Kardeşine bakmakta zorlandığını ve ailesini baya anlattı iki abisi varmış.

Duyunca hiç tırsmadım guzel dedim.

Biri askerde diğeri 24 yaşında istanbulda bir dükkanı varmış.

Babası gemide çalışıyormuş aylık maası felan yetiyormuş.

Zaten telefonuds iyiydi elifin o zamana göre şimdiyle kıyaslanamaz tabikide.

Sonra bana baktı.

Bende ona bakıyorum

Güldü böyle guluşunu kapattı eliyle.

Şaşkın şey anlatsana hadi.

Iı şey ne biliyim.

Babama bakıyordum bana hiç benzemiyordu.
Annemse yok gibiydi.
Cidden bunu söylemiştim beyler.
Ayrıca bu söz benim değil charles bukowskinin kitabından alıntıdır.

Kitabıda baya önce okumuştum ordan geldi.

Ee anlatsana ili cümleyle kaçamazsın.

Madem öyle.

Babamın fırını vardı.

Fırında bende çalışırdım.

Babam normalde oturur çalışanlardan birini servise çıkartırdı

Bu sefer olmadı kendi çıktı.
Ve yolda kaza yapmış bariyerlere girmiş.

Sonra kafamı eğdim.

Elif elimi tuttu.
Geçti.

Annemi anlatmaya başladım.

Annem çok iyi daha ne diyebilirim ki babm gidince hiçbirşeyimiz kalmadı.

Herkesin gozunde artık dağılması kesin bir aileydik.

Annem hırs yaptı çalıştı.

Bende çalıştım ve evi geçindirdik.