bir katilin hayatı

okursanız hikayemi yazayım

eyv. panpa şukunu verim ne sen bizi yor nede biz seni yoralım boşuna uğraşma

kimin hayatı dedin sen

anlat panpa dinliyom

@7 okuma bilmiyorum panpa
@3 güldürdü

@6 oldurmeyen katil mi olur la o nası bi nick

babam 80 lerin fikir mücadelesi veren gençlerinden biriymiş. kendi çapında partidir, milliyetçiliktir, vurdusudur, kırdısıdır uğraşırken 30 eylül 1982 akşamı evimize gelip kendilerini memur diye tanıtan meçhul adamlar tarafından annemin gözleri önünde resmen infaz edilmiş.

bu olay annemi çok etkilemiş, beni emziremez olmuş ve ben daha yaşımı doldurmadan hakkın rahmetine kavuşmuş.

dedem sahip çıkmış bana. ninem erken yaşta rahmetli olmuş, gelinleriyse bakmaya erinmişler, kızı da yok, tek başına büyütmüş beni.

kendimle alakalı hatıralarım dedemle başlar benim.

@3 şuku oç.

amk. @3 haklı

dedem nasifoğlu ömer mağrur adamdı, eskilerin de eskisi bakışı vardı hayata. çok uğraşmış babam rahmetli olunca, istanbula gelmiş, cenazeyi kaldırtmamış olay aydınlanana dek, vermiş veriştirmiş, araya ne kadar hatrı sayılır adam varsa sokmuş ama her seferinde kapatmışlar kapıları yüzüne, eli boş kalmış. çaresiz 4. gününde gömmüş rahmetliyi.

cenazeden sonra annemi almış yanına, bakmış kadıncağız perişan halde. dedemse bir başına bi adam, dertleşsen dertleşemezsin, sorunun olsa anlatamazsın, biçare zütürmüş baba evine. zütürmüşte annemin ki hastalık değil ki iyi olsun, hayata küsmüş kadıncağız, ne yapmışlar ne etmişler yok. sonrası malum zaten.

önce vermek istememiş anne tarafı, sonra dedeme karşı koyamayacaklarını anlayınca mecbur kalmışlar.

devam et

hiç hissetmedim babamın yokluğunu, varlığını bilmediğimden olsa gerek. neye ihtiyacım varsa dedemi buldum yanı başımda. can dedim veririm dedi.
lakin kendimi bildiğim zamanlarda başladı annesizliğim. bu öyle bir şey ki ne kadar dik durmaya çalışsam da hayata, göğsümdeki ince bir sızı hep belimi bükmüştür.

küçüklüğüm köy yerinde geçti. bildiğiniz ayağında lastik çarıkları olan, yüzü her daim kızarık, dedem sağolsun ölüyü, diriyi, küçüğü, büyüğü ayırt etmeden herkese çatan bir çocukmuşum. bazen de çekilirmişim köşeme top atsalar aldırmazmışım, o vakit sanırım düşünürmüşüm annemi.

ortaokulu şehirde okumamı istedi dedem, beni okutmayı kafaya koymuştu bir kere. güç derdi her zaman, güç kılıçtan kaleme geçmiş bir kere, o yüzden okuyacaksın.

yatılı kalıyor, ayda bir kez dedemi görmek için köye gidiyordum.
yazları da dedemle beraber bağ bahçe işinde uğraşıp hem ona yardım ediyor hem de dert ortağı oluyordum bir nevi. iki yaz geçmişti ortaokula başlayalı. dedem de artık çok yaşlandığı için onu yalnız bırakmıyordum. biraz sohbet biraz ev işi biraz ders derken yaz bitti.

yaz bitince tekrar okula döndüm. derslerim iyiye yakın bi öğrenciydim. akşama kadar okulda dersleri görür, akşam olunca yan taraftaki yurt binasına geçerdik. ailesi zengin olup şehirde yaşayanlar hariç hemen herkes yurtta kalırdı.

normalde her öğrencinin huzursuz olduğu yurt yaşdıbını garipsememiştim, hatta hoşuma bile gitmişti. insanların arasında olmayı seviyordum. hayatta ilk defa aynı standartlara sahiptik. onların da orada kimsesi yoktu benim de. hayat, okul, dersler, koşuşturmacaya tutulmuş, kaderin varlığını bir an olsun unutmuşken ben, sağolsun o ne yaptı yine hatırlattı bana çizdiği yolun engebelerini.

bir karanlığa girdim, bir daha da hiç çıkamadım o gece.

sağolsun bizim hademelerden biri benimle ilgileniyor, bi sıkıntın varsa gel anlat ben büyüğünüm, benimde çocuğum var senin kadar, onun yerine koyuyorum seni, ne sıkıntın olursa söyle diyor. bizde çocuğuz, bir sevgiyi bilmişiz hep, başkasının ilgisine açız, hoşumuza gidiyor böyle şeyler. köy yerinde büyümüşüz üstelik, duymamışız görmemişiz mertlikten başka birşey.

lakin bu puşt dölü bilenmiş bana bir kere, aklına girmiş soysuzun kahpelik.

devam et iyi yazarsan şukun cebinde

çağırdı beni bi akşam yanına, sevdiğim bisküvilerden de almış dışardan, babam olsa heralde bu kadar severdi dedirtecek türden ilgileniyor benimle. o arada bir içkisini içip bana nasihat veriyor, ben de adamın televizyonu var odasında, köydeki evde adam gibi elektirk yok, ağzım açık onu seyrediyorum. sonra ne olduysa damarı tuttu başladı kahpeliğe, napıyosun lan dememle ağzımı kapatmaya çalıştı, domuz gibi de güçlü şerefsiz. oramı buramı elliyor, kucağına oturtmaya çalışıyor beni. sımsıkı tutmuş, kımıldayamıyorum.

bazen fırsat buluyorum bağırıcam sesim çıkmıyor, bildiğim ne kadar dua varsa ediyorum o an. ama çaresizlik çöreklenmiş üstüme bir kere ne yapsam ne etsem kurtulamıyorum.

tam da o an farkettim masanın üstündeki el fenerini, bi hamleyle almamla birlikte cama fırlattım.

aynı anda fırlattı beni bi köşeye, koca cam tuz buz olmuş, cama çıktı gören eden var mı diye, gören olacak ki odaya dönüp aldı beni ellerine.
en sağlamından iki tane vurdu sırtıma ben de nefes kesildi tabi, gözler faltaşı gibi açılmış ağzımdan nefesten başka bişey çıkmıyor
- ulan bin, tek kelime birine bişey anlatırsan seni öldürürüm.
- anladınmı
- anladınmı lan
amk gözlerimizden yaş akaraken kafa sallayabildik sadece

devam et pic guzel gidiyor

dışardaki millet odanın bulunduğu koridora girmeden saldı beni odadan.
tuvalete gidip kitledim kapısını, hiç sesimi çıkarmadan kaç saat durdum orada, ne kadar ağladım, o gece hiç bitti mi bilmiyorum.
önce kendime yakıştıramadım bunu, utandım her geçen saniye biraz daha, ellerimi ısırdım ağlarken sesim çıkmasın diye.
sonra nefret bürüdü içimi, gece ilerledikçe biraz daha öldürdüm insanlığımı, hayallerimi, geleceğimi.
incecik bir pamuk ipliğine bağlı kaderim, o gece intikamla sessizlik arasında gidip geldi.