Orhan'a yakalanma korkusuyla birbirimizin telefon numaralarını almamıştık. Nasıl olsa Yelda birkaç adım ötemde karşı dairede oturuyordu. Olaylardan habersiz bir şekilde sabah annem gittikten sonra Yelda'nın zilini defalarca kez çalmama rağmen kapı bir türlü açılmamıştı. Uyuduğunu düşünerek tekrar evime dönmüş kahvaltımı hazırlamıştım. 1 saat kadar sonra tekrar zili çaldığımda yine açılmamıştı kapı. Evime tekrar girip beklemeye koyulmuştum ki acılı ağlayışlar apartman boşluğunda yankılanıyordu. Annesi Orhan'ıımmmmm diyerek bağırıyordu. Sadece gözyaşları içinde Orhan'ım diyebiliyordu. Kapıyı açıp baktığımda Yelda kaynanasının koluna girmişti. Arkalarında da yığınla insan vardı ağlayan.