yine de sözümü kesme, beni bi dinle olur mu?. dedi
yine kafa salladım.
anlatacaklarının hiç birini gerçekten bilmiyordum.
cemil usta ailesi ile ilgili hiç bir şey anlatmamıştı bize.
-seni zaten babam gönderdiğine göre adımı biliyorsundur. adım gamze. cemil usta'nın en küçük kızıyım. babamı arıyorum. dedi
bölme dediği için araya girmemiştim
meraklı gözlerle bakıyordum.
-kaç yıldır izmit'desin. diye sordu
-doğduğumdan beri. dedim
-iyi o zaman 94'teki büyük tekel yangınını bilirsin. dedi
"evet" dercesine kafa salladım yine.
-annem orda çalışıyordu, o zamanlarda babamın, evimizin aşağısında küçük bi bakkal dükkanı vardı. durumumuz ne iyi ne de kötüydü. iki maaş giren 5 nüfuslu bir evdik. mutluyduk da. sonra o yangın oldu, tanıdığı olanlar, yönetimde eşi dostu olanlar başka fabrikalara başka kurumlara yerleştirildiler annem gibi garibanların eline de 2-3 krş tazminat sıkıştırıp eyvallah dediler. annem işsiz kaldığında ben 8, ablam 13, abim de 16 yaşındaydı. annem işten ayrıldıktan sonra başka yere giremedi. annemden dolayı evimizin huzuru kaçmaya başlamıştı. babam bi kaç defa dikkatli para harcamasını söylemişti anneme ama annem pek umursamamıştı. bi kaç defa ciddi kavgaları da olmuştu. annem yetmezmiş gibi biz de kene gibi yapışmıştık babama, hepimiz bi şeyler istiyorduk babamdan. hele ablam ve abim. tam ergenlik zamanları. babamdan sürekli para isterler alamayınca da babama karşı gelirlerdi. babam sinirliydi ama hiç dövmedi bizi. 1 defa bile vurmadı. anneme de o kadar yaptıklarına rağmen asla el kaldırmadı. ta ki bir gün annem "eve 3 kuruş para getiriyorsun diye kendini adam yerine mi koyuyorsun" diyene kadar.
tüylerim diken diken olmuştu lan beyler,
ürpermiştim amk.
birinin cemil usta gibi bir adama "adam mısın" demesini kafamda canlandıramamıştım bile.
beynim almamıştı, error vermiştim.