*
kız tekrar arabaya bindi.
-ilk aradan sola lütfen. dedi
dediği gibi yaptım, bakkalın köşesinden sola döndüm.
dik bi rampa vardı.
rampayı çıktık ve 2. apartmanın önünde durmamı söyledi kız.
durdum.
-yukarı çıkıp gelicem, bekleyebilir misiniz, başka taksiyle mi döneyim? dedi
-çok uzun sürer mi? dedim doğaçlama yaparak gerçekci olsun diye.
-aslında sürebilir, bekletmiyim sizi, borcum ne kadar? dedi
hiç beklemediğim bi cevap olduğu için afallamıştım.
ne diyeceğimi bilemedim, mal gibi durdum öyle.
benim cevap vermediğimi görünce kafasını uzatarak taksimetreye baktı.
cüzdanından para çıkartmaya çalışıyordu ki
-işim yok, uzun sürse de beklerim. dedim
"sen benle taşak mı geçiyon" der gibi baktı kız, ama uzatmadı
-peki teşekkürler. diyerek cüzdanını çantasına geri koydu ve arabadan indi.
teyibin saati akşam 10'u gösteriyordu.
meraktan ölmek üzereydim.
o kadar çok bilinmeyen vardı ki nereden başlamaya çalışsam daha ilk soruda tıkanıyordum.
hepsi ayn soruda takılıyordu.
kimdi bu kız?
bildiğim tek şey adının gamze olmasıydı.
cemil ustanın bir kızı olduğunu bilsem gamzenin cemil ustanın kızı olmasından başka ihtimal yoktu.
kıza ne zaman baksam sanki cemil ustayı görüyordu gözlerinde.
her zaman olduğu gibi sadece "vay amk" diyebildim içimden.
saat 10:30'a geliyordu.
sıkılmaya başlamıştım ama cemil ustanın "ne olursa olsun bekle, geri inecektir" demesi geldi aklıma.
o sözün üzerine sabaha kadar bekleyebilirdim orda.
ama neyseki o kadar sürmemiş bi beş dk sonra binadan çıkmıştı bizim kız.
onu aldığımda da zaten keyfi pek yoktu ama ta ordan bile yukarda ne olduysa çok fazla canını sıkmış olduğu belli oluyordu.
arabanın yanına geldi,
kapıyı açtı,
yine aynı yerine bindi.
-direk otogara şoför bey. dedi ağlamasa da ağlamaklı bir ses tonuyla.
kızın cemil usta ile bi alakası olmasaydı sıradan bir müşteri olsaydı direk sorardım "hayırdır bacım neye sıkıldı canın" derdim ama soramadım işte. cemil usta "onla konuşma" demişti.
mecburen sustum.
istemeye istemeye de olsa arabayı çalıştırdım.
otogara doğru sürüyordum.
derken telsizden bir ses duyuldu.
-ses deneme 1-2, ses deneme 1-2. diyordu telsizin ucunda biri
bu rüstem abi değildi başka biriydi.
-lan ömer, emrah ben, duyuyon mu sesimi? dedi
panik olup telsizi kapatmayı ya da en olmadı sesini kısmayı denedim.
araba sürdüğüm için becerememiştim,
elim ayağım birbirine dolanmıştı.
derken emrah devam etti
-cemil usta dükkanda, ben aldım bişeyler, sen alma direk gel dükkana. dedi
içimden "senin ben ta amk emrah" diyebildim sadece.
sonunda telsizi kapatmayı başarmıştım ama artık çok geçti.

*
o gözlerin en mantıklı açıklamasını laf yiyerek de olsa almıştım kızdan.
ne yapacağımı bilemeyerek bastım gaza.
