cam kenarımdan yerimi aldım kulaklığımı taktım ve vapurun keyfini çıkartmaya hazırlanırken bir yandan da dün gece iddaa'da yatan kuponumun üzüntüsünü yaşıyordum. yanıma bir kız bir erkek 5-6 yaşlarında iki çocuk ve babaları oturdu. kulaklığım dandikti dışarıdan çok ses geliyordu. ilginçtir ki ben çocuklar çok ses yapıp keyfimi bozacak diye üzülürken hiç ses gelmiyordu. şaşırdım. çocuklar bir süre sonra birbirlerine el hareketleri yapmaya başladılar. o an anladım ki çocuklar sağır ve haliyle dilsizdi. sanıyorum ki ilk kez martı, deniz görüyorlardı ya da çok seviyorlardı. dışarıyı gösterip heyecanlı heyecanlı birbirlerine el hareketleriyle anlatmaya çalışıyorlardı. o an kulaklığımı çıkarıp kulaklarımı çaktırmadan elimle tıkadım. yine de dışarıdan az ses gelse de bu inanılmaz bir dünyaydı. hiç ses yoktu. arkamızda ki insanlar Allah yardımcıları olsun diyordu. yanlış anlamasınlar diye telefonla konuşuyormuş gibi yaparak yerimden kalktım ve cam kenarını onlara bıraktım. üst kata çıktığımda onların yaşında ki çocuklar bağırarak kahkahalara katılarak oyun oynadıklarını gördüm. orada herkes mutluydu. aşağıda herkeste acıma duygusu vardı. bunlar imtihan. biliyorum. ama o çocukların ne suçu vardı. diğer çocukların bu dünyada ki imtihanı farklı şeyler iken onların neden bu kadar zor birşeydi. veya zihinsel engelli görme engelli olanların günahı neydi. neden bununla sınanmak zorundaydılar ? adalet bu muydu ? sadece paylaşmak istedim sözlük. canım hala sıkkın.