kız arkadaşım beni terkettii

Arkadaşlar Merhaba;
Kızarkadaşım benden ayrıldı. Sebebi de çok gereksiz bir tartışma ve anlık öfke çok sinirli biri.
Ayrılalı 3 ay onu son göreli de 40 gün oldu.
1 yıllık beraberliğimiz vardı.En kötüsüyse 16 şubatta ayrıldık sevgililer gününden 2 gün sonra. Bitti dedi seni ne bir daha görmek nede sesini bir daha duymak istiyorum dedi. inanamadm herhalde dedim sinirinden söylüyor böyle sustum.2 gün sonra aradım bana gel eşyalarını benden al dedi. Gittim bu arada evinin anahtarı bana vermişti çımaya başladığımız ilk ay
Ona dedim ki:
-Bitti mi ?
-Evet bitti dedi
ona evinin anahtarını geri verdim.
ama o sırada dokunsalar biticem
o da çok kötü oluyor anlıyorum
-bundan emin misin ? dedim ve devam ettim
-çünkü sen benim çocuklarımın annesi olucaksın dedim benim eşim olucaksın…
-Çok geç dedi.
-Peki başka biri mi var ?
-Nasıl yani ne demek istiyorsun o senin kötülüğün dedi
daha sonra duramadım onu hep görmek, aramak istedim
ofisinin önünden defalarca geçtim bir kere onu görürüm diye ;
evine gittim kapısında sabahladım acaba nasıl diye…

Dayanamadım aradım O’na dedim:

-Esen ,bunlara ne gerek var
kendimizi niye üzelim

birbirimizi aldatmadık , kullanmadık,en ufak bir zarar vermedik ,senin cebinde olduğunda sen benim benim cebimde olduğunda ben senin cebine para koyduk

Herşeyi paylaştık ne kötü, stresli günler yaşadık şirketi kurarken kredi çekerken, araken…
(reklam şirketi kurdu çıktığımız dönemde )

hiç yalnız bırakmadık birbirimizi
aynı yastığa baş koyduk seninle

hani ben kovsamda gitmezdin
yine gelirdin bırakmazdın peşimi

Ne oldu söz vermiştik hani,
kurduğumuz hayaller, planlar…

Tüm gururum onun olsun
Ben onu çok sevdim
ve bu dünyada gurur yapacağım son kişidir

Bana dediği ise:
-Gözümde bit kadar oldun!!
-Bu telefonu kapattığımda bu telefon bir daha çalmayacak!!
(bu arada 5 gün sonra doğum günüydü)

Ona son söylediğim:
-ESEN , SENiN iÇiN ÖLÜRÜM
SEN SADECE SÖYLE HiÇ DÜŞÜNMEM

Ama hiçbirşey demedi ve kapattı.

Tabiiki dayanamadım
doğum gününü kutlamak için mesaj attım gece

Sabah kalktım telefona baktım ki
Mesaj iLETiLEMEDi raporu!!

sonra defalarca aradım
Telefonunu Değiştirmişti…

Hayatım boyunca insanları rahatsız etmekten kaçan bir insan olarak bu beni inanılmaz yıkmıştı..

bana en son :
-benim şimdiki hayatım dört dörtlük
yeni arkadaşlarım oluyor , çevrem baya bir büyüdü vs…

ama bu arkadaş edinmesi ço garipti
bir kafeye yada bara gider yan masadaki bir adam onla konuşmak istediğinde konuşur ona iş adresini telini hemen verebilen biriydi

Ama bunu normal karşıladım çünkü iyi niyetli birisi olduğunu biliyorum
bunu arkadaş edinmek için yapıyordu…

Fransa ‘da doğup büyümüştü Esen
buraya yani izmir’e Fransız şirketiyle birlikte gelmişti
çalışan olarak…

Sonra patronun ona asılması, evlilik teklifi etmesi vs
bir sürü olaylar yaşamıştı

Ama konu şu ki milyon dolarlık bir adamın evlenme teklifini kabul etmemişti ve işinden istifa etti