çok gitmemiştim ki birden durdum.
aynaya baktığımda kızın indiği yerde beni beklediğini gördüm.
anarya yapıp geri döndüm.
arabayı oraya bıraktım
ve indim arabadan.
belli ki sormak istedikleri konuşucakları vardı,
benim de merak ettiklerim.
ama o an geri dönmemin sebebi cemil ustanın "eve gittikten sonra geri otogara bırakacaksın" lafı oldu.
onu orda bırakıp gidemedim.
vicdan yaptığımdan değil lan beyler
tamamen züt korkusundan.
kafeden içeri girdik.
kapı girişine yakın olan bir masaya oturduk.
kız beni inceliyor bense utanarak gözlerimi kaçırıyordum.
pot kırmamamk için konuşmamayı tercih edecektim.
o soğukta bile sıkıntıdan terlemeye başladım.
gerildiğimi anlamış olacak ki
-merak etme sana soru sormak için oturtmadım seni buraya, sadece ben anlatıcam sen dinleyeceksin. dedi
bi nebze de olsa rahatlamıştım.
onaylarcasına başımı salladım.
garsona 2 çay söyledikten sonra anlatmaya başladı kız.
-anlatacaklarımıın bir kısmını muhmemelen biliyorsundur, ama sen yine de sözümü kesme, beni bi dinle olur mu?. dedi
yine kafa salladım.
anlatacaklarının hiç birini gerçekten bilmiyordum.
cemil usta ailesi ile ilgili hiç bir şey anlatmamıştı bize.
-seni zaten babam gönderdiğine göre adımı biliyorsundur. adım gamze. cemil usta'nın en küçük kızıyım. babamı arıyorum. dedi
bölme dediği için araya girmemiştim
meraklı gözlerle bakıyordum.
-kaç yıldır izmit'desin. diye sordu
-doğduğumdan beri. dedim
-iyi o zaman 94'teki büyük tekel yangınını bilirsin. dedi
"evet" dercesine kafa salladım yine.
-annem orda çalışıyordu, o zamanlarda babamın, evimizin aşağısında küçük bi bakkal dükkanı vardı. durumumuz ne iyi ne de kötüydü. iki maaş giren 5 nüfuslu bir evdik. mutluyduk da. sonra o yangın oldu, tanıdığı olanlar, yönetimde eşi dostu olanlar başka fabrikalara başka kurumlara yerleştirildiler annem gibi garibanların eline de 2-3 krş tazminat sıkıştırıp eyvallah dediler. annem işsiz kaldığında ben 8, ablam 13, abim de 16 yaşındaydı. annem işten ayrıldıktan sonra başka yere giremedi. annemden dolayı evimizin huzuru kaçmaya başlamıştı. babam bi kaç defa dikkatli para harcamasını söylemişti anneme ama annem pek umursamamıştı. bi kaç defa ciddi kavgaları da olmuştu. annem yetmezmiş gibi biz de kene gibi yapışmıştık babama, hepimiz bi şeyler istiyorduk babamdan. hele ablam ve abim. tam ergenlik zamanları. babamdan sürekli para isterler alamayınca da babama karşı gelirlerdi. babam sinirliydi ama hiç dövmedi bizi. 1 defa bile vurmadı. anneme de o kadar yaptıklarına rağmen asla el kaldırmadı. ta ki bir gün annem "eve 3 kuruş para getiriyorsun diye kendini adam yerine mi koyuyorsun" diyene kadar.
tüylerim diken diken olmuştu lan beyler,
ürpermiştim amk.
birinin cemil usta gibi bir adama "adam mısın" demesini kafamda canlandıramamıştım bile.
beynim almamıştı, error vermiştim.

*
kısa bi duraklamadan sonra ben araya girmeden devam etti gamze.
