ağlanılacak hallere gülme seansları

Üniversite yıllarında aynı evi paylaştığım bir erkek arkadaşım vardı. Gün boyunca evde asalak gibi oturup geceleri sokağa çıkan bir tipti. Ben ona Dracula diyordum. Adı Gökhan'dı. Ama kendini Sherlock Holmes sanıyordu.

“Yine altına çekmişs
in gri pijamalarını, Bay Dahi.”

“Yapabileceğim daha iyi bir şey varsa benden saklama.”

“Dışarı çıkıp nefes alabilirsin mesela. Yeni ilişkiler, yeni arkadaşlar.”

“Tek gecelik ilişkileri tercih ederim canım.”

“O yüzden mi geceleri dışarı çıkıyorsun ?”

“Hayır canım, ben geceyle çıkıyorum. Kendisiyle seviyeli bir ilişkimiz var.”

Ukalalığını ve tembelliğini saymazsak, iyi bir çocuktu aslında. Bu alaycı tavrının arkasında da bir şey vardı sanki. Çünkü tavırları bana pek doğal gelmiyordu. Sanki bir şeyleri saklamak için uğraş veriyordu. Sanki geçmişte çok acı çekmiş ve yüzüne komik bir maske geçirmişti.

“Neden böyle davranıyorsun ?” dedim.

“Nasıl davranıyormuşum ?”

“tak gibi! Herkese tak gibi davranıyorsun.”

“Ağzını bozma Prenses, sana hiç yakışmıyor.”

“Bak hala beni ti'ye alıyorsun. Şu maskeni çıkar artık!”

“Benim kim olduğumu, neler çektiğimi bilmeden yargılamaya kalkma sakın. Benden yakınıyorsun ama kendini göremiyorsun. Hiç birimiz olduğumuz insan değiliz. Herkes olmak istediği neyse onu oynuyor.”

Çok kötü azarlamıştı ama sinirlenmedim. Çünkü haklıydı. Çünkü ne diyeceğimi bilemiyordum. Aradan beş dakika geçti. Kalkıp bir sigara yaktı. Bende ona uymak için bir sigara yaktım. -Bundan altı yıl öncede ortama uymak için bir sigara yakmıştım.-
Pişmanlık duyduğum için yanına oturdum.

“Özür dilerim,” dedim. “Senin böyle birisi olduğunu bilmiyordum. Daha çok muzip, alaycı birisi olarak tanıyordum.”

“Herkes öyle tanır.”

“istersen kahve yapayım. Sonrada geçmişten bahsederiz. Bu gece melankolinin dibine vururuz. Ne dersin ?”

“Kahveye gerek yok, konuşma faslına geçelim.”

“Pekala, önce sen başla. Neler çektin anlat bakayım.”

“Alfabetik sıraya göre mi gideyim ?”

Ortalama dört saat kadar konuştuk. Bu konuşma sırasında iki paket sigara bitti. iki kere güldük. Ve bir erkeğin gözlerinden iki damla göz yaşı geldi.

Gece olmuştu. Üstüne bir palto aldı. Yanıma geldi ve “Ben gidiyorum,” dedi.

“Nereye gidiyorsun ?” dedim.

“Dışarı çıkıyorum,” dedi. “Sevgilimle bir randevum var.”



--SON--

@6 buda aynı hayatımda yazmak istediklerim içimde birikmiş ve yazıyorum panpa giblemeyen olsada..!

Düşündü. Sadece düşündü. Kaderin espri anlayışını hesaba katmadan düşündü. Çocuk aklıyla, saflığıyla düşündü. Sonra büyüdü. Arkasında iki ceset bırakarak. Son çıkardığı olayda yakalandı. Karakol müdürü sorguya çekti. Dövdü, küfür etti. Hiç biri sonuç vermeyince nezarete attılar. Genç bir polis gelip: “iyi dinlen, sabah seni savcılığa sevk edeceğiz,” dedi.

“Olur, dinlenirim,” diye cevap verdi.

“Bir isteğin var mı? Tuvalet falan?”

“Yok. Sadece pervanelere demir tel taksınlar. Allah korusun, bir çocuk parmağını kaptırabilir.”

