bazen uğrayıp kafama esen şeyleri yazıcam

ya mutlu olmayacaktıysan?

Sana soruyorum, bu yazıyı okuyan sana güzel kardeşim. Canını sıkmak için değil, gerçekten, samimi bir soru.

ya hiç mutlu olmayacaktıysan.

bazen basit bir gerçeği görmek, kabul etmek gerekiyor. bazen yüzleşmek gerekiyor.

aşk nadir. mutluluk nadir. güzellik, zeka... nadir... olağan biri olarak kalacağını, hatta ortalama biri olup ortalama bir hayat yaşamanın başına gelebilecek en iyi senaryo olabileceğini düşündün mü hiç? öyle kasvetimden değil, konu benimle hiç hiç ilgili değil, hayatımın en mutlu, huzurlu ve sakin dönemindeyim çok şükür. Allah herkese nasip etsin, bunları sızlanmak için de yazmadım.

Ama anla işte, ya bu şeyler senin başına gelmeyecekse? Ya mutluluk, aşk, başarı vs... neye değer biçip idealize ettiysen, bu nadir şeyler, olağan çoğunluğun bir ferdi olarak sana hiç uğramayacaksa?

Değer mi yaşamaya?

Ya bize kalan, elimizdeki tek şey sefaletimizse... Üzüntüyse. Hissizlikse, hiçlikse, boşluksa, tat alamamaksa, sorular hep cevapsız, olgular hep anlaşılmaz kalacaksa?

Yaşamaya değer miydi?

Kendi cevabımı vereyim.

Bence değerdi. Hayır hiçbir sebebi yok değmesi için. Bu bir seçim. Basit bir kabullenişin ardından gelen basit bir seçim.

iddialı olacak belki ama, bence büyümüş olmanın getirdiği, hayatla ve kendinle barışmanın getirdiği bir seçim.

Ama basit bir seçim.

Dünya sana hiçbirşey borçlu değil. Hayattan alacaklı değilsin. Binlerce sperm hayat dediğimiz bu şeye tanıklık edemeyecek. Senin şimdi okuyup büyülendiğin tarihteki o ünlü adamlar, bir parça çikolata, güzel bir film, sağanak yağış altında bir otobüste yolculuk etmek gibi basit şeyleri bilseler belki tüm zaferlerini verirlerdi bunlara sahip olmak için. Tıpkı senin büyük zaferler uğruna sahip olduğun herşeyi verebileceğin gibi.

Anla işte. Birbirimize saygı borçluyuz.

Yoksa alacaklı değilsin. Hayat ve dünya sana borçlu değil. Mutsuz olabilirsin. Her zaman hem de. Hiç sevinmemiş olarak, sevişmemiş olarak, sevilmemiş olarak ölebilirsin bir gün. Sonun korkunç ve acılı da olabilir.

Ama dünyadan alacaklı değilsin. Zamanın efendisi değilsin, kölesi de olmadığın gibi...

Basit bir seçim işte. Yine de yaşamayı isterdim, isterim.

Basit bir seçim.

Koca bir kainatla kavga edebilirsin. Sövebilirsin. Ona sırt çevirebilirsin. Senin seçimin, sen bilirsin.

Kaçırdığın saniyelere değer mi? Kendini dinlemeden dünyaya bağırarak harcadığın zamana değer mi?

Yüreğini dindirmeden geçirdiğin anlara değer mi? Kızgınlıklara, kendine acıdığına değer mi?

Bilmem?

Sence değer mi?

insan kokladığı her çiçekte ve yediği her yumrukta burnunu yeniden yaşar. Burnunun farkında mısın? Elinin, ayağının, teninin, aklının farkında mısın?

Varsın. Farkında mısın?

https://www.youtube.com/watch?v=k8VtbVXCKmk

Hiçbir yere dair aidiyet hissedemiyorum. Ama tamamen salıp, vazgeçip, bu duygunun beni rahatsız edişinden de kurtulamıyorum çünkü bir yere aidim ve orayı bulamıyorum sanki. Beni hiç terketmeyen bir dürtme bu.

Durup uzun uzun düşündüm, çocukluğumun odasına, bir odam olmayışı hasebiyle evin salonuna gitti aklım.

Geçmişe gitsem, 9-10 yaşlarıma, o çocukla konuşsam diye düşündüm. Kanepenin üstünde biriki oyuncağıyla oynayan o çocuğun yanına otursam, onunla oynasam biraz... Düşündükçe hevesim tadım kaçtı.

