Zamanında birisini sevdim beyler, öyle birisiydi ki önce bana zaman kavrdıbını anlamlandıran ve gidişinin ardından zamanın hiç bir anlam ifade etmediğini kendimizi kalıpların içerisine sığdırdığımızı öğreten minik insan.

Aradan 6 yıl geçmesine rağmen hala bazı geceler kendimi onu düşünürken buluyorum. Ondan sonra kimse benim için zamanı değerli kılamadı. Kimse onun yerini tutmuyor beyler. Yazmak rahatlatır dediler yazdım ben de çok yazdım. Size o yazılarımdan bir tanesini paylaşıyorum. Her insan hayatında bir kere aşık olur derler. Diğerleri hep bir kaçıştır? Bilmiyorum öyle mi?

Teşekkürler beyler.

Yıkılıyor kurduğum her cümle kurmuş olduğum hayaller gibi.
Yapayalnız kalıyorum gecenin aydınlığında simsiyah bir ışık gibi.
Yokolup yıkılıyorum.
Kaybediyorum aklımı, anılarımı ve en çok da kendimi.
Ben kaybolurken bu siyahın içinde mavi gibi.
Anlamlı anlamsız cümlelerimle.
Terkediyorum kendimi herşeyi
Bitiriyorum ya da yitiriyorum
Hangisi doğru bilmiyorum bitirmek mi yitirmek mi?
Sadece yokolup yıkılıyorum hiç düzelmeyecek tekrar varolmayacak gibi.
Sadece bitiyorum..
3.Ekim 2015

Fotoğraftaki bankın da bir hikayesi var ki içler acısı. isteyen olursa bir gün de onu anlatırım.