Sonra da benimle çıkmaya başladı.
1 yıla yakın aynı evde yaşadık
ben Amerikadaki okulumu bıraktım izmirde yaşamaya karar verdim ve 1 sene hiçbirşey yapmadım onu sevmek dışında
Günün 24 saati birlikteydik

Düşünün arkadaşlar nasıl bir alışkanlık…

Her akşam Çok güzel yemekler yapardı
sonra her akşam sarılarak tv izlerdik…

1 ay sonra burada işe giriyorum
Bu yaz ona evlenme teklifi edicektim

Herşeyi planlamıştım…

Şimdiyse Ne mi Oldu?

ikinci şirketini kurdu
her akşam geç saatlere kadar gece 2-3 e kadar dışarılarda
eve hep sarhoş gidiyor yanında adamlar var..

Evet O’nu bir süre takip ettim
Ama keşke yapmasaydım
bu beni daha da tüketti çünkü

Bir zamanlar herşeyiyle size ait olan den değerli varlığınız hatta uğranda öleceğiniz varlık

sizi bırakıp gidiyor
ve gayet de mutlu ve hep gülüyor…

güneşli bir havada garip bir şekilde aniden başlayan bir yağmurla rastgele gidiğim bir cafede tanıştığım

Allah’ın bizi buluşturduğunu düşündüğüm ve çok anlam yükleyip ilahileştirdiğim ölümüne sevdiğim insan

şimdi gitti.

Biliyorum ki o da bana çok değer verdi
en kötü zamanında borca girip bana doğum günümde

hediyeler alan ,Fransa’dan doğum günümü kutlamak için erken dönen

beni düşünen , benimle ilgilenen…

Bu belki de bizim kaderimizdi
Sdece artık bunu kabulleniyorum
Ama kalbim hala çok acıyor
yaşarken ölümü bilmek gibi.

