insan icindeki boslugu bir seylerle doldurmaya calisiyor ama her sey kullandikca siradanlastigi icin surekli bir arayistayis. icimisde suregelen bosluk bisi korkutuk sarhos edip gerceklere goslerimisi kapatiyorsa, bis depresyon o, bu, su derken hayat gecip gidiyor. Bosluk sayifligimis ama sayifligimis olmasinin sebebi belki de onu kabul etmek istemedigimisdendir. Onun bisi mutsus ettigini dusunuyorus ama onunla yasamayi ogrenirsek o saman isler yoluna girer mi? Basen mutlu veya mutsusdan ote stabil olmak isteris ya, hep stabil kalsak bi robot gibi gusel olmas miydi? Neden gibtigimin duygulari boslugumusu tetikliyor. Neden ben bu gibtigimin yasisini altta "okuyani gibsinler" diyen adamlar icin yasiyorum ki amk. Anlam arayisimisin sonucsus kalmasinin sebebi disarinin boslugu mu yoksa icimisin boslugu mu? Sorular cevaplardan daha onemli herkesin bir seye bir cevabi var sonucta. Ben kimim neyim kimin kalbindeki adamim? (bks: neon genesis evangelion) yasinin basi yerlerinin anlamsis oldugunu biliyorum oralarda kendimi ifade etmek istedim sadece.