ARABA (Part 5): Açıkçası beni en çok geren ve bulunması zor olan şeyi bulmuştuk. Bir araba ve arabayı bulmamız beni o kadar mutlu etmişti ki artık aileme kavuşabilecektim, daha güvenli bir yere gidebilecektim, daha fazla insanla beraber olabilecektim. Bu düşünceler beni rahatlatmış ve bugün aksiyonlu geçtiği için yorulmuştum. Yatağım daha önce hiç bu kadar rahat gelmemişti. Uykuya dalmıştım. Burcu'nun, 'Cem, hadi uyan.' sesiyle birlikte uyandım. Onun yüzünü görünce kalbim hızlı atıyordu ve yüzüne birkaç saniye baktım. Utanmış olacak ki kızardı ve geri gitti. Hava sıcaktı bu yüzden kahvaltıyı dışarıda yaptık. Sığınağın etrafı demirlerle çevrili olduğu için rahat bir şekilde kahvaltı yaptık. Sonra Mete sessizliği bozdu.
METE: Bugün o arabaya ulaşmalıyız.
ATAKAN: iyi de daha malzemeleri almadık. Buraya getirmemiz birşey fark ettirmez ki.
METE: Olsun. Arabayı buraya getirmeliyiz.
Plan yapılmıştı. Arabayı buraya getirecek ve getirmeden önce yol için kurtulmuş yiyecek ve su bulacaktık. Yola çıktık. Bizim tarafa doğru insan yiyenler gelmişti. Dün ki kaçışımız onları buraya çekmişti bu yüzden arka taraftan dolanarak gittik. Köşeyi tam dönüyordum ki Mete beni durdu.
METE: Bak biri daha var ve arabaya doğru gidiyor.
Adam hızlıca arabaya doğru ilerliyordu ve arabaya alacaktı. Ama olamaz. Bize lazımdı. Hemen yerimden fırladım ve bağırdım:
BEN: Geri çekil lan! Araba bizim.
O esnada adam davrandı ve silahını çıkarttı. 2 el ateş etti. Iskalamıştı ve hemen arabaya bindi. Ona doğru koşmaya başladım. Arada yaklaşık 200 metre vardı. Koşuyordum. O ise arabaya binmiş düz kontak yapmaya çalışıyordu. 100metre. 50metre. 30metre ve arabanın çalışma sesi duyuldu. Adam bir anda gazı kökledi ve hızla yanımdan uzaklaştı. Bende arkasından bir küfür savurdum. Arkamı döndüğümde Mete yerde yatıyordu. Ona doğru koşmaya başladım. Yanına gittiğimde anladım ki adam ıskalamamıştı. 2 kurşundan biri Mete'nin kalbine ve karnına denk gelmişti. Ağzından sadece 2 kelime çıktı.
METE: K-Kafama s-sık.
O anda Burcu şok olmuş Mete'ye bakıyordu. Ben onu anlamıştım. Kafasına sıkmazsam ölecek ve bir insan yiyene dönüşecekti. Bu durum da başka şansım yoktu. Atakan'a baktım ve o da beni anlamış olacak ki kafasını evet anlamında salladı. Silahımı Mete'nin kafasına doğrulttum. O anda Burcu hayır diye bağırarak çığlık attı. Atakan onu tuttu ve bende silahımı ateşledim. Son nefesini verdi Mete. Burcu çığlık attı. Elimi ağzına kapadım ve konuşmaya başladım.
BEN: Burcu sakin ol. Böyle bir zamanda güçlü olmalıyız. Ağlama hakkımız yok. Mete öldü. Öldürmeseydim bir insan yiyen olacaktı. Sakin ol tamam mı? Bugün araba ve yiyecek içecek alıp geri dönecektik. Araba gittiğine göre yiyecek ve su alıp geri dönmemiz gerekiyor. Onu da yanımıza alamayız. Burda bırakmalıyız.