O gece rüyasında babasını gördü. ikisinin de elleri kanlar içindeydi.
Babasının yakasına yapışmak için can atıyordu. Ama babası demir parmaklıkların diğer tarafındaydı. Sonra konuşmaya başladılar.
Büyük bir pişmanlık duyuyordu babası. Oğluysa gayet sakin gözüküyordu; ama içinde yorgun bir canavar vardı.

“Beni o evden atmayacaktın baba.”

“Oğlum, affet beni; çok pişmanım.”

“Senin yüzünden katil oldum.”

“Oğlum, yapma bunu, çok utanıyorum.”

“Ölümüm oldun baba.”

Oğlum, lütfen!”

“Ölümün olacağım baba.”

“Kes şunu!”

“Cehennem de görüşürüz baba.”

Uyandı. Terler içindeydi. Sigara içmek istedi ama yanında yoktu. Gördüğü rüyayı düşünmeye başladı. Yüzünde müstehzi bir tebessüm belirdi. Hayal ile gerçek arasında yüzüyordu. Bir kulaç attı, bir kulaç daha, bir kulaç daha... Yoruldu. Ağlamaya başladı.
Okul yılları aklına geldi. Okusaydı eğer avukat olacaktı. Annesine verdiği sözü yerine getirecekti. Ama ne demişti Susanna Tamaro ?Kaderin hayal gücü bizimkinden daha renklidir..

Tekrar uykuya daldı. Sabah olmuştu. Her yeri ağrıyarak uyandı.
Beli tutulmuş, kolu uyuşmuştu. Kabus gibi bir gece geçirmişti.
Genç polis tekrar geldi. “Haydi toparlan gidiyoruz,” dedi.
Savcılığa gitmek üzere yola çıktılar. Vardıklarında polislerin birinden bir sigara aldı. Yaktı. iştahla içti. Dün gecenin hırsını çıkartıyordu sigaradan.
Boşa geçen yılların üzerine yapışıyordu; çektiği her duman.

içeriye girdiler. Bekleme salonunda bulunan eski eski bir koltuğa oturdular. Beklediler, beklediler, beklediler...
Vakit geldi. Mübaşir seslendi. Mahkemeye çıktı. 19 yaşındaydı.
26 yıl ceza aldı. 45 yaşında hapisten çıkacaktı; kendini asmasaydı.

EDiT: panpa bu öyle yazdığım bi yazı bilmiyorum nasıl oldu ama benim hoşuma gitti paylaşmak istedim...
giblenmesemde..''
edit (bkz: beyler hayat hikayemi anlatıyorum toplanın lan)

Çekyat altlarına sıkıştırılan yatak örtüleri gibi düzensiz bir hayatı hiç kimse istemedi. En başta ben. Bu hayattaki amacımı bilmiyorum. John Lennon'un gözlükleri ve Salvador Dali'nin bıyıklarından sonra; benim belirsizlikle olan ilişkim ha
fızalara kazınacak cinsten. En kötüsü de bu; belirsizlik! Akıbetim ne olacak düşüncesi. iyi şeylerin olmasını beklemek, umut etmek. Bütün bunların zirve yaptığı bir gün de rahatlamak maksadıyla kafamı duvara vurdum. Lila rengi olan duvar, artık kan kırmızısıydı. Duvarın kafama denk gelen kısmı boyanmıştı. Üstelik hiçbir katkı maddesi içermiyordu. Tamamen doğal. O ara zil çaldı. Gelen eski bir arkadaş. Adı Kürhay. Mutlu, yaşam dolu, sempatik çocuk Kürhay. Birbirine zıt iki insan. Birbirini çok iyi anlayan iki arkadaş aynı zamanda. Ufak bir sarsıntı geçirdiğim için kapıyı yüzümü silmeden açmıştım, ayakta kalmaya çalışarak. Kürhay, Kaf Dağı gören şair gibi şaşırmıştı. içeriye geçmiştik sonra. Terli avuçlarıyla yüzümdeki kanları siliyor ve yaptığımın yanlış olduğunu söylüyordu. Doğru giden bir şeyin olmadığını bilmiyordu.

Sanki kendi evinde beni ağırlar gibi: “Bir şey içer misin?” dedi.

“Git bana şarap al,” dedim.

