*
yüzümde tebessüm vardı. mutluydum. gülüyordum.
eylül hafifçe çenemden tutarak kendine doğru çevirdi kafamı.
hiç bir onay beklemeden önce bir kere kısa sonra daha uzun öptü dudaklarımdan.
ben önce tepkisiz kalsam da sonra dayanamadım ve karşılık verdim.
mahalellenin ortasında, arabada öpüşüyorduk bildiğin.
yüreğim hop hop ediyordu.
alt tarafta da bi hareketlenmeler başlayınca çektim kendimi geri.
-ne oldu. dedi eylül gülerek.
sonra neyin olduğunu pantolonun üstünden farkedince alkolün de etkisiyle başladı kahkaha atmaya.
deli gibi gülüyordu.
aslında bunda gülünecek bi durum yoktu.
gayet de doğal bir durumdu, hatta bunun olmaması sorundu.
ama aldırış etmedim, eylül'ün kahkahalarına eşlik ettim.
elimle kapatmaya çalışarak utanarak da olsa güldüm ben de.
gülmemiz geçtikten sonra
-iyi geceler. diyerek indi eylül arabadan.
bi tak olacağından değil ama işte içim rahat olsun diye salonun ışığı yanana kadar bekledim arabada. 1 dk kadar sonra yanmıştı ışık.
eylül benim orda beklediğimi bildiği için perdeyi açtı ve bana baktı.
gülümsüyordu. el sallayarak uzaklaştım. doğru eve gidiyordum.
arabayı her zamanki yerine koydum, bahçe kapısından içeri girdim, anahtarı çıkartmak için ceplerimi yokladım ama arabanın anahtarından başka anahtar bulamadım.
sonra anahtarı bu sabah anneme verdiğim geldi aklıma.
"hay amk" dedim içimden. önce kapıyı çalmaya yeltendim ama telefonun çalmasıyla indirdim elimi
eylül arıyordu.
-çok mu özledin. diyerek açtım telefonu.
-ölüyorum aşkımdan, yataklara düştüm sorma. dedi gülerek.
-olur o. dedim ben de gülmesine eşlik ederek.
-evde misin. dedi
-sayılırım. dedim
-o ne demek. dedi
-sabah anahtarı anneme vermiştim, unutmuşum, kapıyı çalarsam korkar annem diye de çalamadım kapıyı, bekliyorum kapıda öyle. dedim.
-çalma o zaman. dedi
-doğru, ben bu kapıda sabahlamaya alışığım, kıvrılır yatarım şurada. diyerek gereksiz bir laf vurdum eylül'e.
-salaksın. dedi hafiften sinirlenerek.
-allah da beni böyle yaratmış napiyim. dedim.
güldü.
-gel hadi. dedi
-saçmalama. dedim
-iyi o zaman, hadi iyi geceler. diyerek muhtemelen blöf attı eylül ve
-dur dur geliyorum. diyerekten yedim ben de azıcık da olsa isteyerek.
telefonu kapatarak geri döndüm arabaya ve doğru durağa doğru sürdüm arabayı.
eylül'ün evine geri döndüğümde durakta bizim fırlama binlerden biri vardı.
resmen erkek huursu bir tipti.
eylül'ün geri buraya taşındığını da görmüştü daha önce.
bu bin duraktayken ben bu binaya girersem laf olurdu.
benim için sıkıntı olmazdı ama eylül'ün adı falan çıksa mahallede katliam yapmak zorunda kalırdım .
o riske hiç girmemek için arabayı direk durağa park ettim.
selam verip girdim içeri.

*
televizyon izliyordu yayılmış, selamımı alıp doğruldu.
-hayırdır? diye sordu.
-uyku tutmadı ya, öyle geçiyordum kim var kim yok bi uğrayayım, bi selam vereyim dedim. dedim
-iyi yaptın, akşamdan beri 2 defa çıktım ben de, bugün ölü, müşteri yok. dedi
-hadi ya. diyerek üzüldüm.
ama üzüntümün asıl sebebi o, duraktan çıkmadan benim eylül'ün yanına gidemeyecek olmamdan kaynaklanıyordu. çaresizce telefonun çalmasını bekliyordum eleman duraktan çıksın diye.
eylül'den mesaj geldi "nerde kaldın" diye.
durumu özetleyen bir mesaj attım eylül'e.
"tamam bekliyorum" diye cevap verdi. aradan 10 dk kadar geçmişti ki durağın telefonu çaldı.
eleman telefonu açtı, adresi kağıda yazdı.
"ohh be" diye sevindim belli etmeden.
-sen burda mısın. dedi eleman.
-yok yok, kitle kapıyı, ben dolanırım azcık. dedim onla beraber dışarı çıkıp.
eleman arabaya bindi ve gitti. o gider gitmez karşı binaya koştum.
aşağı kapı kitliydi, zile bastım. kapı açıldı. koşar adımlarla yukarı çıktım.
evin kapısı açıktı. eylül içerde beni bekliyordu.
kapıda beni görünce sanki günlerdir görüşmüyormuşuz gibi sarıldı bana.
kapıyı ayağımla kapatarak o çok sevdiğim kokusunu çektim içime boynundan.
ufak bir öpücük kondurdum dudaklarına, ama allahtan bu sefer uzatmamıştık, içeri geçtik.
-çok geç kaldın. dedi
-anca gitti bizimki. dedim
pis pis baktı eylül.
-taksiyi sen çağırmadın di mi. dedim emin olamayarak.
-ama napiyim gelemiyordun. dedi dudaklarını büzerek.
istediği kadar şebeklik yapsın, bizim elemanı istediğim kadar sevmiyim bir taksici olarak harbiden üzülmüş, eylül'e o an bi şey diyemesem de içten içe kızmıştım amk.
koltuğa oturduk, hala sarılıyorduk birbirimize.
hafiften sarhoş ve başbaşaydık. aklıma olası durumların gelmesi bile germişti beni.
televizyon sehpasının altında VCD gibi bi şey vardı.
ikimizin de uyumaya niyeti olmadığını anlayınca
-film izleyelim mi. dedim
önce garipseyerek baksa da sonra
-olur. dedi
eylül'den önce ayaklanarak VCD'nin yanındaki CD çantasını açtım.
-var mı istediğin bi film. dedim
-ben hepsini izledim zaten, sen seç. dedi
baktığım CD'lerin üzerlerinde siyah kalemle filmlerin isimleri yazılmıştı.
hiç biri tanıdık gelmiyordu bana ve de hiç birinin ismini de beğenmemiştim.
en sonda ismi yazmayan bir CD buldum en arkada.
ismi de süpriz olsun diyerekten onu taktım VCD'ye.
sonra da televizyondan AV'ı açtım. önce siyah bi ekran geldi.
yerime oturduğumda görüntü gelmişti ekrana.
film çok garip başlamıştı.
1 kız 1 erkek çocuk bahçede koşturuyorlardı. Arkalarında da muhtemelen anneleri olan kadın çocukları kovalıyordu.
Eylül muhtemelen filmi kapatmak için bir an için yerinden kalkmaya yeltense de çok merak etmiştim,
-dur 1 dk. diyip elinden tuttum eylül'ün.
kamera bir an beşikte yatan erkek bebeği çekti ve sonra,
-eylül, gel bak ali uyandı. diye seslendi kamerayı tutan adam.
tek bir cümle "sen nasıl bir filmin içindesin ömer" dedirtmeye yetmişti bana...