yalnızlık canıma tak etti gelin dertleşelim

panpalar en başta söyleyeyim sonuna kadar okuyun pişman olmayacaksınız olay bundan ibaret

yaşam ve ölüm üzerine...

hayat hep birlikte olma çabalarının yalnız kalmaların kayalarında parçalanışından ibarettir diyordu biri peki yaşamak ve ölmek sebep sonuç ilişkisinde ise,ve ölüm yaşantımızın haklı bir sonucuysa yaşamak icin sebeplerimiz neler? aslında çok da sevmediğimiz bir hayata çoğu zaman kıyısından köşesinden tutunuruz,bir mut ararız bizi baglayacak..bir yerden baktığımızda aslında kedinin fare ile oynadıgı gibi oynar ,ne büyük ironidir bu!düşünmeden yaşarız coğu zaman düsündügümüzde de aman be bosver deriz, koca dünyada ben merkezli yasamaya calısırken evrende cok ufak bir nokta olmak kacıs noktamızdır cogu zaman, yalnız degiliz diye kendimizi avuturuz.. aslında o kadar yalnızız ki..söylesenize kim cift doguyor anne karnından ya da kim mezara iki kisi gömülüyor? kendimizi kandırıyoruz sanki -mış gibi yapıyoruz... ama kabullenemiyorz yalnız olmayı, iliskilerimiz oluyor bir yerden sonra hayatımız, degil mi ki biz ölüyoruz ilişkilerimiz nasıl kalsın?ve bitiremediklerimiz(iliskilerimiz) boguyor bizi, kacmaya calıstıgımız anlarda sorumluluklarımız ya da baska sebepler yakalıyor ve keşkeler başlıyor etrafımızı sarmaya sonra yasamamıs olmayı diliyoruz caresizce..

peki ya ölüm? en sıkı dostumuz gibi sarıldıgımız hayatımızda çokta haketmedigimiz bir tekedişmi ya da terkedilişmi?
aslında sormak istedigim cok soru var,ama ne yazık ki hayat mutlu sonlardan ibaret değil!