Anne ve babayı kaybetmenin şokunu 23te yaşadım. Büyüdüm zannediyordum. Acı beni daha olgun biri yaptı zannediyordum ama şimdi dönüp o zamanlarki kararlarıma bakınca hala bir çocuk gibi düşündüğümü görüyorum.
24 yaşında erkek kardeşim, ailem diyebileceğim tek insan, beni sevgilisi için sattı. Sevgilisi beni istemiyor diye artık benimle konuşmuyor. Sevgilisi beni neden sevmiyor bilmiyorum bile.
Şuan 25 yaşındayım. Hatta ocakta 26 olacağım. Yarın bayram, kardeşim arar mı bilmem. Belki annem ve babamın mezarında karşılaşırız, ayaküstü samimiyetsiz bir merhaba der çeker gideriz.
Ulan kovaladığım tek şey, umut ettiğim tek şey acaba komşular bu bayramda da kavurma getirir mi? Getirdikleri tabakları da boş yolluyorum ayıp ediyorum ama onlar da biliyor be burası uzun süredir aş çıkaran bir ev değil.
Birazdan dışarı çıkıp bir sigara yakacağım. Dertleşmek isteyen panpalarım olursa dertleşelim amk. Dökün dertlerinizi valla bak içinizde tuttukça benim gibi çökersiniz.