+1
rüyamda tek bişey gördüm ve herşeyi hatırladım. eski zamanlardı. ilk salçalı ekmeği o zamanlar tatmıştım. ilk eriğin tadını. ağaca çıkmayı belki de.. ilk kafamı vurmuştum o zamanlar. ama yaramazlık yoktu. kendi içimizde zıpırdık. bahçeden bahçeye koşardık. 90 lar... o zaman yoktu çekingenlik. birinin bahçesine girip ağacına çıkmak, köpeğiyle oynamak, delice çeşmesinden su içmek. bol bol erik, zerda... li,kayısı yerdik hatırlarım. tabi ki heryerde olduğu gibi girilmemesi gereken korkunç teyzenin bahçesi vardı ki olmalıydı bu. olmasaydı çocuk olamazdık. bir iki kere 10 saniye en fazla zamanım geçmiştir orada. yapma etme lafı geçerdi tabi ki.. ama çok azdı.. o zaman topla, bigibletle, yakan top ile çelik çomakla eğlenirdik. çamurdan pasta yapardık. leblebi tozuna hastaydık. hurdayla eğlenirdik. bulduğumuz parçalarla yeni şeyler yapardık. yeni dünyalar yaratmak yeni eğlenceler oyuncaklar. buydu hayat o zaman.. tasolardan önceydi. resmen büyük insanların küçük şeylerden çıkardığı büyük mutluluklar en güzeliydi belki de. o evleri hatırlıyorum. eski radyolar. gidenlerin resimleri. küçük odalar.. hele ev iki katlı ise alt kat boşsa merak ederdik. ne olmuş oraya acaba? kim diye sorgulamazdık.. sadece orayı merak ederdik. döküntü evlerin içlerini. camlarına beyaz bez çekilmiş evleri merak ederdik.. belli yerlere gitme iznimiz olurdu. küçük alanlardı belki ama büyük şeyler olurdu oralarda. dizimizi çarpardık kolumuzu yaralardık. ama hiç cam parçasına çekiçle vurmadık. (ben vurmuştum). fırında pişirilmiş tuğladan bir ev vardı hatırlarım. o evin bahçesine tahta şimdi ki tabirle dandik bir kapıdan girilirdi. ama öyleydi ki... o evin bahçesinden diğer komşuya kapı yoktu işte.. bazen evde yemek yemeyip özellikle kuskus yemek için bikaç zaman gittiğimi bilirim yer sofralarına. çocuk aklım. belki sıkılmışlardır ; bir daha gitmememin sebebi odur belki de o güzelim yemeği yemeye? alıkoymuşlardır ben bilmeden. nereden bilebilirim ki? olsun.. hepsi büyük mutluluktu. ilgimizi alamazdık hiç ; özellikle mağaza denilen kömürlüklerden. ilginç şeyler vardı içerilerinde. alet edevat.. hepsi paçavraydı ama merak işte. yaz geceleri güzeldi. saat gece 8 bizim için geç saatti. hep evin önlerinde otururduk. gece oynanılan top oyunları gibisi yoktu mesela. kimse esirgemezdi bişey. kapıyı çalıp içeriye yüzsüzce dalabilirdik çocuktuk sevilirdik.. ama şuna eminim ki herşey 99 yılında bitti. bunların bu saydıklarımın hepsi o yıl bitti. ondan sonrası cehennem gibiydi. yavaaş yavaş mutsuzluğa adımlar atılmaya büyümeye başlıyorduk. biz büyüdükçe içimizde ki heyecan, o yaşanılanlar unutulmaya başlanıyordu, kara betonun üstünde yaptığımız okul ödevleri bile... sıra örtüleri, kış vakti akşam olmuş cuma gecesi öğretmen sınıfta bi dünya ödev yüklemiş ailelerimizi beklerdik. haftasonunu yine o şekilde yaşayabilmek için o boşlukta bitirirdik ödevlerimizi. öğretmen kızardı onlar ev ödevleri diye. dinlemezdik ki... daha sonra milenyuma girildi ve sonrası malum.. saydıklarımın hepsi teker teker söndü. çocukluk arkadaşları unutuldu. ben unutmadım. ama değiştik. gördüğünde tanımamak çok normal. çünkü herkes o masumluktan çıkmış onları unutmuş ve bunlara kurban olmuştu. belki aklımda ki kişiler bile şu yazdıklarımı kendi içinden geçirmiştir. en güzel vakitlerimi geçirdiğim insanlar. belki anlatmışlardır birilerine. bir de hiç kavga yoktu ; bu da ilginç tabi ki. şu zaman da ise tek bir kelime ile insanın tepkisini toplayabilirsin. bu acaba zamanın getirdiği travmadan mı kaynaklanır bilinmez. ama bildiğim tek şu var ; o yılları gerçekten özledim. dönmek isterdim. o gülen insanların sofrasında oturup yemek yemek. sadece kuskus ya. başka bişey değil. buydu mutlu eden. delice oynamaktı. ağaçlara çıkıp erik yemek. o salçalı ekmeği tattığım ilk zamanı tekrar yaşamak isterdim. küçük şeylerle mutlu olabilen büyük insanların yanında olmak isterdim tekrar. o evlere tekrar girip yeniden yapılmamış haline tekrar dönüp hepsine tekrar göz gezdirmek içinde bişeyler karıştırmak isterdim. fakat gel gör ki , şu zamanın evlatları bunları görmedi , görmeyecek , çünkü o yıllara geri dönemeyiz. dönebilirsek zaten şuan atamıza hakaret eden herhangi bir kişi bile olamazdı , çünkü herkesin masumluğu o yıllardan sonra bitti. çıkarlar , kavgalar. insanlar düşünce özgürlüğü ve demokrasiyi sakız ederek bunları bitirdi ve laf edecek küstahlık ayrıca cüreti buldular. belki teknoloji gelişti o zaman bilgisayar bile yoktu ama bunların olmamasını gerektirecek ve sokak oyunlarına dönmemizi engelleyecek hiçbirşey yok. o masumluk bambaşkadır. o tatları ilk kez almak kadar büyük mutluluk var mıdır şu hayatta? belki ilk aşktan ilk sevgiden bile daha masum daha heyecanlı. o zaman hayal gücünde ki soyutları somuta döndürmeyi, çocuk yaşta bunu başarmayı öğrenmek o kadar güzeldi ki. yaşayamayanlara sabır diliyorum.. benden bu kadar...
özet : okumayın.