Kafamdaki çocuğa anlatacak hiçbirşey, verecek bir nasihat bulamadım.

Nasıl bir kayboluş bu? Nasıl bir kopukluk duygusu?

"Herşey bu kadar ucuzken,
Herşey bu kadar kararmışken,
Sattım herşeyi,
Sattım tüm beynimi... "

Bu mesele bambaşka bir mesele. Bu mesele çok garip bir mesele. Bu mesele alabildiğine yalnız, şahsına münhasır, tekil bir mesele.

Bende bir ben ekgib. Bendeki ben ki, nicedir onu arıyorum, bulamıyorum. Sanki bir şey oldu, sanki bir şey koptu, çok evveldi, küçüktüm, ve bu yabancılığın hortladığı o günü hatırlasam rahat edeceğim sanki...

Kendime dair teselli arayarak geleceğe bakıyorum, kendime dair bir iz arayarak geçmişe bakıyorum, hanidir toprağa düşmüş olan babaannemi anıyorum, artık sahibinin dokunamayacağı fotoğraflar kervanındaki komşuları anıyorum...

Çocukluğumun halısı, üstüne tuğla tuğla hayallerden ördüğüm krallıklar dikerek zerre zerre kendimi keşfettiğim ve unuttuğum o zemin, şimdi bambaşka bir şehirdeki bambaşka bir evde, lakin yine odamda hemen ayağımın altında duruyor.

Ona uzun uzun tekrar bakıyorum, kirlenmiş ve süpürülmeye muhtaç oluşundan öte hiçbirşey göremiyorum.

Müjdeler alıyorum bu ara. Hepsi bir kegib açıyor bende. Evvele kaçıyor aklım, her karesi bir kegib açmış bende. ileriye bakıyorum, nefesim hırıldıyor, belki de ağlayacağım. Ağlamayı hayal ediyorum, yüzümde oynayan bir çizgi bile yok artık.

Düştüm mü? Düşmedim mi? Tuttular mı? Bıraktılar mı? Hangisi bu?

Bu içtiğim sigara çok mu oldu? Az mı? Boş mu konuştum, kötü mü dedim, başardım mı, çuvalladım mı?

N'oluyor kodumun yerinde ha, n'oluyor, n'oluyor n'oluyor?

Büyüdükçe emin olacaktım hani, herşeyden? Herşey hakkında? Emin olacaktım, yollar yordamlar bilecektim, halledeceketim, becerecektim. Çok mu şartladılar acaba... Ölmedik diye "aferin" diyen olmadı, "ölelim" dedik "ölüm var" diyen olmadı...

Çok emindim küçükken, daha da emin olacaktım hani? Ne oldu? Ne oldu, o çocuğun ruhu, aklı, hangi durakta indi tenimin treninden...

Kendimi tanımıyorum hiç. Her kim önüme her ne koysa istemem artık. Her kim önüme ne koysa açgçzlüce saldırırım artık.

Kızdığım o insanlar neredeler? Sevdiğim o insanlar neredeler? Kim öldü, kim kaldı...

Geçmişimin her saniyesine tek tek dokunmak istiyorum, tek tek bağrıma basmak, tek tek kıymetini bilmek... Ve belki de hepsine tek tek tükürmek, lanet etmek, parçalamak çıplak ellerimle...

Arkama dönüp baksam sevimli tek bir şey yok. Önüme baksam, tanıdık gelen bir şey yok. Her gün yeni bir hayret konusu, her gün dünya bambaşka macera, her gün kim olduğunu kestiremediğim aynı ben, aynı duvarlar...

Bu fırtına gökte kopsaydı, yerin dibini kazardım, girerdim kuytulara.
Bu fırtına denizde kopsa, kara bulurdum elbet yanaşacak.

Bu fırtına bende kopuyor, elimde gözümde dilimde kopuyor, sığındığım yerde, kurduğum sofraya çıkarıp koyuyorum kasırgamı, yiyip yiyip kusuyorum geri. Ne hazmetmek mümkün ne de içimin o yokkenki boşluğuyla rahat bir uyku uyumak...

Benim benimle bir meselem var. Kavga desem değil, sevme desem değil.

Sanki... Ben, o bendeki benin gönlünü alamıyorum. Kendime her "dur gitme" diyişimde, biraz daha kendimi terkediyorum.

Yıllardır soruyorum: "bu yabancılığın evveli, sebebi nerede? Bu yılanın başı nerede?"

Bomboş baktım dünyaya. Bomboş.

Bomboş.

Bomboş...