Artık gördüğüm kabuslar gündelik yaşamıma kadar sirayet ediyor, beni başka bir insan haline dönüştürüyordu. Sanki içimde yıllarca biriken nefret artık dışarı çıkmak istiyordu, bazen avazım çıktığı kadar bağırmak herşeyi yıkıp dökmek istiyordum ama yapamıyordum bu beni daha çok dellendiriyordu. Çevremde gelişen en ufak şeylere bile sinirlenen bi çocuk olmuştum, annem ve babamla bu yaşıma kadar hemen hemen hiç kavga etmeyen ben, artık her gün evde huzursuzluk yaratan kavgaya sebebiyet olan biri haline dönüştüm. Bir akşam babam beni balkona çekip "gel bakalım biraz konuşalım senle" dedi, oflaya puflaya gittim oturdum karşısına.

(-) babam, (+) ben

- Oğlum bak seninle tatlı dille konuşacağım, beni germeden anlatacaklarımı dinle.
+ Hayırdır bir sıkıntı mı var ?
- Evet var, karşımda oturuyor.
(sustum, sadece dinliyorum buyur gibisinden kafamı salladım)
- Bugün bir bir pgibologla konuştum seni anlattım, randevu aldım yarın birlikte gidiyoruz.
+ Kime sordun randevu alırken ya gelmiyorum pgibolağa felan.
- Sıkıyosa gelme iki haftadır kendine ne olduğu hakkında bi fikrin var mı? Evdeki huzursuzluk hakkında bir fikrin var mı? Annene bana nasıl davrandığını görmüyor musun? Belli ki bi derdin var ve bu seni aşıyor, daha fazla birbirimizi germeden gerekirse ilaç desteğiyle seni eski haline döndüreceğiz, pgibolog sana yardım etmek için var, yarın gidiyoruz.