Sonra noldu panpa anlatsana

önce yemek yemeyi bıraktım sonra kendime dikkat etmeyi en sonda insanlar der demeyi. günde bir öğün yemek yiyor içi kapanıyor ve acı çekiyordum. hiç ağlamadım ama çok acı çektim. ben bunları yaşarken o sadece bizi düzeltmeye çalışıyordu. sürekli çabalıyor hiç birşey olmamış gibi davranıyor hatalarımı kapatıyordu. ilk zamanlar anlamadı içinde bulunduğum durumu.

birgün annesi benimle telefon konusmasını duyunca kızmıs. hatta vurmus. git çocugun gönlünü al diye. gözleme göndermiş annesi bana. beni hiç sevmez annesi. yanı geldi. zayıflamışım kollarım incelmiş omzum düşmüş saçlarım uzamış. onu gördüğümde gülmedim bild geçtik bi kenara o konusurken ben sokak köpeği gibi gömdüm kafamı iki lokma yedim. sonra gitti. ilk o gün anladım artık birşeylerin düzelmeyeceğini.

artık anlamıştım hiçbirşey düzelmeyecek. o karrı verdim bitirecektim. ama bunu yapacak cesaretim yoktu. seni sen yapan sana bir kimlik veren insanı hayatından nasıl çıkartırsın ki. zordu ama onunla olmak daha zorfu. çok aptalmışım.

ona çok kızgındım. neden bilmiyorum. belkide benden daha karakterli olduğu için
benden hiç vazgeçmediği içimn savaşmayı hiç bırakmadığı için. benim bir tane bile arkadaşım yokken onun bu kadar çok arkadaşı olduğu için belkide ömrüm boyunca sahip olamadığım herşeye bu kadar kolay sahip olduğu için.
insan sevdiği kadının mutluluğunu kıskanır mı? benim gibi bir huur çocuğuysanız kıskanırsınız. kendi yapamadıklarımın faturasını ona kesip önce bütün arkadaşlarıyla arasını bozup sonra en ihtiyacı olduğu zamanda gittim. sadece gittim ve ona beni bekle dedim.

siz siz olun dönmeyeceğiniz bir kapıya beni bekle demeyin çünkü bekliyorlar ve siz gelmiyorsunuz

2 ay boyunca tanıdığım btün kızlarla takıldım kimisiyle seviştim kimisiyle sadece duygusal bağ kurdum hatta bazılarına seviyorum bile demedim sadece takıldım. birgün onun kız kardeşinden bir mesaj geldi işte yardımına ihtiyacım var üsküdara gel diye koşa koşa gittim.

belki o çağırsa gitmezdim. bi gittim bu karşımda oyun oynamış bana buluşabilmek için . bende o ara başka kızla konusuyordum. anladı biz oturup konusurken şakasını bile yaptı aldatılıyorum diye. ama nasıl böle gözümün içine içine bakarak konusuyor. ama nasıl böle ağzımdançıkacak bir lafa bakıyor birşey deyim diye.
dedim
dedim ki

az biraz karakterli olda bitir şu saçmalığı sana biraz saygımın kalmasını istiyorsan bitir şu saçmalığı.

kelimesi kelimesine bunu dedim.

keşke o an bir araba bana çarpsaydı da konusşamasaydım
keşke o an ölseydim bunu demeseydim
keşke allah benim belamı o an verseydi de benim için ailesini karşısına alan kolyesini satıp dershane borcumu ödeyen kıza bunu demeseydim keşke biraz daha az huur çocuğu olsaydımda bunu demeseydim diyemeseydim keşke allah benim bunu dememe izin vermeseydi.

o gün otobüste beraber döndük bu şakalar yapmayı bırakmıyor defalarca fotoğraf çekti otobüsün içinde şebeklikler yapıyor ama nasıl sanırsın 12 yaşında sonra inşallah burda biter dedim oda bu otobüsten inince 2 yabancı olacağız dedi sustum yanımda olmasına rağmen vurdum kafayı yattım.

afamda bir sıcaklık hissettim. plastik ısınmıs güneşten kafamı acıttı uyandığımda o yoktu yanımda inmişler. üzülmedim ana o gün anladım bittiğini.

bütün yaz böle devam etti başka kadınlar sürekli kızlar değişti eve girmiyordum sürekli geziyor sadece eğleniyordum tak gibi kazanıyor hepsini yiyiordum. sonra birgün tercihler yapılacağı zaman. ben üniyi kazanamamıştım onun sayesinde dershaneye yazıldım çalıştım sınava girdim oysa şimdi aynı üniyi kazanma şansımız varken tercih zamanı onu aramadım sormadım. sonra öğrendim alanyayı kazandım. tam ünilere gideceğimizden 2 gün önce merhaba dedim bir veda etmek istiyorum. o gece konustuk beni unuttuğunu başka erkeklerin arabasına bindiğini mahallede bir huur çocuğu serseriyle aynı üniye gideceğini söyledi.

