Zengin mi zengin bi adam varmış. Bu adam yıllarca bir kediye bakmış. Kedi tam bir huur çocuğuymuş. Evde ne bulsa yiyormuş amk. Garfield gibi bir şeymiş bin. Adam bu zengin haliyle bile çocuklarını besleyemez olmuş. Çünkü bu yavşak kedi her taku silip süpürüyormuş. Bizim adamın canına tak etmiş artık. Tutmuş yavşak kediyi atmış arabaya, ormanlık bir alana gitmiş. Kediyi orada bırakıp evine dönmüş. Eve girmiş bi bakmış, bu oç açmış buzdolabını yemek yiyor. Adam şaşırmış tabi. Demiş; anasını gibtiğim evin yolunu da biliyor demek ki. Ertesi gün olmuş, tabi bu arada adamın çocukları sefil halde. Mideleri zütüne yapışmış açlıktan çocukların. Adam yine almış kediyi koymuş arabaya daha uzak bir yere zütürmüş. Bırakmış. Demiş, hadi bakalım bin buradan da dön de görelim. Bizim adam eve gelmiş ki, kedi yine orda ve yemek yiyor. Çocuklar açlıktan ağlıyor, biraz daha böyle kalırlarsa birbirlerini yiyecekler neredeyse. Adamın karısı, evi terk etmekle tehdit etmiş bunu. Bizim adam, ertesi gün yine almış kediyi yanına. Demiş; yavşak senin yüzünden işe de gidemez oldum, şimdi gibtim belanı. Kediyi almış günlerce yol tepmişler. Medeniyetten uzaklaştıkça uzaklaşmışlar. Dağ, bayır, orman, çöl geçmişler artık. En sonunda adam durmuş. Bırakmış kediyi oraya. Şimdi de dön de göreyim yavşak diye naralar atarak uzaklaşmış oradan. Yarım saat bir saat yol gitmiş, adam bakmış ki nereden döneceğini bulamıyor. Kaybolmuş yani dıbına kodumun salağı. Biraz oturup ne yapacağını düşünmüş. Sonra karısını aramış. Demiş ki "O bin kediye söyle, beni bıraktığı yerden alsın."