Ben herşey karşısında şok olmuştum. Ama güçlü olmalıydım. Zorundaydım. Biraz yürüdükten sonra market bulduk ve içini girdik. Hepimiz çantamızı ağzına kadar kurutulmuş etle doldurduk ve hepimiz 1 koli pet şişe alıp sığınağın yolunu tuttuk. Sığınağa vardıktan sonra Burcu ağlıyor, Atakan şok olmuş oturuyordu. Ben mi? Ben ise durumu çoktan kabullenmiş yeni bir plan yapmaya başlamıştım bile.

HAZIRLIKLAR BAŞLIYOR (Part 4): Sabah herkezden geç uyanmıştım. Dün akşam yaptığım talim çok yormuştu beni. Kendimi şöyle anlatmak gerekirse biraz sessiz bir çocuktum. Boyum posum yerimdeydi. Çok yakışıklı sayılmazdım. Saçlarım incintı. Sabah güzel bir koku geldi burnuma. Burcu hepimize lapa yapmştı. Hepimiz iştahla yemeğimizi yedik. Burcu ve Mete içeri gittiler ve birkaç dakika sonra geri döndüler. ikisi de farklı kıyafetler giymişti. Mete 1.84 boyunda, 30'lu yaşlarda, sarışın bir adamdı. Burcu da onun gibi sarışındı. Bembeyaz teni adeta parlıyor ve 1.65 boyuyla tatlılığıyla insanı büyülüyordu. Burcu silah kullanmayı bilmediği için dışarıdan pala bulmuştu. Sığınaktan çıkmadan önce Mete bize hayati önem taşıyan birşey söyledi.
METE: Bakın ben şunu fark ettim. Dün Cem o insan yiyen bize doğru gelirken ateş ettiğinde kafasından vurdu ve direk yere yıkıldı. Diğer iki insan yiyeni de kafasından vurduğumda onlar da aynı şekilde yere yıkıldılar. Ama ilk insan yiyenle karşılaştığımda bir şarjör boşalttım bedenine ama bana doğru gelmeye devam ediyordu. Kafasını taşla ezince ölmüştü. Anlaşılan kafalarından hasar verince ölüyorlar. Bu yüzden kurşunlarınızı boşa harcamayın. Sadece kafalarına ateş edin. Sende palanı kafalarına doğru salla Burcu.
Bu bizim için çok önemliydi. Bu bilgiden sonra sığınaktan çıktık ve malzemeleri bulmak amacıyla yola koyulduk. Önce eczaneye uğrayıp tıbbı malzemeleri alacak, sonra etraftan büfe veya benzerleri yerlerden yiyecek ve su ihtiyacımızı karşılamak amacıyla birşeyler alacaktık. Sığınağın yakınlarında eczane vardı çıkmadan önce şehrin haritasını kontrol etmiştik. Eczaneye doğru giderken etrafta düne göre daha fazla insan yiyen vardı ve yolda değillerdi. Bu yüzden biraz korkar, biraz temkinli ve hızlı adımlarla eczaneye vardık. Kapı kapalıydı. Camları kırarak girersek ses çıkacak ve insan yiyenler buraya doğru geleceklerdi. Arka kapıya doğru gittik. Kilitliydi ama zincirle kilitlendiği için açma şansımız vardı. Mete, Burcu'nun palasını aldı ve bana zinciri çekip germemi söyledi. Dediğini yaptım ve Mete sert bir darbeyle zinciri parçaladı. Kapıyı açıp içeri girdik. Silahım elimdeydi ve hepimiz çok dikkatliydik. Etraf karanlıktı ve herhangi bir ses yoktu. Mete bize el işareti yaptı ve çantaları doldurmamızı istedi. Hepimiz başladık. Haplar, ağrı kesiciler, bantlar, sargılar derken bir anda çığlık sesi geldi. Bu ses Burcu'nun sesiydi. Hemen silahımı pantolonumun arkasından çekip Burcu'nun yanına doğru koştum. 2 tane insan yiyen onu köşeye sıkıştırmış üstüne doğru geliyorlardı.
BUSE: Yardım edin!! Yalvarırım yardım edin! Lütfen!!!
