Güzel bir günün ardından eve bıraktım onu, daha bir yakın konuşmaya başladı bundan sonra benimle.

Kalp atıyordu arada bir, bayılıyordum tabi buna ben. Bir yere giderken haber vermeler, dikkatli ol demeler başlamıştı. 1 saat cevap yazmasam hemen arıyor ve ne olduğunu soruyor du.

Böyle numara yapılır mı bilmiyorum ama ben yapamazdım, böyle düşünüp vazgeçemezdim.

Evine gidip zar zor dışarı çıkarttım bunu, güzel bir konuşma ve kutuyu verdim.

içini eve gidince aç dedim. Gözleri parladı bir anda, yüzünü böyle mutlu görmek için bile neleri vermezdim ki ona.

Sonrası malum, bir sürü güzel mesajlar attı bana, ondan çok ben mutlu oldum sanki.

Değer miydi ? Gülüşü için neler vermezdim ki. Öyle seviyordum onu ben.

Arabada oturup manzarayı seyrediyorduk aşk tepesinden, kolu ağırıyormuş, kıyamam ben ona masaj yaptım dakikalarca, yorulmadan, sıkılmadan, usanmadan.

Kafasını göğsüme yasladı, onu kalbimde hissedebiliyordum. Beni oraya gömselerdi sesimi çıkarmazdım, çok mutlu ve huzurluydum o gün, bitsin istemediğim sayılı günlerden di o gün.

Saçının teline gelecek zarara dünyaları yakardım adeta.

Onu benim kadar sevecek kimse çıkamazdı karşıma.

Günler günleri kovaladı, haftalar haftaları, hep böyle güzel jestler yaptım ona, hep sevdiğini söyledi bana, beni asla bırakma ben hep senin olacağımlar falan dimi ?

Belki de gerçekten sevdi beni o zamanlar, gerçekten sevdi belki ama sonuçları beni öldürdü.

Ölüme değer miydi peki ? Gülüşüne değerdi.

Ne demiş Özdemir Asaf: Ben onun gülüşüne öldüm, o benim ölüşüme güldü.

Okuyacağım

Geldiğince haber çak entry altına reis

http://imgim.com/pbLRWa.jpg