0
selam arkadaşlar.
çok kötüyüm be.
sizden ne para isteyeceğim ne dua ne de başka bir şey.
yılmaz özdil'in köşe yazıları gibi gidiyorum ama kusuruma bakmazsınız umarım.
geçmişi özlüyorum . 10 yaşındaki hallerim geliyor aklıma.
çok başarılıydım ilkokulda. sonra taktan bir ortaokul , lise ve dişimi sıkıp kazandığım üniversite.
bazen kendimi çok çok ama çok değerli hissediyorum , bir halife ya da tüm var olmuş , var olan ve var olacakların kendi şerefine vücuda geldiğine inanan bir megaloman ..
tanrıyı düşünüyorum.var mı ? yok mu ?
dinleri düşünüyorum.hak din var mı ? yoksa hepsi ortadoğu mitolojisi mi ?
parayı düşünüyorum. keşke milyonlarım olsaydı da gezseydim.
manik depresif belirtilerinin neredeyse tamamı var. nefret ederim kendine hastalık uydurup entel entel takılan muallaklerden.
ama sanırım manik depresifim ben. kaçınız evde yalnız kaldığında bağıra bağıra ağlıyor ?
kendimi acındırmak istemiyorum , sadece dertleşmek istiyorum sizinle. hem de uluorta , burada.
sanki 10 yaşından sonra hiç büyümedim , sanki aşağılık ve pislik bir yaratığım ben alenen tiksiniyorum kimizaman kendimden.
televizyon açıp uyuşuyorum , yataktan çıkasım gelmiyor.
karı - kız görünce utanıyorum ama bu ayrı bir mesele. sosyal fobiklik de var.
neyse umarım kafanızı gibmemişimdir.
şimdi , tek istediğim.
kendi doğrularımı yaratmak istiyorum.
iç huzurumu muhafaza etmek için kalben inanmadığım şeyleri tasdik etmeyeceğim.
uludağ sözlükte biri beni çok iyi tarif etmiş neredeyse , manik depresif başlığında :
olduğum gibi mi görünsem göründüğüm gibi mi olsam? bunalımı yaşayan
ben göründüğüm mü yoksa olduğum muyum acaba? şeklinde sorular soran,
olduğu ile göründüğü arasındaki geçişi kontrol edemeyen insan.
bir saat bilim adamıyım , bir saat ayyaş , bir saat dindarım , bir saat şüpheci. benim yaşamım böyle geçiyor.
ben ; anneme , babama , arkadaşımın her birine , sokaktaki adama tamamen farklı taraflarım ile sesleniyorum.
ne olur tavsiye verin.