+6
-4
havanın soğuk olduğu günlerden biriydi. günlerden beri konustugum eski kırığım olan kızla o akşam benim evde sevismek için sözleşmiştik. perdesinden atmosferine kadar evin ortdıbını tamamen sevişmeye dayalı olarak ayarlamıştım. saat 19.30 gibi kızla telefonda konuştuk. 1-2 saat içerisinde evde olacağını söyledi. 2 gündür onu bekliyordum.
keyfim yerindeydi, gelene kadar bari televizyon seyredeyim dedim açtım televizyonu. kanallar arasında dolaşırken gözüm maça takıldı, elche - karsılasmasıydı. 57.dakikada fidel de la torre'nin atmış olduğu golle 1-0 elche üstünlüğüyle devam ediyordu. oldukca hareketli geçen maçta heyecan dolu dakikalar yaşanmaktaydı. bilenler bilir elche ispanyadaki özerk valensiyaca bölgesinin şehirlerinden biri. sessiz sakin bir yer ola bu şehrin en önemli isimlerinden biri de ünlü tenisçi rafael nadal. nadal toprak pist üstünlüğünü son zamanlarda çim piste de taşıyarak atp sıralamasında da 1.sıraya yerleşti. en önemli rakibi ise sırp novak djokovic. ben bu ikili arasındaki rekabeti pit samprass- andre agassi rekabetine benzetiyorum. ama eskiden daha güzeldi be, andre agassinin kızarmış kelini izlemeyi bu ikiliye tercih ederim. derken, 73.dakikada juan bernat ile beraberliği yakaladı valencia.
elcheli futbolcular basit golün üzüntüsünü yaşarken ben de maçın artan heyecanı karşısında iyice keyiflenmiştim. bundan sonra heyecanlı dakikalar bizleri bekliyordu. sonraki 3 dakika iki takımın da kontrollü oyunuyla geçti. 77.dakikaydı sanırım bir oyuncu hayli ciddi bir sakatlık geçirdi. adamı sedyeyle dışarı cıkarıyorlardı. bu sırada aklıma ister istemez futbol sahalarında ölen futbolcular geldi. marc vivien foe, miclos feher ve son olarak bildigim sevillalı genc bir futbolcu. bunlardan marc vivien foe' nun ölümüne canlı yayında tanık olmuştum. ücüncü oldugumuz meshur 2002 dünya kupası sonrası oynanan konfederasyon kupasıydı sanırım. kamerun ile fransa oynuyordu. ben de 13 yaşındayım sanırım o sıralar, heyecanla macı takip ediyorum. birden foe yere yığıldı. o zamana kadar bir futbolcunun sahada ölebilecegini hiç düşünmemiştim. foe'nun yerde kalması gercekten korkunctu. o gözlerinin kaymasını, takım arkadaslarının basında toplanmasını, hatta rakip oyuncuların aglamasını bile aklımdan cıkaramam.
bu adamla ilgili bir diger not ise surekli oynadıgım menejerlik oyununda takımımın sol beki olmasıydı. benim icin oyunda vazgecilmez bir oyuncuydu foe. foe'yu sedyeyle ambulansa, oradan da hastaneye zütürdüler. mac sonunda haber geldi, inci dişli zenci kardeşimiz vivien foe ölmüştü. televizyondan da ilk kez bir insanın ölümüne canlı olarak tanık olmuştum. o günlere dair hatırladıgım en iç burkan detaylardan biridir bu. o kupayı sanırım brezilya kazanmıştı. ancak bu olay kupaya ciddi şekilde gölge düşürmüştü. zaten ondan sonra da bu kupayı hic izlememiştim.
öte yandan elche- valencia macı devam ediyordu, 84.dakikada cristian ignacio herreranın golüyle elche skoru 2-1 e getirmiş, valencia'nın umutları bu golle çok azalmıştı. valencia'ya her daim sempatim vardır. çift kutuplu ispanyol liginde barcelona ve real madridin egemenliğine son verebilecek yegane takım olduklarını düşünürüm hep. böylesine çift kutuplulugun oldugu diğer lig portekiz ligi. tesadufe bakın ki bu iki ülke bir zamalar salazar, franco gibi adamların kontrolündeydi. nasıl bu kadar gelisebildiklerine hep hayret etmişimdir. bir de şu güney asya kaplanlarına. sanırım bir ara uzak doğu seyahati yapmalıyım, oraları hep merak etmişimdir. kısa zamanda bu kadar büyük gelişim katetmelerini anlayamıyorum, her yönüyle ilgimi çekiyor bu ülkeler.
ben bunları düşünürken kapı çaldı, kız gelmişti. ancak bu düsüncelerim de canımı sıkmıştı. kapıyı actım, pelin'e kusura bakma dayımı kaybetmişiz hemen cıkmam gerek deyip yolladım evden bunu. odama gectim, dolabımın üstündeki viskiyi actım. marc vivien foe'ya, miclos feher'e, güney asya kaplanlarına içtim...
