uğur; annem babamdan nefret eder, ben de adam akıllı hiç görüşemedim onla, aslında konuşmuyordum ama bu benim değil annemin kararıydı...

ben; anlıyorum, bilge bir baban var zamanın tadını çıkart...
ihtiyar gözlerime baktı, kanser olduğunu çocuk bilmiyordu, ben de açık etmedim...

ihtiyarın o ahşap iki katlı kitaplarla dolu evinde anlayamadığım bir huzur vardı,
kurtarılmış bölge gibiydi, benim tatilim gibiydi orası, eski kokuyordu her şeyiyle, yaşanmışlık ve geçmiş, kitapları bilgeliği kaybetmediği neşesi... ihtiyarı çok sevmiştim, yol göstericim ışığım olmuştu...