beyler hikaye anlatmamı ister misiniz

nurdan'la beraber gittiğimiz bir yer vardı. nurdan dışarıdan bakınca çok beğenmişti, girmiştik. içerisi nurdan'a benziyordu. loş bir ışıkla aydınlatılmıştı, yerler ahşaptı. köşede eski bir piyano vardı ve barın arkasında kalan, dışarıdan görünmeyen bölümde iki büyük koltukla çerçevesi paslanmış, tozlu bir ayna duruyordu. o koltuklar sonra bizim koltuklarımız olacaktı, nurdan başka yerlerde pencere önlerinde olduğu gibi burada da fotoğrafımı çekecekti, sonra bu fotoğraflarda aynadaki aksimizi gösterecekti. persona filmini izlememiştim henüz, izleseydim o fotoğraflara baktığımda aklıma gelecek şey bu film olurdu. henüz nurdan benim arkadaşımdı ve midesine dokunduğu için aldığımız biraları beraber içiyorduk. 18 yaşındaydım, 19 yaşındaydı. ikimizin de beyaz elleri, beyaz yanakları vardı. nurdan'ın da dudakları inceydi.

nurdan gelmeyince sokağın başında, bizim gittiğimiz yere baktım ve orada beklemeye karar verdim. güneş artık o kadar parlak değildi. hayır nurdan gelmedi diye değil, akşam oluyordu. içim biraz huzursuz, sanki biraz kızgındım. girip bizim koltuklarımızın olduğu tarafa yöneldim. doluydular. belki orada anlamalıydım her şeyi ve nurdan'ı tekrar beklememeliydim. bense öyle yapmadım. beyoğlu'nda hala sokakta oturulabiliyordu ve bu sevdiğimiz yerin de önünde masaları vardı. çıkıp o masalardan birine oturdum. sigara içmeye başlamış mıydım o gün, yoksa sonradan başladığımız günlerde mi orada yine içmiştik bilmiyorum. ama orada nurdan'ı beklerken sigara da içiyordum sanki. nurdan da içerdi, ikimiz de yeni başlıyorduk. birbirimizin bazı alışkanlıklarını beraber başlatmıştık nurdan'la. koltuklar dolu olduğu için, sırf bunun için vazgeçmeliydim. dışarıda olduğum için çay söyledim. neden dışarıda çay içmek istedim, bilmiyorum.

yakışıklı erkekler, kibar kadınlar geçtiler. onlara baktım. ama yalnızdım ve daha kötüsü birini bekliyordum. gülümsüyorlardı, tebessüm etmeye çalışıyordum. nurdan'ı beklemeliydim. bekledim. çok sonra aradı nurdan. geldiğini ve beni bulamadığını söyledi. telefonda konuşmayı çok uzatmadım, oturduğum yere gelmesini söyledim. geldi. "ben de seni fransız kültür'ün önünde bekledim uzun süre." dedi "neden karşılaşmadık?" nurdan'a fazla bir şey söyleyemiyordum, kızsam da kızmak istemeyeceğim biriydi o. "bir daha fransız'ın önünde buluşmayalım, bak birbirimizi yanlış taraflarında bekliyoruz demek ki, tam kestiremiyoruz orayı" dedi. "peki" dedim. belki de hiç buluşmamalıydım onunla, daha fransız kültür'de buluşmayı teklif ettiğimde tereddüt etmesinden anlamalıydım birbirimizi kaybedeceğimizi. koltuklar bile doluydu, ben anlamadım. nurdan'ın baştaki telaşı yerini rahatlamaya bıraktıkça ben de gevşiyordum. beraber sigara içmiş olmalıyız.

nurdan bazen sessizleşiyor, bazense çok konuşuyordu. ben hayatımdan ve okuldan memnun değildim. ekolünü beğenmediğim hocalarla çalışıyorduk. bazen övgü alıyor, bazense eleştiriliyordum. iki türlü de dersleri beğenmiyordum ama bu bütün dersleri fena olmayan notlarla geçmemi engellememişti. nurdan çokça yakınıyordu. çalışma ekibimizde başka insanlar da vardı, artık onlarla da arkadaş olmuştuk. fakat nurdan ve ben ayrıydık. sonra nurdan'ın hayatına bir kız girdi. çalışma ekibimize giren kız nurdan'ın hayatına girdi. nurdan'ın projelerine yardım etti; nurdan'a kantinde, okulda, beşiktaş'ta, beyazıt'ta arkadaşlık etti. beraber başka bir grupla moda'ya gittiler. bense böyle zamanlarda kendimi odaya kapatıyordum. aslında nurdan'dan daha çok arkadaşım vardı. hatta çok iyi iki arkadaşım daha vardı. ben de onlarla kitap fuarına, sinemaya, içmeye gidiyordum. nurdan gece geç saatlere kadar kalamıyordu, bense arkadaşlarımın evine gidiyordum, istediğim saatte istediğim yerde olabiliyordum. nurdan üzülüyordu. benim beraber çok güldüğüm, ağladığım, sinirlendiğim ve sevindiğim arkadaşlarım oldu. onlarla da hayallerimizi ve korkularımızı paylaştık. ama nurdan'ı başka seviyordum. nurdan'la çok başkaydık. değil miydik? o da beni ayrı gördüğünü söylüyordu. öyleyse sıkıntı yoktu.

havalar ısındı. akademiye de bahar gelmişti, deniz ışıl ışıldı. nurdan akşamları evine dönmek zorundaydı. bense yeşilliğin, güneşin ve çiçek kokularının tadını çıkarıyordum. nurdan bazen beni kıracak şeyler de söylüyordu. belki ben de onu kırıyordum. ikimizin de farklı arkadaş çevreleri vardı ve birbirimiz için gizli hazinelerdik yine de. tüm zamanlarımız beraber geçmese de, başka şeylerden uzaklaşmak istediğimizde birbirimiz vardık. yok muyduk? nurdan diğer arkadaşlarıyla buluşamadığı, boşta kaldığı günlerde arardı beni. bir de bir fikre ihtiyacı olduğunda, yeni bir şey yapmak istediğinde. nurdan'ın arkadaşları benim kadar açık fikirli değildiler. nurdan'a farklı şeyler katamazlardı. ama güvenliydiler. derslerdeki duruşları daha kararlıydı, daha hırslıydılar ve biraz da kuralcıydılar. bazen beni eleştirdiklerini düşünürdüm çok rahat olduğum için. bana da cahil gelirlerdi, bilmem öyle miydiler. nurdan'ın onlarda ne bulduğunu anlamaz, üstü kapalı da olsa söylerdim düşündüğümü. nurdan hoşgörüden bahseder, onların da büyüyeceğini söylerdi. kıyamıyor, derdim. nurdan öyleydi, kıyamazdı. öyle sanıyordum.