bitmeyen bir aşkın öyküsü

şimdi bizlere diğerleri diyen insanları anlamıyorum.ben onlara hiçbirşey vaad etmedim ki, ben sadece onlara şafağı anlattım güneşini doğuşunu görmeden hayal ederek gösterdim onlara. bunu bile bile neden bize sırtlarını döndüler biz vebalı hastalar değiliz sadece hayalperestiz kaybettiklerimizin adına şiir yazdıklarımızın kabuslarıyız sadece. ruhumuzu cehennem zapt etmiş olsada sende buluyorum ben mehdiyi kurtarıcıyı;ey yüce kurtarıcı decccal denen kaderle yalnız bırakma beni bana geri ver korkularımı artık korkmak lazım geliyor ateşin üstüne yürürken bile bile yanmak değil canımı acıtan bile bile sonsuz bir apttalığa yürümek.

bilerek ateşe yürümek aptallık mı?
evet ama asla ahmaklık değil
yanında körlerden bir ordu taşımaktır asıl ahmaklık.
sana asla yalnız kalmayacağını söyleyenler ahmaktır.
ve onlara inanan insanlar en büyük ahmaktır.

ben sana hepsinden daha büyük bir hayal vaad ediyorum;
sana şafakları vaaad ediyorum.
sana sonsuz karanlıkta ki sonsuz yıldızları vaad ediyorum
sana rüyalarında bile kabusları vaad ediyorum
çok mu hayalperestim?
hayır ben sadece seni yine sana vaad ediyorum...
---

mantık çerçevesinde saplantılı aşkın tanımı:

şimdi hayattaki kötü istatisklere göre davranalım ve bu istatisklerin kimilerinin hayatında
ne kadar önemli olduğunu unutmayarak hareket edelim.

evre dört bir kanser hastasının 5 yıllık sağ kalım oranı

beşbinde bir

katotonik bir şizofren hastanın uzun bir tedavinin ardından normalleşme durumu

yüzde atmış

senin beni sevme bana aşık olma olasılığın

beşmilyarda bir öyle ki tarot falında bile

çıkmıyor kahveler ziyan oluyor falcı bile diyor sen delimisin diye.

aslında çok basit düz mantık uyguluyorum

hayattaki tüm istatiskleri çok daha makul bir seviyede tutuyorum herzaman şansımı yarı yarıya görüyorum

yani:hayatta ya yaşasrsın ya ölürsün ya iyileşirsin yada iyleşemessin ya başarırsın yada başaramassın
ya seversin veya sevmessin.

işte bu istatistik bilimine verilen ayarla hayatımı yönetiyorum kim bana ne derse desin bütün ihtimaller
yüzde ellidir.

---

adem havvayı dünyaya zütürürken...

cennetin anahtarısın sen bense cehennemin kapısı her günahkarı aldım yüreğime sense her günahsıza gösterdin yolunu.sen sıratın üstünde bense köprünün altında hep beklemedikmi bizim olan ruhları. şimdi gel benimle bizim için yaratılana;bizim için yaratılan dünyaya...

---
o gün hatırlıyorum çölde bekliyordum gene yolumu kaybetmiş yorulmuş ve hiç olmayan sevdalarıma ağlıyordum içten içe kimse olmadan. kimseye dokunmadan. sonra birr anda rüzgarın estiğini hissettim allahım yeniden mi fırtına çıkacaktı. korkuyorum üşüyordum artık. koşmaya başladım saklanmaya çalıştım bu iblis sıcakmı soğukmu belli olmayan kum fırtınasından kaçıyordum gene. umudumun kalmadığı andı o an.bir vaha gördüm bu çölde ilk defa bunca fırtınadan bunca acıdan sonra bir vaha saklanabileceğim korunabileceğim bir vaha.

yürüdüm içine doğru korkak adımlarla sessiz. gördüğümün serap olmasından korkuyordum galiba ama serap değildi gerçekti işte hemde ölüm kadar gerçek. içine ilk girdiğimde çimlere bastım çöl yorgunu ayaklarımla allahım müthiş bir şeydi hissedebiliyordum artık o ıslaklığı o yumuşaklığı kavrulmuyordu ayaklarım. sonra biraz daha yüremeye başladım bir göl gördüm ilerde oda çok güzeldi suyu duru dokunulmamış ve berrak. ondan içtim bir kaç yudum yılların susuzluğuna inat. sonra bir ağaç gördüm yeşili cenneten gelme altında uyudum biraz. korkmadan çekinmeden. sonra uyandım biraz daha yürüdüm ve seni gördüm.

allahım bu oydu. kimsesiz seyyahların aradığı hep efsanelerde adı geçen güzelliği cenneti bile kıskandıran çöl gülüydü bu.ne kadar müthişti ne kadar mahvediciydi. inanamadım sonra uzaktan izlemeye başladım onu boynu büküktü anlamadım?bu kadar güzel bir şeyin neden boynu bükük olurdu neden gözü hep yerlerde olurdu gökyüzündeki yıldızlara bakmak warken. sonra bir kaç adım yanına doğru fark etmedi beni acılıydı duruşu ondan diye düşündüm beni görmeyişinin nedeni. sonra dokundum hafiften dallarına birden dikenlerini gösterdi bana ellerim hemen çektim anlıyordum şimdi neden boynu bükük. kırmışlardı onun zamanında dallarından bir kaçını oda korktuğundamıdır bilmem nefretle büytüyordu dikenlerini. dokunana saplanmak onunda canını yakmak canının ne kadar yandığının anlaşılmasını istiyordu.

