Harp Okulundan içeriye girdim. Giriş nizamiyesinde bizi bir astsubay çavuş karşıladı. Gelen öğrencileri topladı. Orada pgibolojik test denilen bir test yapıldı. Kağıtyaki soruları cevaplıyorduk. Sonra ilk aşama olan önsağlık aşaması için otobüs getirtildi. Otobüse doluştuk.

Sonra önsağlık mülakatının yapılacağı binaya doğru otobüs haraket etti. Benimde içimdeki heyecan artmaya başladı. Bıçakladığım için , ameliyat izleri sorun çıkartabilirdi. Pmyo mülakatında çıkartmaması bana biraz umut veriyordu.

Mülakat başladı. Sıra sıra insanlar içeriye giriyordu. Ve sıra bana geldi...
Ne mi oldu...
Değersiz bir varlık gibi hissettim. Bu kadar emek , çaba , rezillik boşuna ELENDiM...

Sonra dışarıya çıktım bir köşeye geçip ağlamaya başladım. Ama ben ömrümde böyle ağlamamıştım. Artık bütün inancım kaybolmuştu ve herşey daha kötüydü.
Ben ağlarken oradaki astsubaylardan birisi yanıma geldi. Biraz teselli vermeye çalıştı. Ama nafile. Bu düzende ne yaparsan yap olmayacak , fikri doğdu ve umudumu kaybettim. Sadece adam gibi bir hayatımın olmasını istemiştim. Gidip kaybeden insanlar gibi olmak istemiyordum. Bu kadar rezilliğin ardından insan gibi bir yaşamı hakediyordum. Sonra dışarı çıktım , en ufak er inden genel kurmay başkanına kadar küfür ettim. Milletvekilleri , Cumhurbaşkanı , siyasi partiler hepsine ...

Sonra Kadıköye gittim . Kadıköy iskelesinin orada sosis ekmek satan büfenin yanına gidip 10 TL kalan pamla 1 tane sosis ekmek yedim. Cebimde 5 TL kaldı. Sonra iskelenin oradaki bankların birisine oturup denize doğru düşünmeye başladım. Artık bu kadarı fazla geliyordu taşıyamıyordum bütün emeklerim çöpe gitti. Sonra bir arkadaşım beni aradı. Konuşmaya başladık. Anlatmaya başladım. Geri ne zaman geleceksin sorusuna malum cevabı verdim. Bana internet üzerinden bilet ayırtacağını onunla geleceğimi söyledi. Eyvallah dedim kapattım.
Sonra Harem otogarına gittim. Gidiş saatini beklemeye başladım . en son bir önceki gün sabah 8 de uyanmıştım hala uyumamıştım. Ama uykumda yoktu.