Aylarca ama aylarca hedefsizce dolaştığım o gezintilerimi nasıl da özledim. Bir yere varmamak üzere çıktığım yolculukları... Arabada uyumayı, yol kenarına işemeyi, benzinliklerdeki insanlarla kurduğum geçici arkadaşlıkları... Delilik dönemimdi ama harikaydı. Bir günde iki şehir değiştirmek hayal gibi geliyor şimdi. Nerede olduğumu bilmeden caddelerini turladığım şehirler... Yolculuk benim kaderimdir, yalnız yolculuk... Ama ne yazık ki her akşam döneceğim bir evim var. Oysa evsiz olmalı insan.