NAH KOVARSIN...

Hani bir efsane vardır, gelen bir cin, kolay kolay kovulmaz. Sonra Ercan benimle konuşuyor. Oğlum ben çok kötü oldum, kapağa asla yön vermedim diyor. Zaten vermem de imkansızdı, harfler benim çok tersimde kalıyordu diyor. Yoksa sen kafandan sallayarak kapağa yön verdin de bir rastlantı icabı tam sorunun cevabına mı denk geldi diyor. Ben de olum şaka yapma işte. Sen yön vermişsindir diyorum. Ercan kopuyor, oğlum saçmalama, ben böyle bir şey yapsam senden niye gizliyim, yemin ederim ki ben bir şey yapmadım. Ben cin çağırma olayına, cinin gelmesi olayına asla inanmadım ama bugün resmen inanmak zorunda kalıyorum galiba diyor. Ben de iyice yamuluyorum tabi. Biz olayın şokundayız ve hala atlatamamışız. Sonra yatıyoruz. Aradan 45 dakika kadar zaman geçiyor ki, ben derin uykudayken ve işitme açısından hafif hasarlı kulağımla inanılmaz bir çığlık duyuyorum.

Çığlık sesi Ümit’in odasından gelmişti. Ümit bir arkadaşla beraberdi o odada. Bir dalıyoruz hemen odasına. Işığı açıyoruz. O da ne? Ümit yatağının üzerinde dizlerini kollarıyla kavramış, diz kapakları yüzüne bitişik, top gibi büzülmüş. ileri geri sallanıyor ve titriyordu. O kadar solmuştu ki yüzü, bembeyaz bir suratı vardı. Dişleri birbirine vuruyor, dudakları titriyordu. Konuşamıyordu. Ne oldu diyorduk cevap yoktu. Sonra bunu yatağına uzattık ve masaj yapmaya, vücudunu ovmaya başladık sakinleşsin, kendine gelsin diye. Ümit 15 dakika sonra konuşabilir hale gelmişti. Ve olay şu olmuş: