annesinin değerini hala anlamayan varsa gelsin

basit bi kaç cümle söyliyim size. şunu dinleyerek okuyun iyice işlesin beyninize http://fizy.com/#s/1ajawb

yıllarca annemden nefret ettim ben, sürekli tartıştım onunla. seni sevmiyorum dedim sayısız kez.
tabi o zamanlar genciz her şey elimizin altında ne istiyosak yapılıyo. neyse büyüdük biraz bu sefer daha
sert tartışmalar oldu evi terketmeler bilmem neler. hiç etkilenmedik bunlardan, ne de olsa haftaya eve dönünce
o bi tanecik annemiz kapıyı içten gülümsemesiyle açtı hep. sarıldı hemen barıştık.
o 2 saniyelik de olsa gülüşün değerini anlıyamadık. hep ondan kaçmaya çalışmışız özgür ruh ile..
ama şimdiye gelelim,ne fark var; güzel annecim hayatta değil artık. 1 yıl oldu kaybedeli. hiç bişey yapmasa da o evde oturuşu kapıyı açışı bile ne akdar büyük bir hediyeymiş bizim için. onu anlıyorsunuz.
evdeki örtünün simetrik durması, masa üstünde bir tane toz olmaması, kirli elbise derdinin olmaması mesela.
o insan hayatımızdaki en önemli insan ve değerini bilmiyoruz. ben bilemedim şahsen.
21 yıl beraber yaşadık ve bir kere bile seni seviyorum dememişim anneme..
şimdi söyleyip rahatlamak istiyorum: annecim seni çok seviyorum, beni affedebilecek misin?

edit: beyler annem fln vefat etmedi, siz binler biraz değer bilin diye yazdığım bişeydi. ve görev yerine getirildi.