BEN: Sakin ol. Geliyorum.
o anda nişan aldım ve ilk insan yiyeni kafasından vurdum tam diğerini vurmak içinde hazırlanıyordum ki PAT! diye bir ses geldi. Atakan diğer insan yiyeni vurmuştu. Aslında bu bir hataydı çünkü sese doğru insan yiyenler gelmeye başlamıştı bile. Zaten alacağımızı almıştık arka kapıdan çıktık ve koşmaya başladık sığınağa doğru. Arkamızdan insan yiyenler geliyorlardı ama yavaşlardı. Sığınağa vardığımızda Mete, Atakan'ı iterek,
METE: Ne yaptığını sanıyorsun sen ha? Bizi öldürmeye mi çalışıyorsun?
Burcu, Mete'yi sakinleştirmeye çalışırken Atakan'ın ağzından hepimizi mutlu edecek bir kaç kelime çıktı:
ATAKAN: Beni dinleyin. Kaçarken gözüme bir araba ilişti. Siyah bir Ford. iyi bir arabaya benziyordu. Eee hızlı da. Bu arabayla izmir'e gidebiliriz bence. Ne dersiniz?
hepimiz bu kelimeler karşısında donup kaldık ve hepimizin yüzüne bir gülümseme yayıldı.
BEN: Madem öyle. Yarın ki planımızın ne olduğu belli öyle değil mi?

TAM ON iKiDEN! (Part 3): ikisi de yanımıza doğru koşar adımlarla geldiler. Kız ilk olarak benimle ve sonra Atakan'la el sıkıştı. Aynı şekilde adam da bu sırayla el sıkıştı bizimle. Kızın adı Burcu, adamın ki ise Mete idi. Bizde onlara adımızı söyledikten sonra bize bir sığınıkları olduğu ve 4 kişi olursak daha güçlü olacağımızı söylediler. Bizde memnuniyetle kabul ettik. Etrafta insan yiyenler görünmüyordu. Yine de tetikteydik. Burcu'yla sohbet ediyorduk yolda.
BURCU: Annem ve babamı insan yiyenler öldürdü. Mete amca ile yolda karşılaştık. Onun kimsesi yokmuş.
BEN: Benimde sadece Atakan'ım var. Ailem şu an izmir'de. Bir planım var ve sığınakta bunu konuşmamız gerek.
dedim hepsine bakarak. Mete ve Burcu tamam dediler ve sığınağa gittik. Sığınak aslında fena değildi. Etrafta demirler çevriliydi. insan yiyenlerin burdan geçmesine imkan yoktu. Sığınağa geçtikten sonra oturduk. Bize çay ikram ettiler. Açıkçası çok iyi gelmişti çay. Onlarla oturdum ve planımı anlatmaya başladım.
BEN: Şimdi beni iyi dinleyin. Benim babam eskiden üst rütbeli bir askerdi ve askerliğini izmir'de yapmıştı. Olaylar patlak vermeden önce babam beni aradı ve izmir ve bir sığınak ve birçok askerin olduğu oraya ulaşabilirsek çok daha rahat olacağımızı söyledi. Şimdi benim planım şu: Şuan istanbuldayız ve izmir'le arası 480KM. Yaklaşık altı buçuk saate denk geliyor. Bu yüzden hemen yola çıkmamız çok gereksiz olur. Bize araba/benzin/yolluk yiyecek/yolluk su/tıbbı malzeme lazım. Zaten araba ve benzinsiz yola çıkamayız. Diğerleri olmadan da büyük sıkıntı çekeriz. Bu yüzden birkaç gün burda sığınacak gerekli şeyleri bulup öyle yola çıkacağız.
METE: Aslında harika bir plan bu. Kurşunum bolca var bugün aksilik oldu yedekleri yanıma almayı unutmuşum. Talim yapabiliriz yani.
Bu çok iyi bir haberdi. Talim en önemlisiydi. Hepsi içeri girip dinlendiler. Bende ses çıkmasın diye susturucumu takıp talim yapmaya başladım. Aradan birkaç saat geçti ve arkamdan ince ve güzel bir ses TAM ONiKiDEN! dedi. Burcu'ydu bu.
BURCU: iyice alıştın ha silah kullanmaya?
BEN: Yapıyoruz birşeyler işte.
