bir atayistin gözyaşları

panpalar, kız falan işlerini bitirdim, artık daha derin konular hakkında kafa gibebilirim. size gibimsonik hikayemi anlatıcam.ama baştan söylüyorum,ne ateizmin ne de dinlerin yanında değilim.o yüzden kimsenin gibleyeceğini düşünmüyorum, maksat oyalanmak olsun.

şimdi panpalar, ben ortaokula kadar oldukça dindar bir insandım, karanlıkta kalınca sureler okur, arap harfleri görünce ne olursa olsun korkardım. ezanlarda allahı anardım. düzenli namaz kılmazdım,ama tam ve bölünmemiş bir imanım vardı.

sonrasında, gibtiğimin belası internetle tanıştım. tonlarca insanı gördüm, dine bakış açılarını. yobazları gördüm, gerçek hayatta da dikkatimi çektiler.din üzerine yaptıkları yorumlar, koydukları tabular, çok sinirime dokundu.

ilk aklımda yeşeren fikir, dinlerin neden farklı olduklarıydı. islamın hristiyanlıktan budizmden ne farkı var diye düşündüm. zira, şuan türkiyenin müslüman olmasının sebebi ailesinin müslüman olması da neyse.
terimleri pek umursamadım, mesela cehennemde ateş olduğuna inanmadım. ateşten daha büyük acılar var. niye ateş olsun? bunu bir din dersinde söylediğimde cevap oldukça netti: öyle düşünmek yanlış. kesinlikle öyle düşünmemeliyiz. cehennemde kesinlikle ateş vardır ve günahkarları yakacaktır.

bu baya sert oldu. daha sonra tüm dünyada dine sahiplenenlerin böyle düşündüğünü gördüm,bu şartlar altında dedim ki: 'bunlar kendilerine müslüman diyorlarsa,ben müslüman değilim.'
zamanla bu düşünce ilerledi,ama hayatımdaki temel felsefem,din gibi boş şeylere (en azından uzun bir süre boş olduğunu sandım) zaman harcamak yerine işimle gücümle uğraşmaktı.

fakat, zamanla herşey daha ilerledi. tüm dinlerin varsayımlar üstüne olduğu, birini diğerlerine karşı doğru kılan tek şeyin inanç olduğunu farkettim. bana göre, sonsuz sayıda dünyanın insanların bilincin ve ruhun akıbeti hakkında teori üretilebilirdi.ve dediğim gibi, bunların birini diğerlerine karşı doğru kılan tek şey inançtı.

resmi gördüğümde, resmi görmek için oradan baya uzaklaşmış olduğumu farkettim.
bu zamanlarda hemen hemen ateist sayılırdım. artık bir tanrıya inanmadığımı düşünüyordum. gerçeği düşünürken, doğrudan uzaklaşmıştım.

maddi gözlerle bakılırsa, bir yaratıcının varlığı yokluğuna karşı bir adım bile önde değil, hatta bilimsel olarak düşününce evrim teorisi oldukça mantıklı, umarım bağnaz insanlar bir gün öğrenirler evrimi... mesela o da sinirime dokunuyor, evrime niye karşı çıkıyorsun arkadaş? allah bigbang ı yaratmış olamaz mı? fakat bir yaratıcıyı var kılan,ona duyulan saf inanç. dolayısıyla, şuan tanrının yokluğu ispatlansa bile dinlere hiçbişey olmaz. olan sadece gerçeği arayan insanların hayatlarına olur, benimki gibi. tanrı gerçek olmasa da,doğru olan inanmak.

arkama döndüğümde, insanları allahın peygamberlerin değil inançlarının mutlu ettiğini, onları yaşama bağladığını farkettim.

fakat,bu süreçte ben kendi yaşamıma bağlılığımı kaybetmişim. yıllardır diliyorum, keşke yeniden inanabilsem.ama geçtiğinin de farkındayım...

bana sorarsanız, ateistliği savunanların savları en az yobaz insanlar kadar saçma. tanrıyı var kılan inanç,siz niye maddi olarak yokluğunu ispatlamaya çalışıyorsunuz ki,bırakın insanlar inansın, mutlu olsun.
ateizmin aslının, tanrıyı boşvermek olması gerektiğini düşünüyorum.bir yaratıcıya inanmazsın, ateistsindir.ama bir yaratıcının yokluğunu savunuyorsan, sen de yobaz bir anti-teist sin demektir.

sonuç olarak bir anlamda başladığım noktaya döndüm, 'bunlar ateistse ben ateist değilim.'

bunu okuyacak bir insan bile çıkacağından şüpheliyim sözlükte,ama okuyan olursa, gececi tayfadan aklıselim insanlar olursa tartışmak çok hoş olabilir.

özet:inanç insanı mutlu tanrıyı var kılan şeydir. kaybettiğim için pişmanım. bilgili panpalarımla her tür tartışmaya açığım..

özet2: bilge dede yerden humuslu toprak aldı zütüme soktu çok acıyor:(