ailemin evinden ayrıldım

liseli diyecem de lisedeyken ayrılmaya karar verirsin ama ayrılamazsın

52 yaşında olmama rağmen her gün o bar senin bu pavyon benim vur patlasın çal oynasın geziyorum.her gün en az 1 tane karıyı düzenli olarak giberim. zaten para-pul desen babadan dededen kalan apartmanlarla bu güne kadar rahat rahat yaşadım. hayatımda bir gün olsun çalışmadım işe gitmedim.siz para kazancam diye gençliğinizi okullarda çürütürken benim daha o yaşlarda gibmediğim kız yoktu. şimdi benim gibi zengin ve yakışıklı birine özenmeye devam edip ağlamaya devam edin

22 yaşındayım. evimde ailemle ciddi anlamda sorunlar yaşıyodum. resmen çocuk muamelesi görüp ciddiye alınmıyordum. tamam her anne baba evladının büyüdüğünü kabullenemeyip onu hala küçük bi çocuk olarak görür belki. ama bu karşısındakini ezmeye ve adam yerine koymamaya başladığı noktada insana biraz koyuyo. hak verirsiniz siz de..

neyse.. ben 2 hafta önce acilen hastaneye yatmak zorunda kaldım...

aaa yapma yaa geçmiş olsun panpa

sol kulağımda ani işitme kaybı vardı. o gece arkadaşlarım apar topar hastaneye zütürdüler. bundan bir hafta öncesinden de çınlama başlamıştı zaten. sürekli çınlıyordu ve hiç durmuyordu. delirtecek seviyede. bu arada ben çağrı merkezinde çalışıyorum.

@3 senin o dediyn senaryoyu yaşayıp gerçekten mutlu olan bir adam gösteremessin bana traş bıdık

arkadaşlarım beni acile getirdikleri gece bu yaşımda sol kulağımı kaybettim diye sinirden deliye dönmüş durumdaydım. önce kulağıma baktılar. sonra sakinleştirici serum falan takıp beni sedyede dinlenmem için yatırdılar.

ben ısrarla arkadaşlarıma babamı arayıp haber vermelerini söylüyodum. annem ilaçlar kullandığı için uyku yapıyo ver erkenden uyur. ve çok panik birisi olduğu için anneme değil babama haber vermelerini istedim. babam büfe işletiyor. daha doğrusu taksi durağının büfe gibi takılan çay ocağını..
o gece babam çalışıyordu. aramalarını istedim. arkadaşlarım önce "bi dur bakalım bi durum netleşsin sonra haber veririz" dediler.
daha sonra tekrar ısrar ettim o yarı baygın halimle.
bu sefer aradılar. saat gece 01.30 sularıydı
arkadaşımın adına murat dicem babamla aralarında geçen diyaloğu yazıyorum. bu arada muraat benim en yakın ve çocukluk arkadaşımdır.
babamın ismine de kısa olsun diye nuri diyelim..

murat: nuri abi ben murat. öncelikle panik yapma önemli bişey yok. uğurcanın biliyosun 1 haftadır kulağında şikayeti vardı. bu akşam dda otururken birden duymadığını söyledi. biz de apar topar hastaneye geldik. şuan sakinleşmesi için serum verdiler. sedyede yatıryo. haber vermemizi istedi.
nuri: bu saate kadar neredeymiş.
murat: valla nuri abi bu saate kadar neredeydi bilmiyorum ama şuan acilde.
nuri: muratcım. uğurcanın da kafasını kırıcam sizin de kalbinizi kırıcam.
murat: valla nuri abi kafamızı da kırsan kalbimizi de kırsan şuan çocuk acilde yatıyo haberin olsun.
nuri: dıt dıt dıt dııııttt...

