dün gibi hatırlarım. daha okula gitmiyorum. ozamanlar tv de power rangers meşhur 90lı yıllarda çocuk olan varsa bilir. bende büyük hayranıyım o çizgi filmin. birgün babam doğum günümde bana o kara rangerin oyuncağını almıştı. nasıl sevindim nasıl mutlu oldum anlatamam.

aldığım gibi koydum vitrinin onüne. paketini bile açmaya kıyamadım. saatlerce vitrin camında onu seyreder pırıl pırıl parlayan elbisesine hayranlıkla bakardım. sokaktan arkadaşlarımı çağırır onlarada vitrin önünden seyrettirirdim. açmamı söylerdi herkes izin vermezdim. hatta sokakta oynarken eve misafir geldiğini görünce oyunu bırakır hemen eve giderdim. çocukları oyuncağımı alır paketini açar diye korkardım.

birgün babam eve geldiğinde çok dalgındı. babamıda daha da çok sevmiştim bana o oyuncağı aldığı için. o gün babam işten kovulmuştu. beş parasızdık. evde ne var ne yok sattık. ilerleyen günlerde günde 1 öğünden fazla yiyemiyorduk.

dışarda çağırdığım arkadaşlarımdan biri babasından o oyuncaktan istemiş. babasıda çok aramış ama bulamamış. babamın yanına gelerek;
-"bizim oğlan şu oyuncağı çok sevmiş parasıyla onu bana verirmisin"
-"o bizim oğlanın oyuncağı satarsam üzülür şimdi"
-"olsun canım, zaten hiç açmamış belliki sevmedi oyuncağı"

babam yanıma geldiğinde şu muhabbet geçti.
-"oğlum murat senin oyuncağını beğenmiş sende hiç açmamışsın onu satsak mı?"

ben çocuğum ama bilirim annemin para kazanmak için gece yarılarına kadar el işi ördüğünü, bilirim babamın parasızlıktan ağladığını

-"satalım baba napıcam ki ben oyuncağı"

babama oyuncağı verdikten sonra koşarak tuvalete gittim. hıçkıra hıçkıra dakikalarca ağladım.

kaç paraya satıldı bilmiyorum ama, o günden sonra sürekli şu duayı yaparım

Allah kimseyi çocuğunun oyuncağını sattıracak duruma düşürmesin