ulan demin karı taklidi yapıyordun.

saçlara 2 posta attım helal et

OKUYAN YOKMU AMK NEYSE DEVAM EDiYORUM

Gökyüzü, hiç görmediğin kadar güzel gözüküyor, oysa – henüz sen bilmesen de – Ekim’de istanbul’un göğü sıklıkla bulut besler, puslu hava tüm şehrin damarlarına ağlamaklı bir hüzün zerk eder ve sonbaharın kendisini yeni yeni hissettirmeye başladığı günlerde, istanbul semalarında tek bir yıldızı bile çıplak gözle görmek mucize sayılır. Buna rağmen sen, acı dolu derin bir nefesi ciğerlerinin derinliklerine hapsedip, başını pencereden biraz daha çıkararak, başını yukarılara doğru kaldırdığında gökyüzünün yıldız istilası altında kalmış olduğunu görüyorsun. Binlerce irili ufaklı yıldız yan yana dizilmiş, sanki resmigeçit yapıyorlar… Gel gör ki, tüm bu yıldızlardan en parlak olanı bir an için gözüne çarpıveriyor ve bu yıldız sanki sana göz kırpıyor! Bunu düşünerek tatlı bir gülümsemenin yüzüne yayılmasına izin veriyorsun ve sen de yıldıza göz kırpıp selam vererek hızla perdeyi çekiyorsun…

Kahve makinesine cömertçe boca ettiğin acı kahve parçacıkları, fokurdamış suyla aynı fincan içerisinde buluşmuş, çoktan fincanın hacmini zorlamaya başlamışlar bile… Kahve fincanını taşmaya ramak kala makinenin altından çekip almayı başarıyorsun ve yavaş adımlarla mutfaktan çıkıp, bomboş evin karanlık koridorundan eve girmiş bir yabancı gibi ürkek adımlarla geçerek, yalnızca ufak bir masa lambasının aydınlatmak için var gücüyle çırpındığı loş odana geri dönüyorsun. Odanın ışığını açmayı düşündüysen de çarçabuk vazgeçerek, dış dünyayla bağlantını kurmanı sağlayan tek şey olan odanın penceresinin kenarına yerleştirilmiş yatağına uzanıyorsun, kahve fincanını iki avucunun arasında kavrayıp, yavaşça dudaklarına doğru zütürüyorsun.

OKUYAN VARSA SES VERSiN BIRAKCAM YOKSA AMK

Fincandan yükselen acı ve ılık buğu tüm yüzünü bir tül gibi örterken, mutfak camından gökyüzüne bakarken sana göz kırpan o güzel yıldızı hatırlıyorsun.

Bu koca şehirde ilk kez o yıldız sevgiyle göz kırptı sana. Gerçi istanbul’a geleli daha 20 gün oldu ama yine de bu yıldızdan başka hiç kimse sana yalnız olduğunu unutturmak için bir şey yapmadı o ana kadar…

Üniversiteye daha yeni başladın, 20 gün önce Amasya denen cehennem şubesinden kurtuldun ve Hukuk fakültesindeki eğitimine başlamak üzere istanbul’a taşındın. Zaten yıllardır bunun için gün sayıyordun; yani o küçük taşra kentinden kurtulmak için! Seni anlayan bir tek insan bile yoktu çünkü o küçük çevrede… Oysa doğduğun ve hayatının en güzel yedi yılını geçirdiğin Ankara ne kadar da güzel bir şehirdi. Oynadığın o mutlu oyunlar, dertsiz tasasız arkadaşlıklar, ailecek yenen o mutlu akşam yemekleri, hepsi ama hepsi siz Amasya’ya taşınırken Ankara’da kalmıştı sanki… Taşınırken, seni mutlu eden hiçbir şeyi beraberinizde zütürmemiştiniz!

Devam etmiyorum amk daha sonra yine başlık açarım