böle bir acı olamaz kardeşim böle bir acı olamaz bildiğim kavruluyorum nasıl ağlıyorum gece 12 den sabah 7 ye kadar aralıksız durmaksızın ağlıyorum ama nasıl benim sevgilim benim aşkım diye. ilk defa o zaman tak etti aklıma neleri kaybettiğim. canım acıyordu ve yapabileceğim hiçbirşey yoktu. sabah 8 de kalktım lcw gittim orda çalışıyordum kasada ağlıyorum reyonda ağlıyorum depoda hüngür hüngür ağlıyorum. damla damla değil hüngür hüngür.

rezerve

Devam etsene bin

Devam pampa

o gün oturduk konustuk ve yeniden başlama kararı aldık o edirneyi kazanmış ben alanyayı kazanmıştım. ama çalışıp onun ünisine gidecektim. yeniden başladık. ilk zamanlar hersey güzeldi 1. dönemin sonuna geldik bana yine bişeyler oldu. benim zütüm kalktı üni ortamı beni değiştirdi. gözümü boyadı. unuttum bu sefer onu tekrar bitirdim. barlar bzı kızlar derken hiç mutlu olamadım ne zaman yalnız kalsam onu arıyorum her aradığımda açıyor dinliyor yeniden diyor bense içim rahatlayınca kapatıyor haftalarca aramıyordum böle böle ikinci dönemi ettik artık anladımki onsuz mutlu olamıcam bizde tekrar denedik.

yaz tam bir cehennemdi 2 yıllık ilişkimizde ilk defa maddi sorunlar çıktı ve hersey onun gözüne batıyor bana yaptıklarımın cezasını çıkartıyordu. birgün onun evinde kalıyordu bir kızla mesajlarımı okudu geçmişe dair. bağırdı çağırdı. vurmaya başladı. ağzıma yüzüme tokatlar attı canımı acıtan tokatlar. sustum sadece durdum ağladım ama hiç hıçkırmadım sadece ağladım ben ağladım o vurmaya devam etti. ben sustum istesem yapardım hiçbbirşey yapmadım. sonra beni evden kovdu. istemeye istemeye çıktım evden. o evde ğlıyor ben yolda ağlıyorum gittim otogara kestim bir bilet bindim otobüse gideceğim biliyorum gidersem asla dönüşü olmayacak. indim sonra otobüsten gittim yanına oturdum ağlamaya başladım. oda ağladı sarıldık ağladık. ağlıyordum çünkü suratıma vuruyordu canım yanıyordu ama ağzımı açamıyordum hiç hıçkırmadımsadece ağlıyordum. böle böle yazı ettik sonra okullar başladı bu sene farklıydı. 2 yıllık üni hayatımda ilk defa arkadaşlarım olmaya başladı. sonra o benle iilgilenmiyorsun demelere başladı bense arkadaşlarımla ilgilenmek isiyordum çünkü benim hiç arkadaşım olmamıştı. sonra onu boşladım bütün zamanımı arkadaşlarla geçirdim. sonra biz son kez çatırdadık.

yine evdeyiz bir kız aradı beni önemsiz bir mesele ama ona yalan söylemiştim o kız hakkında. bunu kaldıramadı vurdu kırdı bağırdı çağırdı. uyudum sonra uyandıüğımda yanımda yatıyordu sonra dedi ki defol git. bende gittim. oysa bana gitme dediğini biliyordum. ama gitmeyi tercih ettim. ben kapıdan çıkarken hıçkırarak ağladığını duydum. gittim otogara aldım bir bilet bindim otobüse. ama bu sefer inmedim otobüsten. onu o evde yalnız başına koskoca bir şehirde ailesinden en yakın arkadaşlarından kilometrelerce uzakta yanlız başına bıraktım oysa o karanlık bir odada bile 2 dk kalamazdı. bunu biliyordum ama bu bana engel olmamıştı. üsküdardan sonra hayatımda en çok pişman olduğum şey o evden çıkıp gitmek o otobüsten inmemek oldu. o gün o değişti. artık eskisi gibi değildi. bana ulaşmaya çalıştı. babaannesi kanserdi ve benden yardım istedi bende babane dedim telefonu kapattım hastanede yatıyorum derken uyudum cevap vermedim. sonra bir daha hiç yazmadı bende kurtuldum diye eğlendim yine twitter facebook instagram açtım gezdim tozdum. sonra birgün bir şekilde konuştuk ve öğrendim ki o ara hastanede yatıyormuş babaannesi değil hastanede yatan kendisiymiş.

Kac yasindasin sen, o soru oyle mi sorulur dal yannan?