Okuyupta ilgilenen herkese
Selamlar ve saygılar arkadaşlar

Bu hikayemin çeyreği bile değil
özet geçtim…

@1
"Zamanların en iyisiydi, zamanların en kötüsüydü; akıl çağıydı, budalalık çağıydı; inanç çağıydı, inançsızlık çağıydı; ışık mevsimiydi, karanlık mevsimiydi, umut baharıydı, üzüntü kışıydı; önümüzde herşey vardı, önümüzde hiçbirşey yoktu; hepimiz dosdoğru cennete gidecektik, hepimiz dosdoğru öbür tarafa gidecektik... Kısacası, devir şimdikine öylesine benziyordu ki, en gürültücü yetkililerden kimisi onun iyi, ya da kötü olma derecesinin ancak "en iyi" ya da "en kötü" olarak kabul edilebileceğinde ayak dirediler. Şimdi de öyle. insan hep sevdiklerini öldürür derler ya, aslınabakarsanız insanı öldüren de hep sevdiğidir, gerçekten. Transkriptimiz değiliz. işimiz değiliz. Kazandığımız para değiliz. izlediğimiz maç değiliz. içtiğimiz bira değiliz. içinde bulunduğumuz ortam değiliz. Kültürel birikimimiz değiliz. Tarihimiz değiliz. Ailemiz değiliz. ismimiz değiliz. Sorunlarımız değiliz. Dünyanın merkezi değiliz, bir parçacı da değiliz. Hayattaki herşeyin dışlandığı bir hiçlik düşünün. Tüm geçmişinizin, edinilmişliğinizin dışlandığı bir hiçlik. Alıntıladığınız tüm cümleleri unuttuğunuz, geliştirdiğiniz tüm kopyanın kopyasının kopyası doktrinlerin kaybolup gittiği, etrafı tanımadığınız bir hiçlik. Bir gün, hayatta sevdiğin herşey sana sırt çevirecek ya da ölecek. Hayatta yarattığın her şey bir kenara atılacak. Hayatta seni gururlandırmış ne varsa hepsi çöpe gidecek. ... " Alıntılar, yeniden düzenlenilmiş paragraflar ve binlerce sözcük. Şu andan itibaren sözcüklerin elinden gelen hiçbirşey yok. Ben kendi yarattığım bir hayal kırıklıkları silsilesiyim. Ve her hayal kırıklığında, "öldürmeyen güçlendirir" klişesiyle, sözüm ona zaferleri kutlayarak bir sonraki sayfaya gidiyorum. Kendi kendimin Bonapartesiyim, kendi kendimin çizgi roman kahramanıyım. Yaratımlarımdan tiksiniyorum. Dünyadan hoşlanmıyorum. Amaçsızlık içinde kaybolurken, kendi kendimize yaratmaya çalıştığımız amacımsılardan hazzetmiyorum. insan oğlunu sevmiyorum, hayvanlardan hoşlanmıyorum. Bitkilere karşı nötrüm. Cansızlara tapmıyorum. Soyutlara inanmıyorum. Sıfatlardan nefret ediyorum. Düşünüyorum, oturtuyorum, sonunda gelip sorulara takılıyorum. Soruları sevmiyorum. Anılarım, sevmiyorum. Anılarım sadece büyük felaketlerde patlayıp ortalığı daha da karıştıran birer tanker gibi, depo gibi. Anılarım sadece patlayıcılarla dolu. Geçmişte yaşadığım her an, bir nükleer çekirdeğin bölünmesi. Ama hayır, hissettiklerim nefret, karamsarlık, anarşistlik falan değil. Sergilediğim bir duruş sadece. Sergilemekten keyif almıyorum. Beynim binlerce kuramla hastalanmış, kendi çözümleme çabalarımla sarmaşıklanarak kendi kendini hareket edemez hale getirmiş bir organizma gibi. Ben bir hayalim. Ben bir projeyim. Ben başlı başına bir yapay zekayım. Pimi çekilmemiş bir bombayım. O pimi asla çekmeyecek kadar gelişkin bir yapay zeka. Ben insanlara aynayım. Umursamazlığım en çok. Hayal kırıklığıyım. Yarayım. Önemsizim. Umudum. Aşkım. Sevgiyim. Kahramanım. Aracım. Yöntemim. Kendini beğenmişim. Evlenilecek adamım. Eğlenilecekadamım. En iyi arkadaşım. Halden anlayanım. iç sıkıntısıyım. Hatırlanmak istemeyenim. Tanımlama ve sıfatlarınızın hepsini tek bünyede toplayıp havaya uçurmak için yapılandırılmış bir gizli örgütüm ben. Yüzleşmek isteyenlerin tam olarak hayatlarıyla yüzleşip kendilerini imha ettikleri bir ötenazi merkeziyim. Bu ötenazi merkezinden kaçtıkça, zehir damarlarınıza daha hızlı yayılıyor. Burada kaldıkça, ölüm anınız yaklaşıyor. Empati yapmak yorucu. Ben bana yüklediğiniz anlamların toplandığı bir mülteci kampıyım. Buraya gelirseniz sabun olacaksınız, buraya