iyi bari sevindim senin adına

öyle karaoke bar falan aramadan bize gittik. bilgisayardan şarkılar açıp sırayla söylücektik. ben three days grace-never too late i söylemiştim.
o da 3 doors down - here without you söylemişti. benim evde de dolapta genelde içki olur. bizim evde 2 şer bira daha içip uyuya kaldık yan yana.
uyandığımda gitmişti. bundan 2-3 gün sonra iyice yakınlaşmıştık birbirimize otu taku birbirimize anlatır olduk. 2 miz de acele etmemeye çalışıyoduk bazı şeyler için
ama kendimizi şanslı olarak görmeye başlamıştık birbirimizi bulduğumuz için.
bu olaylardan 10-15 gün sonra sevgili olduk. şu ana kadar da en ufak bi tartışma olmadan
devam ediyor ilişkimiz. inşallah benzer acıları bi daha yaşamayız. illa ayrılcaksak da bi çok insan gibi aptal bi sebepten kavga edip ayrılalım.
çünkü 2 mizin de başka büyük bi acıyı kaldırabilceğini düşünmüyorum. şu an çok mutluyuz lan. umarım aynı duyguları yaşarsınız. hadi eyvallah.

2 şer bira alıp ağaçlık bi yerin altına gittik deniz de vardı yakınımızda. uzun uzun anlattı gülümseyerek, gözleri boşluğa bakıyodu. ufak yaşta annesini kaybetmiş,
babasıyla yaşıyomuş. onun da lisede 3 senelik sevgilisi olmuş ve çocuk o yaşta kalp krizinden ölmüş. bunları hiç ağlamadan hafif tebessümle ağlattı.
çok berbat olmuştum lan. o kadar çok şey yaşamış ki anlattığı her olaydan sonra ne kadar güçlü bi kız olduğunu bi kez daha görmüş oldum.
sonra bi anda, işte böyle ya bazen bi anda duygu patlaması yaşıyorum ağlamak tutabiliyo dedi. ee şimdi sıra sende, sen anlat bakalım biraz dedi. o zamana kadar içime attığım olayı ona anlattığımda onun yaptığını ben yapamamıştım. hem onun anlattıkları hem kendi anılarım bi anda patlama yaptı bende. ben ağlamaya başladım lan bütün erkekliğimi
kıyıda bırakıp. beni o şekil görünce sımsıkı sarıldı bana. yutkunduğunu hissettim onun da, ağlamamak için büyük savaş verdi ve kazandı. 1 dk civarı öyle durduk.
ondan sonra bi anda kalkıp elimden tuttu. yeter bu kadar duygu seli bize, hadi biraz eğlenme vakti dedi ve karaoke yapma teklifinde bulundu.

ertesi sabah okulda onu aradı gözlerim.
öğlene doğru kafenin etrafındaydım biri dokundu omzuma. döndüm arkamı kimse yok.
o aptal şakayı yapmış meğer sol omzuma dokunup sağdan dolaşmış. önüme döndüğümde kıkırdıyodu yine. eski duygularımı tekrar yaşıcak gibiydim lan farklı olduğunu hissetiriyodu. büyük bi acısı vardı sanki benim gibi, ama sürekli mutlu görünüyodu dışarıya.
ama o ağlaması aptal bi sebepten değildi o an hissetmiştim.
şimdi, beni geçiştirmeden dün neden ağladığını anlatcaksın yoksa sana kola falan yok dedim. suratı düştü biraz 'hiç konuşmasak nasıl olur' dedi.
olmaz öyle, söz halil sezai gibi ağlamıcam anlat hadi, kafama çok fena takıldı dedim.
peki o zaman diyerek ders çıkışına söz verdi.

o gece yatağıma girip müziklerim eşliğimde tavanımı izlerken gülümsüyodum anlamsız bi şekilde, mutluydum. ertesi gün ağacın birinin altında hıçkıra hıçkıra ağlarken
gördüm. çok kötü oldum lan anlatamam içim parçalandı. çok az görmüştüm ama hep o gülüşüyle biliyodum onu. o kafetaryadan uzaklaşmış, nerdeyse kimsenin göremiceği
bi yerde, o şekilde ağlarken görünce napcağımı şaşırdım. ama yanına gitmek zorunda hissettim kendimi. ufak bi şakayla girebilirdim iyi misin klişesi yerine.
alt tarafı 1 gündür görüşmedik üzülme bu kadar diyerek yanına oturup ağaca yaslandım. gülmesiyle ağlaması birbirine karışmıştı, o an sarılmamak için kendimi o kadar
zor tuttum ki anlatamam. konuşmak istersen dedim devdıbını getiremeden kafasını göğsüme koydu ağlaması iyice şiddetlendi. elim gidip geldi sürekli sonra dayanamadım
hafifçe sardım. ben biri ağlayınca dayanamayıp ağlayan tiplerdenim ve halil sezaiden bile kötü ağlarım, bence durmalısın artık dedim belki gülümser yine diye.
burnunu çekti gülümseyerek suratıma baktı. teşekkür ederim benim gitmem lazım dedi ve bi anda koşarak uzaklaştı yanımdan. arkasından seslendim ama
durmadan devam etti. 1 gün önceki gece yatağımda mutluyken o gece hiç uyuyamamıştım. sabah olsun da konuşayım artık diyerek düşündüm durdum bütün gece.