O anda burcu yanıma yaklaştı ve sarıldı. Ağlamaya başladı. Onu anlıyordum. Ailesini kaybetmişti ve artık kimsesi yoktu bu yüzden çökmüştü. Sarı saçlarını fark ettirmeden kokluyor ve bende ona sığınıyordum. Yere oturduk ve hayatlarımızdan söz ettik. Hemen hemen 1 saat de sohbet ettikten sonra,
BEN: içeri geçelim. Olur mu?
BURCU: Peki.
içeri geçtik. Güvenlik açısından tek bir oda kullanıyorduk ve yataklar yan yanaydı. Atakan ve Mete uyuyordu. Burcu da bana iyi geceler dedikten sonra ikimizde yatağımıza yaktık. Ailemi düşünükten sonra uykuya daldım. Yarın acaba bizi neler bekliyordu?

iNSAN YiYENLER (Part 1): Amaan bu saatte de uyanılmaz ki... yaz tatiliydi ve benim en nefret ettiğim şey ise erken uyanmaktı. Kardeşim, annem ve babam hala uyuyordu. Sıcak ve güneşli bir gündü. Pencereyi açıp odayı havalandırdım. Atakan'a mesaj attım. Günaydın kardeşim. Bugün biraz takılalım. Ne dersin? mesajı attıktan sonra tuvalete girdim. Elimi yüzümü yıkadım ve geri odama döndüm. Atakan mesaj atmıştı. ''Olur Cem. Saat 11'de dışarı çıkalım sonra bizim evde Playstation oynarız.Tamamdır. 11'de görüşürüz.'' Bilgisayarın başına geçtim birkaç şeye baktım ve duşa girdim. Kahvaltımı yaptım ve duşa girdim. Üstümü giyindim ve saate baktım. Saat 11 olmak üzereydi. Atakan'ların evinin önünde buluşacaktık. Evlerimiz arası mesafe 4-5dk'lık bir yol olduğu için evden çıktıktan hemen sonra evlerine geldim. Atakan'ı gördüm. Atakan ise 1.80 boyunda siyah saçlı orta kilolu bir arkadaşımdı ben de onun gibiydim tek farkımız ben beyaz tenliydim. Naber kardeşim, nasılsın? iyi kanka basket oynamaya gidelimmi? Olur. Basketbol oynadıktan sonra onların evinde döndük ve Playstation oynamaya başladık. Atakan'ın babasıyla annesi ayrıydı. Annesi de 1 haftalığına kendi annesinin yanına Almanya'ya gitmişti. Evde tek başımızdaydık ve eğleniyorduk ta ki ben televizyonu açmak gibi bir hata yapana kadar. Televizyonda son dakika haberleri vardı. Spiker çok korkmuş görüküyor ve zoraki haberi sunuyordu. iNSAN YiYENLER herkeze saldırıyor. Donup kaldım ve Atakan'a baktım. O da aynı şekilde benim ruh halime bürünmüştü. O anda telefonum çaldı. Arayan kişi babamdı. Alo? Baba haberle-- ''Oğlum beni dinle. Ben, annen ve kardeşin askerlik yaptığım yere izmir'e gittik. Olaylar patlak verdiği anda sana ulaşmaya çalıştık ama cevap vermedin. Atakan'la beraber olduğunu biliyorum. izmir'e ulaşman gerekiyor. Senin ve Atakan için eve eski 2 silahımı bıraktım. Yeterince kurşunda var.Baba sen diyorsun?Oğlum güçlü kal. Seni seviyorum.Bab-Dıt Dıt Dıt... Atakan donmuştu annesine ulaşamıyordu. Bana baktı ve Ne yapıcaz şimdi?dedi. Sesinde korku vardı.iNSAN YiYENLER Dünya'yı basmış. Babam bizim evde bizim için silah bıraktığını söyledi. Bizim eve gitmemiz gerekiyor.'' O da başını salladı ve bizim eve doğru yola çıktık.

Hikayenin devamı bölümler halinde uzun bir şekilde atılıcaktır. Umarım hikayemi beğenirsiniz. Ayrıca hikayem kurgu olduğu için mantık hatası yaptıysam eğer affola.