babamın 70 lerde yaşadığı garip bir olay

peder başkomiser emeklisi. şimdi zorlu mesleğinin bitmesinin keyfini sürüyor. inanılmaz dürüst, doğrucu bir adamdır. bildiğinden asla şaşmaz. pozisyonu gereği ( tahdit büro başkomiseriydi ) rüşvete inanılmaz derecede açık olan bir yer olmasına rağmen tek kuruş rüşvet almamıştır. zaten bir evimiz bir de arabamız var sadece.

pederi özet geçtiğime göre olayı anlatabilirim şimdi. doğruluğundan emin olun diye biraz kendisinden bahsettim

neyse. 72 yılında istanbulda bizim pederler tekstil atolyesi açıyorlar. babam işçilerden sorumlu. tam yan taraflarında da müdavimi olduğu bir kahve var. sürekli gidip geliyor. bir gün yine dışarıdaki taburelerde oturup arkadaşlarının tavlasını izlerken 4 masa ileride aynı yaşlarda adamın birini görüyor. adam da buna bakıyor. sonra bir yerden tanıdık ya bu diye düşünmeye başlıyor. adamı gözü ısırıyor bir yerden ama çıkaramıyor bir türlü. yanlış olmasın ayıp olmasın kalkıp hemen konuşmayayım emin olayım bi önce diye düşünüyor nerden tanıyorum diye. ama çıkaramıyor bir türlü. neyse diyor konuşunca çıkarırız bir yerden diye kalkıyor. tam o kalktığında adam da kalkıyor. şaşırıyor peder. sonra adam buna yürümeye başlayınca bu da aynı şekilde ona doğru yürüyor. ortada selamlaşıyorlar. tokalaşıyorlar falan.

peder. ya birader ben seni bir yerden çıkarıyorum ama nereden bilmiyorum falan diyor. aynı şekilde adam da bende öyle diyor. oturalım bi konuşalım diyor oturuyorlar. ikisi de birbirlerini çok iyi tanıdığına emin. çok iyi arkadaş olduklarını düşünüyorlar çocukken falan. ama alakası yok.

peder adanada doğup büyüyüp istanbula ilk kez gelen bir adam. adam ankarada doğup büyüyor. bir kaç defa karadeniz turu falan derken istanbula gidiyor. güneye hiç inmemiş bile. ama o kadar eminler ki birbirlerini tanıdıklarından. artık geçmişlerini iyice kazımaya başlıyorlar. tanıdıklardan falan bahsediyorlar. yok. bir türlü hiç bir şekilde hiç bir akraba dahi ufacık bir temasta bulunmamış. sonra hüsran bir şekilde vedalaşıp yerlerine geçiyorlar.

babama soruyorum. peki ne hatırlıyorsun adamla ilgili diyorum. anlattıkları daha garip.

çorak bir yerdeyim böyle, çöl gibi. ağaç falan hiç bir şey yok. kerbin bir dükkan var. tahta pencereli. içeriden çıkıp bunu kovaladığımı hatırlıyorum.

binler garip olan. adana karataşlı peder. doğup büyüdüğü yer yemyeşil . hep de öyleymiş ayrıca.

zaten kendisi de anlamlandıramıyor o anıları bir türlü.

peder başkomiser emeklisi. şimdi zorlu mesleğinin bitmesinin keyfini sürüyor. inanılmaz dürüst, doğrucu bir adamdır. bildiğinden asla şaşmaz. pozisyonu gereği ( tahdit büro başkomiseriydi ) rüşvete inanılmaz derecede açık olan bir yer olmasına rağmen tek kuruş rüşvet almamıştır. zaten bir evimiz bir de arabamız var sadece.

pederi özet geçtiğime göre olayı anlatabilirim şimdi. doğruluğundan emin olun diye biraz kendisinden bahsettim

neyse. 72 yılında istanbulda bizim pederler tekstil atolyesi açıyorlar. babam işçilerden sorumlu. tam yan taraflarında da müdavimi olduğu bir kahve var. sürekli gidip geliyor. bir gün yine dışarıdaki taburelerde oturup arkadaşlarının tavlasını izlerken 4 masa ileride aynı yaşlarda adamın birini görüyor. adam da buna bakıyor. sonra bir yerden tanıdık ya bu diye düşünmeye başlıyor. adamı gözü ısırıyor bir yerden ama çıkaramıyor bir türlü. yanlış olmasın ayıp olmasın kalkıp hemen konuşmayayım emin olayım bi önce diye düşünüyor nerden tanıyorum diye. ama çıkaramıyor bir türlü. neyse diyor konuşunca çıkarırız bir yerden diye kalkıyor. tam o kalktığında adam da kalkıyor. şaşırıyor peder. sonra adam buna yürümeye başlayınca bu da aynı şekilde ona doğru yürüyor. ortada selamlaşıyorlar. tokalaşıyorlar falan.

peder. ya birader ben seni bir yerden çıkarıyorum ama nereden bilmiyorum falan diyor. aynı şekilde adam da bende öyle diyor. oturalım bi konuşalım diyor oturuyorlar. ikisi de birbirlerini çok iyi tanıdığına emin. çok iyi arkadaş olduklarını düşünüyorlar çocukken falan. ama alakası yok.

peder adanada doğup büyüyüp istanbula ilk kez gelen bir adam. adam ankarada doğup büyüyor. bir kaç defa karadeniz turu falan derken istanbula gidiyor. güneye hiç inmemiş bile. ama o kadar eminler ki birbirlerini tanıdıklarından. artık geçmişlerini iyice kazımaya başlıyorlar. tanıdıklardan falan bahsediyorlar. yok. bir türlü hiç bir şekilde hiç bir akraba dahi ufacık bir temasta bulunmamış. sonra hüsran bir şekilde vedalaşıp yerlerine geçiyorlar.

babama soruyorum. peki ne hatırlıyorsun adamla ilgili diyorum. anlattıkları daha garip.

çorak bir yerdeyim böyle, çöl gibi. ağaç falan hiç bir şey yok. kerbin bir dükkan var. tahta pencereli. içeriden çıkıp bunu kovaladığımı hatırlıyorum.

binler garip olan. adana karataşlı peder. doğup büyüdüğü yer yemyeşil . hep de öyleymiş ayrıca.

zaten kendisi de anlamlandıramıyor o anıları bir türlü.

yorumları alalım