anlat dinliyoruz

evet. babam benim önemli derecedeki sağlık sorunumu umursamadı. ben acilde yatarken ve gecenin o saatinde bile elinin altında en az 15 tane taksi dururken kalkıp 10 dakika mesafede yere gelmedi. gelmeyi bırak umursamadı diyorum.
neyse.. arkadaşlar benim koluma girip eve kadar çıkardılar. ertesi sabaha 08.30da randevu verdi doktor. işitme testi yapacaklarmış. sabahın o saatinde annemle hastaneye gittim. gerekli testler yapıldı. bana "hemen oda ayarlıyoruz yatışını yapıcaz" dediler. durum o kadar ciddiymiş ki eşyalarımı toplamak için eve gitmeme bile izin vermediler. "sen gidemezsin. annene söyle getirsin" dediler.

babam o gecenin sabahında mesaisini bitirdi ve saat 10.00 civarında eve geldi. hadi diyelim gece "önemli bişey değildir" diye pek dikkate almadın. tamam. ama eve geldin ve anneme beni sordun. o da sana hastaneye yatırıldığımı söyledi. o zaman insan demez mi "ulan ciddi bişey var herhalde" diye. o gün yanıma gelmedi panpalar.

ki kendisi o gün izin günündeydi. 24 saat çalışır. yani bir gün çalışıyo bir gün izin yapıyo.
bırakın ilk gün gelmeyi... hastanede yattığımın beşinci günü geldi ve yarım saat fırça atıp gitti.
iki gün sonra da taburcu oldum. kulağımda hala bir iyileşme yoktu. eve gittiğimde yine aynı tavırlarla karşılaştım. benim arkadaşlarım bile istisnasız her gece ziyaretime geldiler. ama babam ortalarda yoktu.

taburcu oluşumun bir gün sonrasında babam çalışırken yanına gittim. bikaç malzeme istemişti onları zütürdüm. hastaneden çıktıktan sonra arkadaşlarımla görüşmeye fırsatım olmamıştı. onlar da merak ediyolardı beni. babamın yanına gittiğimde "baba başka bişey yoksa ben muratlarla buluşucam. merak ettiler onlar da" dedim ve başladı bağırıp çağırmaya. hem de 20 tane taksicinin ortasında hakaretler ederek. sözde ben onun yanına gece yarısına kadar yardım etmeye gitmişim. ama yardım etmeyip arkadaşlarımla buluşmak istemişim ve arkadaşlarımı hep ailemin önüne koyuyormuşum.

ben tartışma büyümesin ipler kopma noktasına gelmesin diye hemen yanınadan ayrıldım. çünkü iyice hiddetlenmişti. arkamdan aradı "eve git. eve değil de arkadaşlarının yanına gidersen eve dönme" dedi. böyle basit bi konuda evden bu kadar rahat kovabiliyorsa beni çoktan gözden çıkarmıştır. ben o geceeve gidemezdim. benim de bi gururum vardı ve bu ilk kez evden kovuluşum olmuyordu. önceki iki seferde de halama gitmiş ve ertesi gün halamın beni ikna etmesiyle kedi gibi dönmüştüm. ama bu sefer dönemezdim. yok babamda "naparsam yapıyım yine bana gelecek" algısı oluşacaktı. ve işin kötüsü eğer dönersem ben de kendimi babama her durumda bağlı olduğumu düşünüp buna inanacaktım.

o gece muratta kaldım. ertesi sabah kimse evde yokken erkenden gidip eşyalarımı topladım. istinyede arkadaşımda kalıyorum bir haftadır. bu geçen bir haftalık süreçte annem defalarca aradı. eve dönmem için çok ısrar etti. anneme "senin kırk kez arayıp da söylediklerini babam bir kez arayıp söyleseydi eve dönmüştüm bile" dedim. hiçbir şey diyemedi. şuan hala istinyede kalıyorum ve son iki gündür kimse aramadı beni. sanırım alıştılar bu duruma. kabullenmişlerdir herhalde

yada adet yerini bulsun diye bikaç kez aramış ve görevlerini yerine getirmişlerdir. artık umursamıyorlardır.
ne dersiniz...

okuyorum panpa ben