hayat hikayem asosyal bir çoçuğun hikayesi

sınıfa girdiğinde yine erkekler bağırıyordu. dün akşamki halı saha maçını tartışıyorlardı. emre yine sessizce yerine oturdu. öğretmenler sırayla gelip derslerini anlattı. öğrenciler ders aralarında yer değiştirdi, sohbet ettiler, birbiriyle şakalaştılar ama emre ne yer değiştirdi ne de kimseyle sohbet etti. okuldan nefret ediyordu. son derste öğretmen gelmemişti. müdür sessiz olmalarını söyleyip gitmişti. sınıf yine birbiriyle sohbet ediyordu. emre sıkıntan öleceğini sandığı an da nihan onun yanına gelip oturdu. emre neye uğradığını şaşırdı. i̇şin kötüsü bir hata yapmış da nihan da onu azarlayacakmış gibi davrandı. “emre naber? sen de gittin mi dünkü maça?” dedi. emre kızarıp bozarıp cevap verdi: “hayır, gitmedim. annem hastaydı.” nihan hemen üzüldü. “geçmiş olsun ya neyi var?” emre hızla yalan uydurdu: “astım hastası. ara sıra krizi tutuyor.” “hadi ya geçmiş olsun tekrardan” emre teşekkür etti. on saniye boyunca her ikisi de sessiz durdu. nihan sonunda “dün beni twitter'dan takip etmişsin. ben de oradan gördüm seni. seni takip ediyorum. son tweetin çok güzeldi. bizim kızlara gösterdim. güle güle öldüler. onlar da seni takip ediyorlar” dedi. emre cevap veremeden zil çaldı. herkes çantasını alıp hızla çıktı. nihan da iyi akşamlar dileyip arkadaşlarıyla gitti.