gelmezseniz serseri kurşunlara yatak olacaksınız. Empati yapmaktan kendi gözlerimi kaybettim ben. Düpedüz kurumuş bir çift oyuğa dönüştüm. Artık kendi kafatasımın içinden göremiyorum. Hep siz varsınız insanlık, hep siz. her tarafımda sizin düşünceleriniz, sizin kırgınlıklarınız, sizin öncelikleriniz, sizin mutlu hayatınız... Bana bişey kalmadı ki.. Ben kendisine alınacak şeker her gün ertesi güne ertelenen çocuğun, isyan etmekten aciz sevecen aklıyım. Ben her gün kandırılanım. O kadar empati yaptım ki..Benlerden bir şato inşa ettim etrafıma. Bütün taşları, sütunları, kıvrımları, içindeki halıları, pencere camları, işlemeleri sizin düşüncelerinizdeki benlerden oluşuyor. Ben bencil itin tekiyim. Sadece kendimi düşünüyorum. Ama hep sizin gözlerinizden, hep sizin beyninizden. Bu yüzden ne yapacağımı hiç şaşırmadım. Her şey o kadar açık ve netti ki, izleri o kadar iyi anlıyordum ki.. Önüme harita gibi serdiniz beni. Ne olduğumu. Ne olacağımı. Nasıl konuşacağımı. Neylerden mutlu olacağımı. Neyden korkacağımı. Ve ben, tam bir görev adamı, tam bir askerim. Bütün bunların her birini, her birini gerçekleştirdim. Rolümü oynadım, korkularımı gerçek, gerçeklerimi umut yaptım. Ağzımdan çıkmasını istediğiniz sözleri çıkardım, gitmek istediğiniz yolları açtım. Kullanıldım?? Evet kendim tarafından kullanıldım. Sizleri de kullandım. Sizler bu sahnede, hala neler döndüğünü anlayamamış, hala kafasını kaldıramamış insanlarsınız.. hayvanlarsınız.. bitkilersiniz.. cansızlarsınız.. soyutlarsınız.. Tek amacım vardı, açık ve netti, gitmek istediğiniz yöne gitmeniz. bu yüzden beni tanrı yaptınız, bu yüzden beni düşman yaptınız. bu yüzden beni en iyi dost yaptınız, bu yüzden beni hayalinizin adamı yaptınız. bu yüzden oğlunuz oldum, bu yüzden öğrenciniz oldum. bu yüzden dert ortağınız oldum. beni siz yarattınız. ben size sadece, işleri yoluna koymanız için bir araç olarak sundum beni. ben sizin şizofren arkadaşınızım. ben sizin hayalinizim. ben ben ben.. evet bencilim.. hep ben, hep sizin gözlerinizden. ya sonra.. sonrası, hayatta sevdiğin herşey sana sırt çevirecek ya da ölecek. Hayatta yarattığın her şey bir kenara atılacak. Hayatta seni gururlandırmış ne varsa hepsi çöpe gidecek. ben bir umuttum size. ben bir umuttum kendime. bir şey sırt çevirmesin ya da ölmesin umudu. bir şey bir kenara atılmasın umudu. bir şey çöpe gitmesin umudu. Sırt çevirdiniz, intihar ettiniz, kendinizi kenara attınız, kendinizi çöpe yolladınız. Hala anlamadınız değil mi... Ben size anlayacağınızı vaad etmedim, istediklerinizi vaad ettim. O istediklerinizin ne olduğuna hiç karışmadım. O istedikleriniz ne? Gittiğiniz yer neresi? Göremiyorsunuz değil mi? Siz bana hiç bakmadınız çünkü, sizin gözleriniz yoktu değil mi.. Artık benim de yok. ve malesef ben hala görüyorum. Tüm zamanlarda bu böyle olmuştur. Tüm zamanlar boyunca da bu böyle olacak. Yaşadığınız hayatın her bir anı aptallıklar silsilesi oalcak, çok akıllıca hareketlerden oluşacak; üzüntü kışı olacak, umut baharı oalcak; ya "en iyi" olacak, ya "en kötü" olacak. Gözleriniz hiç olmayacak. Ben orda duracağım ama siz görmeyeceksiniz. Bense hep sizin gözünüzden göreceğim. Hep bencil olacağım.

ÖZET: benzer şeyleri yaşadıktan ve bizzat hissettikten sonra böyle bişeyler yazdım. duruşun ağlamak sızlamak değil. ama gerçekler var, gerçekleri göremeyenler var. sen yolunu açarsın, onlar balık hafızalarıyla unuturlar yolu kimin açtığını. bir zamanlar tanrıyken bit olursun. ama onlar açtığın yolda kendi anlamsızlıklarına cehennemlerine giderler.
sen bekleyensindir.
zaman bir sızıntıdır bekleyenin gövdesi içinde.
bekle, yapıcak başka bişeyin yok.
belki, sadece artık başkalarının gözüyle kendine bakmamayı becerebilirsin.