Evet beyler, size yine bu gibik hayatımdan hikayeler anlatacam. Açıkcası 26 senelik yaşamımda, neler gördü bu gözlerim de yıkamadı beni.

Evet her neyse beyler, hikayeye ara vermeden başlayalım.

Yıl 2009 kışı, o zamanlar daha 20 yaşımdayım 2 senedir girdiğim üniversite sınavlarını kazanamamış ailemin gözünde tam bir sefile dönüşmüştüm. Tek amacı beni okutmak olan babam, resmen benden soğumuş akabinde gelen hastalıklar peşini bırakmamıştı.

Sanırım babamın bütün hayallerini yıkmıştım.

Neyse, yine boş beleş arkadaş ortamımda günü geçirmiş saat 9 civarı eve gelmiştim. Annem bulaşıkları yıkıyor babam ise koltukta uzanmış, kurtlar vadisi izliyordu. Yüzünden derin düşüncelere kapıldığı anlaşılıyordu.

Her neyse eve gelir gelmez önce mutfağa gittim, anneme aç olduğumu söyledim. Annem sanki beni giblemiyor, orda yokmuşum gibi davranıyordu. Neyse dedim, babamın yanına geçtim ve

-Nasılsın baba ?

diye seslendim, beni duymuyordu bile. Öylesine dalmıştı.

Sessizce odamın yolunu tuttum. Yatağa uzandım ve bir sigara yaktım. Düşünmeye başladım, acaba ailem beni artık evlatları olarak görmüyormuydu ? Haksız da sayılmazlardı.

Yıllarca mahallenin küçük bakkalını işleten babam, yemedi yedirdi, giymedi giydirdi bana. Babamla aram eskiden oldukça iyiydi. Ama ne olduysa son senelerde olmaya başladı.

Lise son sınıfta sigaraya başlamış, okulu takmıyordum. Okulu ekip, kafelerde karı kız peşinde koşan haylazın tekiydim.

çevreme ve diğer insanlara göre tam bir sokak serserisiydim.

Üniversite sınavını da hiç takmamıştım, sallayarak çıktım ve sonuç tahmin edeceğiniz gibi.

3 yıl su gibi akıp geçti. Köşe başlarından, kahvede okeyden başımı kaldıramamış, ailemi ve kendimi bir girdabın içine sürüklemiştim...