LÜTFEN BU YAZIYI OKUYUN Ki BiR ANNE VE BABANIN ÇOCUKLARININ HAYATLARINI NASIL gibTiĞiNi GÖRÜN. gibICI OLMAMASI iÇiN AKICI YAZDIM.
yaklaşık 3 yaşından beri maruz kaldığım. Henüz 10 dakika önce yeniden gerçekleşti. Bu sefer ben değil benim kardeşim vardı. Kardeşimden bahsedeyim 16 yaşında cılız bir kız. Ben bu kıza sahip çıkmakla yükümlüyüm. Onun attığı her adımdan sorumluyum. Çünkü ben abiyim. Ama iş anne-baba-çocuk kavgasına döndüğünde malesef bunun telafisi pek mümkün olmuyor. Diyalogları anlatayım. Kız kardeşim annemle kapının önünde sözlü tartışıyor. Araya babam giriyor. Babam da afedersiniz ayı gibi bişey. Birden kıza tekme tokat dalıyor. O sırada bende tabi sesleri duyunca hemen kapıyı saliseler içinde açıp ışık hızında yanlarında oldum. Birden babamı küçücük kıza vururken gördüm. Beni majör depresyona sokan, hayatım boyunca ömrümü giben, gibmeye de devam eden babam. Büyüklerim bana babalara-annelere el kaldırılmaz diye öğretti. Ben de tabiki buna yeltenmedim.

Olaylar büyüyünce babamı kollarından tutmaya başladım. Çünkü kıza bildiğin dalıyordu. Ben ise büyüğüme el kaldıramazdım. Babamı dizginlemeye çalışırken asıl problemi annemin çıkardığını öğrendim. Yaklaşık 20 dakikalık dövüşün ardından babam kız kardeşimi de alıp evden dışarı çıktı. Yanında 3.5 yaşlarındaki ikiz kardeşlerim de vardı. Her şeyi gördüler. Ama bişey demediler. Çünkü buna alışıklardı. Babam ikinci posta dayağı devam ettirmek için kardeşimi de alıp çıkarken kapıyı kapattım ve aynen şöyle bir diyalog oldu annemle benim aramda:
B: noldu ya bu kadara kadar elaleme rezil olduk
A: nolacak huur bana vurmaya çalıştı
B: anne. Sen annemizsin. Aynı şey teyzemin başına gelse dünyaları yakardın.
A: ya sende şunun avukatlığını yapma selami abi iki cay, zaten çekicem gidicem buralardan tak gibi kalın ortada!
B: sen annesin anne! o benim kanım lan anladın mı?
Bunun üzerine kavgayı sürdürünce kendi anneme huur demek zorunda kaldım ve üstüne tükürdüm uzaktan. Çünkü artık bana çektirdikleri yetmişti. O benim annem değil. O da benim babam değil. Ardından ikisine de bela okuyup odama çekildim. Depresyonun etkilerinden biri olan duygusuzluğu yaşıyorum. Üniversitem lanet olsun ki şehiriçinden çıktı. Ailemiz bugün itibariyle yıkıldı. Ben ise her gün bu aileden kurtulabilmek umuduyla uyanıyorum