-ilk defa o gün vurdu babam anneme. hepimiz yumulduk tabi annemizin üzerine. annem ağlıyordu. ben annemi sakinleştirmeye çalışıyordum. abim haddini aşarak babamın üzerine yürüdü. ablam ise aralarına gireceğine abimin arkasından "nasıl vurursun anneme" diye bağırıyordu babama. babam o gün son defa çıktı bugün beni zütürdüğün o evden
gamze anlatırken ben "vay amk"lamaya başlamıştım yine.
ve devam etti
-bakkal dükkanını mahalleden murat abiye çok cüzzi bir paraya devretmiş. paranın hepsini de bi zarfın içinde anneme göndermiş. ama o da bi yere kadar. para suyunu çekince annem bizi aldı, annanemlerin yanına, memleketine, sivas'a zütürdü. izmit'de oturduğumuz ev dedemin eviydi. annemle babam ayrıldıktan sonra ev babama kaldı annem nafakaya bağlandı. annemle bi süre sivasta kaldık hepimiz. sonra abim istanbula gitti ben okumak için aydın'a. ablam annemle sivasta kaldı, orda birini bulup evlendi. babam annemin yüzüne bir daha bakmayarak haklıydı, belki abim ve ablama da ama benim hiç bir günahım yoktu. daha 8 yaşında bir kız çocuğuydum babam gittiğinde. ben hiç haketmemiştim babamsız kalmayı. o yüzden hep ona ulaşmaya çalıştım. eşine dostuna çok haber saldım. her geldiğimde bakkal murat abinin yanına uğradım eve geldi mi, gördün mü diye ama hep aynı cevabı aldım. babamla ilgili ulaşabildiğim tek adam "oğlu gibi sevdiği iki kişi var yanında ömer ve emrah adında" demişti. istese babama ulaştırabilirdi belki beni ama sonra babamdan korktu herhalde. "bilmiyorum nerde olduğunu" dedi. "en son bi çay ocağı açtı o kadar biliyorum" dedi. dedi
cemil usta çay ocağı falan hiç açmamıştı beyler.
gamze kimle konuştuysa herif çok sağlam sıkmıştı.
belli ki gamze önce doğru adama ulaşmış sonra belki de bu durum cemil ustanın kulağına gitmiş,
herif züt korkusundan ya da cemil ustanın yakını olduğundan gamzeye yalan söylemişti belki de.
bu hikayede gerçek olan tek şey ben ve emrah idik.
"anlıyorum" der gibi kafa salladım yine.
ama sonra dayanamayıp sordum
-her şey tamam da madem beni babanın gönderdiğini bilmiyordun, taksiyi kimin gönderdiğini düşünmeden taksime neden bindin. dedim
-abimin taksici eşi dostu vardı izmit'de. ben ne zaman gelsem taksiyle aldırırdı beni. son zamanlarda aramız kötüydü, izmit'e geleceğimi söylememiştim ama annem söylemiştir diye düşündüm. dedi
cevabımı almış rahatlamıştım.
-ne istiyorum biliyor musun ömer. dedi
bilmeyen gözlerle gamzeye bakıyordum.
-babama bi kere de olsa sadece sarılmak ama sımsıkı sarılmak istiyorum, nasıl özledim bilemezsin. dedi
biliyordum lan beyler.
henüz babam gideli kısa süre olmuştu ama o hissin nasıl bi şey olduğunu çok iyi biliyordum amk.
gamze istemeden de olsa beni can evimden yakalamıştı.
-ve sen, babamın nerde olduğunu biliyorsun ve bu şansı elimden alacaksın, kendini benim yerime koy lütfen. dedi
haklıydı amk,
kızın suçu günahı yoktu,
cemil usta ölümüne tavır almış gamze de arada kaynamıştı.
-senin artık otogara dönmen gerekmiyor mu. diye sordum.
önce saate baktı, sonra çantasından dönüş biletini çıkarıp yırtıp attı.
yırtılan kısımlardan birinde otobüsün hareket saati 11:30 yazıyordu.
gamzenin kolundaki saat ise11:35'i gösteriyordu.
-geç kaldım. dedi yapmacık bir gülümsemeyle.
sahte de olsa ilk defa gülmüştü ki adının neden gamze olduğunu anlamıştım.
iki yanağında da kocaman gamzeler belirivemişti birden.