oz efsanesi augustus hill monologları

1. sezon/4. bölüm

amerika'da hepimizin kesin, vazgeçilemez hakları vardır.
silah taşıma hakkı gibi, sessiz kalma hakkı gibi.
ama devletin hakkı en fazladır.
bizi öldürebilir.

ve kamu isteğine bağlı olarak, vali ölüm cezasını geri getirdi.
verdiği karar jefferson keane'in -ki hiç bilmediği ve asla tanışmayacağı bir insan- öldürülmeliydi.
kuduz köpek gibi uyutulmalı.

bir sineğe vurursunuz, karıncanın üstüne basarsınız, hamamböceğini ezersiniz ve bunu çok düşünmezsiniz.
aslında bir böceği öldürmek size bir zafer hissi yaşatır.
gibtiğimin karıncası pikniğinizi mahvediyordur.
hamamböceği mutfak dolabınıza tırmanıyordur.
bu sefil, iğrenç küçük yaşamlara son verirsiniz.
ve dünyayı herkes için iyi bir yer haline getirirsiniz.
her birini öldürdüğünüzde gittikçe daha belirgin, daha büyük, daha çirkin, daha kötü olursunuz.

kimisi ölümün 5 aşaması olduğunu söylüyor:
inkar, öfke, pazarlık, depresyon ve en sonunda kabullenme.
o an kendine şunu söylersin: öleceğim ve bu konuda yapabileceğim bir tak yok.
evet, oz'da hepimiz bunu biliriz.
hepimiz kabullenmeyi biliriz.

'merhamet' acıma için fazla süslü bir kelime.
vali ölüm cezasını hafifletebiliyor.
telefon açıp dur deme gücüne sahip.
ama bence, vali'nin merhamet gösterdiği tek an, telefon açmamasıdır.
zira hapishanede şartlı tahliye ümidi olmadan bir ömür geçirmek, ölümden beterdir.
ölüm, şartlı tahliyedir.
ölüm, gerçek bağışlamadır.

bir yerlerde, ölüm hücresinde bir kardeşimiz vardı.
girdiğinde 16'sındaydı.
orada bir 16 sene daha oturdu.
mahkemeler ve avukatlar şundan bundan konuşurlarken, beklerken o duvara bir resim yaptı.
neyin peşinde olduğunu bir kişiye bile sezdirmeden...
sonunda 32 yaşına geldiğinde, hücrede geçirdiği süre, tüm temyiz çabalarının tükendiği annesinin evinde
geçirdiğinden fazlaydı.
ölmek üzereydi.
son an için çıkartılmak üzereyken, başyapıtının örtüsünü açtı.
hepi topu dört kelimeden ibaretti;

ölüm kesindir, hayat değil...

ertesi gün gardiyanlar, üstünü boyayla kapattılar.
barışla...