perşembe günüydü hiç unutmucam. sıkıntıdan ve sıcaktan delirmiş halde kafeteryada kitap okuyodum. bi anda biri gelip önüme kola koydu.
kendi de pipetine uzanıp hiçbir şey yokmuşcasına içeciğini içip,
suratıma kaldırmıştı gözlerini gülümseyerek. benim şaşkın bakışımla karşılaşınca sesli gülüp, neee ? o kadar içecek getirdim ayağına özür dilemek için.
teşekkür etmek yerine suratıma mı bakıcaksın odun dedi. yine yüzümdeki aptal tebessümle teşekkür ederim hiç beklemiyodum diyip koladan içtim biraz. bi anda neşeli bi şekilde muhabbete daldı. aramızda kalsın ama bu sıcakta kitap okuyan çok cins insanlar var bu okulda biliyo musun diye fısıldadı yüzüme doğru yaklaşarak, sonra yine o aynı gülümsemeyi yaptı. ben de, şunlar gibi mi ? diyerek boş bi alanı gösterdim. o arkasını döndükten sonra kitabı çoktan kaldırmıştım.
döndüğünde kitabımı kaldırdığımı görüp gülümsemesine devam ederek aynen aynen onlardan bahsediyorum dedi hiç insanın olmadığı boş yere rağmen. farklı biriydi.
hissettirmişti o gün bazı şeyleri. her gün gördüğünüz o sıkıcı tiplerden biri değildi. gerçekten sevimli zeki ve şakacı biriydi. o gün de kafeden beraber çıktık
ve isimlerimizi kafenin çıkışında söyledik birbirimize. el sıkışıp ayrılmak üzereyken 'ben özür dileme kısmımı hallettim,
bundan sonraki karşılaşmamızda bana pipeti olan bi kola ısmarlıcak kadar düşünceli biri olduğunu tahmin ediyorum güzel çocuk diyip' omzuma 2 ufak dokunuş yaptı bi anda arkasını dönüp uzaklaştı.

o günden sonra fazla üstelemedim yine de ne bileyim. aradan 4-5 gün geçmişti bi daha görmemiştim. diğer haftanın ilk günü kafetaryaya giriyodum canı sıkkın halde,
bi anda yanımdan geçmiş hızlıca omzuma çarptı. o olduğunu farketmeden arkasından bağırmıştım hiç sorun değil özür dilemene hiç gerek yok diye.
gülümseyerek bana döndü 'teşekkür ederim beni böyle bi dertten kurtardın gerçekten çok acelem var' diyerek devam etti aynı gülümsemeyle.
bi şey diyemeden gülümsedim arkasından. mutluluk ve hüzünün aynı anda yaşanabildiğini o gün tecrübe etmiştim. gülümsemeleri gerçekten çok benziyodu. 2 gün falan
yine denk gelmedik hiç.

anlat zanpa

anlat bakalım sosis. genelde güldürürsün sen ama dinliyorum.

https://www.youtube.com/w...1sHhhduajVpSPrYQ05D1my7s3

kampüse girer girmez gözlerim bu kıza kenetlenmişti o gün nedense.
karşı kaldırımdan yürüyodu ve dünya umurunda değildi sanki.
yolun karşısından yürümeye devam ederek izliyodum ve bi anda sendeleyip yere düştü, elindeki kitaplar falan hepsi dağıldı.
sonra çok tatlı bi gülümsemeyle doğruldu ve kitaplarını topladı, en ufak sinirlenme belirmedi suratında. gerçekten kimse umrunda değildi. o halini görünce içimde bi şeylerin tekrar canlandığını hissettim.
ona ihanet ettiğimi düşünmemiştim ilk defa bi kıza bakarken. yardım etmekle etmemek arasında kaldığım sırada o çoktan toparlanıp yoluna devam etmişti.
bu olaydan sonra o gün bir daha görmemiştim onu ama gece kafamı yastığıma koyduğumda gözlerim dolmuştu. onu hiç unutamama rağmen bu kız farklı bi duygu uyandırmıştı bende. gecenin bi yarısı 'napıyım sen söyle bana' diye sayıklayarak ergen bi kız misali sızlanarak ağladım. ihanet etmiş olur muyum sana diyodum sürekli.
2 sinin de gülümsemesi belirdi o an yüzümde, sanki 'zamanı geldi artık' diyodu.
beni unutup devam etmek için çok bile bekledin diyodu. sanırım bu kız benim devam
etmemi sağlayacak kişi olabilirdi.

ondan sonra kimseyi görmez olmuştu gözüm.
sadece filmlerde olur dediğim zamanları o kadar uzun süre yaşadım ki hiç geçmeyecek sanmıştım acısı.
bahsettiğim kişiyi merak ediyorsanız eğer, tek partta bahsetmiştim bu başlıkta. http://www.incisozluk.com.tr/e/158189308/
gerçekten başka birini sevemeyeceğimi düşünmüştüm ama hayat oyunlarına devam ediyor sanırım.