“iyi de, sen alkol kullanmazdın ki,” dedi. Bir sigara çıkardım.

“Sen sigara da içmezdin,” demeye gerek duymadı.

Çünkü o da anlamıştı artık uçurumun kenarında kollarımı açtığımı. Farkına varmıştı ekgib olan şeylerin fazlalığını. Futbola olan ilgimi biliyordu Kürhay. “Kaderinden şikayet edersen; kart gördükten sonra hakeme itiraz eden futbolcu konumuna düşersin,” dedi. Sürekli kapattığım köşeden gol yediğimi bilmiyor gibi.

Ne vakit iyi bir şeyler olacak olsa hep direkten dönüyordu.
Orta okulda ki sınıfımda bir çocuk vardı. 3 sene beraber okuduk. Okulun ilk günleri her zaman düzgün ve titiz yazardı. Defterini temiz tutmaya çalışırdı. Ama daha sonraları yazısı okunamayacak hale gelirdi. Dağınık, çirkin ve komik. Benim hayatımın evreleri de bu çocuğun yazısına benziyor. ilk başlar da her şey güzel giderken “Tamam,” diyorum. “Her şey güzel gidiyor.” Ama sonra her şey öyle bir taka batıyor ki el uzatıp temizlemeye korkuyorsun çünkü mevcut durumu daha da batıracağını düşünüyorsun...
Kaderim ve ben; birbiriyle geçinemeyen iki karı koca gibiyiz.
Onu tanıyamıyorum.

Uyuyamıyorum. Uzmanlar, uykusuzluğun yatakla ilgili olduğunu söylüyor. Bunu bir yatak reklamında duymuştum. Tabii onlar işin mali boyutuyla ilgileniyor. Beni ilgilendiren adını bile koyamadığım bir başka boyut. Yastığa kafanı koyduğunda göz kapaklarını titreten şeyler. Gözlerini açtığında karanlıkta gördüğün silüetler. Kalbinin dakikada kaç kere attığını hesaplayabilmene yetecek kadar sessizlik. Aslında beni korkutan şey sessizlik değil. Sessizlikle ilgili bir paradoks vardır. “Sessizliğin sesi” derler buna. Seninle konuşur, hatalarını yüzüne vurur, sana küfreder ve en kötüsü de seni çılgınlar gibi düşünmeye sürükler...

Dışarıda yağmur yağıyor. içeriye yağsaydı eğer beklenmedik bir şey olurdu. Poşetlerini şemsiye gibi, şemsiyelerini de kalkan gibi kullanan insanlar var. Herkes sığınacak bir yer arıyor. Bense dışarıya çıkıyorum ıslanmak için, kafamda başka bir yağmur efektiyle. Yürüyüş yolunun sonunda bulunan bir kafeye giriyorum. Sıcak bir süt isteyip içine biraz da bal katmalarını söylüyorum. Süt istedim, ama canım süt çektiği için değil; farklı bir şeyler yapmak için. Tekrara düşmekten sıkıldım artık. Süt geliyor, garson da öyle. “Başka bir isteğiniz var mı efendim ?” diyor nazikçe. Yok der gibi kafamı sallıyorum. Böyle yerleri seviyorum. Dudaklarımdan çıkan sözleri anında yerine getirecek insanlar var burada. Bunu düşünmek bana iyi geliyor.

Kafeden çıktıktan sonra evin yolunu tutmaya başladım ve her yağmur sonrasında “Hey, artık sıra ben de” diye gülümseyen gök kuşağını izledim. Küçükken doğal olarak gök kuşağının; güneş ışınlarının yağmur damlalarına yansıyıp kırılmasıyla oluştuğunu bilmiyordum. Benim teorime göre: gökyüzü nefesini tutuyordu ve bu yüzden renkten renge giriyordu. Kırmızı, turuncu, sarı, yeşil, mavi, lacivert ve en son mor... Buzdolabında ki yumurtaları çatıya çıkartıp güneşin altına koyduktan sonra içinden civciv çıkmasını umut ederek beklediğim günleri saymıyorum. Kabul ediyorum, garip bir çocukluk yaşadım. Ama bu garipliğin hayatımın her alanına kanser gibi yayılması gerekmiyordu.

Edit: çoktandır yazmıyordum değişiklik oldu..