güldüm hafifçe korkma dedim ama dikenlerinide çekme sana böyle dokunmakta güzel. canım nasılsa çok yanmıştı zamanında bu kuru çölde bulmuştum sonunda acısınada katlanabilrdim elbet

konuşmaya başladım biraz biraz o anlattı gelen seyyahların kimler olduğunu her gelenin bu vahaya neler yaptığını ne kadar kırdığını onun dallarını. sende onlardansın biliyorum dedi. sinirlendim onlar seyyatı tüccardı bense yolunu kaybetmiş bir yolcu bir avareydim.ben ne isterdim bu kadar güzel bir şeyden. korkma dedim bana inansanda inanmasanda artık yanındayım ama sana dokunmayacağım seni korumayacağım çünkü bu senin hayatın bu senin vahan ben çölden geldim bu güzelklikler senin.sen bırakmalısın rüzgara kendini ama şundan emin ol her dalını kırdıklarında yanında olacağım ve bana bile gösterdiğin dikenleri bile bile sarılacağım dallarına. dikenlerin yüreğimin en saklı noktalarına saplansa bile oluk oluk kanım aksa bile. sonra saracağım dalalrını teker teker tamir edeceğim her defasında sonra bekliyeceğim sana güneşi anlatacağım acılarımı gördüklerimi yalnız uykularımı kabuslarımı sonra uynacaksın işte ozaman tekrar yalnızlığıma dönecek o çölün içinde yeniden kaybolacağım.

---
ayrıca mesele sadece bu da değil.bir insan sevdiğini nasıl hakkedebilirki? onun uğruna mücadele ederek,ona güzel şeyler yazarak veya onun için hatta sadece onun için değil herşey için kusursuz bir acı çekerek. bence bu acı çekmek çünkü acı bize onun tarafından verilen felaketleri aracılığıyla geliyor.ve acıların bir bedeli olucağını sonunda mutlaka güzel bir şey olucağını sadece acıya şükr ve sabr etmem gerektiğini söylüyor. eğer öyleyse yani umarım ki öyledir bir insanın mutluluğuna sebep olucak objelere bağlanması gayet tabi ve doğaldır ve ödül olarak o şeyi istemesi gerekir .ozaman tek yapmamız gerekn sadece biraz daha dayanıp biraz daha acı çekmek. zafer bizim gibilerin yanında zafer inanların yanında.

---
biliyormusun son zamanlarda artık renkleri göremiyorum.her yer siyah beyaz veya karanlık.ama olsun benimde hayallerimde büyüttüğüm bir baharım war baharımda beklediğim yağmurlarda gökyüzüne serilen bir gökkuşağım war. şimdi yeniden dalıyorum o hayale bakıyorum o pırıl pırıl ışıltılı gökyüzüne ve seni görüyorum bütün renkleri birbirine dolamış bir gökkuşağı.

bütün reklerim sensin sen baharı müjdeleyensin bu mevsimsiz dünyamda.

---

bilmesinler görmesinler umrumda değil.ben her yaptığım şeyin arkasında durmaya hazırım sadece bu yaptıklarımın mantık çerçevesinde değil acı çeken yorulan zayıf düşen hastalanan bir adamın hissiyatı çerçevesinde değerlendirsinler.

bilsinler hayattan asla şüphe etmedim bana öğretilen en önemli şeyin arkasındayım. savaşmak daima savaşmak, vazgeçmeden savaşmak, herzaman kaybetsemde savaşmak ve her defasında kaybetmek ve yenidenden savaşmak.

hiçbir doğruluk yoktur ki teklik karşısında tutunabilsin tek aşk tek sevda tek baba işte kayıplarım.

hiçbir acı yoktur ki yeniden uyanmasın ,

hiçbir mutluluk yoktur ki sonsuz olsun.

size süslü kelimeler söylemeyi isterdim bu süslü kelimelerle kurduğum bir genç kız rüyası gibi cümlelerle amlatabilirdim.ama neye yarar neyi değiştiri ki .

acizlik nedir biliyormusunuz vazgeçmemek işte bütün dostlarımın arkadaşlarımın söylediği bana bu.vazgeçmemeyi acizlik olarak gören bir dünya.

oysa ki hayallerime söz geçirmeyi bende isterdim hani o diyorya onla ben çok farklıyım. neyiniz farklı ulan ikinizde uyuyorsunuz ya.i̇llaki kabuslarınıza çökmek mi gerekiyor sevdamızı kanıtlamak için kanırtarark kolumuza kazımak mı icap ediyor içip içip kendimizi acıyla gerçekten çömelmiş bir acizlikle yalvarmamızmı lazım.

kurtuluş bu kadarmı uzak bana ve benim gibi olanlara.ama unutmasınlarki dünyayı deliler değiştirir aslında sadece deliler değil aptallarda sakatlarda değiştirir dünyayı konuşmayı 5 yaşında sökmüş bir adamın atomu parçalaması veya kulağı sağır bir adamın en güzel besteleri yapması veyahutta piskopat bir intihar meraklasının yapıtığı resimlerin hastane duvarlarına asılması.

bak ben bu adamların hepsinin vasıflarını taşıyorken bir deli bir sakat bir aptal olabiliyorken daha ne istiorsun be vicdansız be sevdasız.

görmüyormusun sana tutunduğumu sana düştüğümü aşkın, acının kuraklığın her türlü pis konunun içinde yoğrulduğumu.

olsun be olsun hani diyor ya kemal sunal bir filminde

ne senden vazgeçerim
ne meyhaneden
gönlümün farkı yokki
bir tak deliğinden..