melekler çocukları korur mu

deprem zamanıydı ilk hatırladığım.
1999 yılıydı çünkü biz çadır kurmuştuk yeşillik bir alana. etrafdan trafik akıyor. bildiğiniz dönemeç işte.
arkadaşın bigibleti vardı ona biniyorduk sırayla.o araçların döndüğü yerde biz de dönüyoruz. yokuş aşağı zaten.
tabi bilindiği üzere o zamanlarda bigiblerler 20 30 liraya satılıyor.ne firen var ne korna ne başka bir şey.
biz de çocuğuz daha yaş 10 falan.
minibüs çarpacaktı bana aleni.ben önüne doğru gidiyorum yokuş aşağı frenler tutmuyor. kitleniyorsun o an ne arkaya ayak atmak geliyor akla ne başka bir şey. minibüsün önüne gelmeme salise kala bigibletin lastiği mazgallara girdi.
minibüs burnumu sıyırdı geçti. lekesi var hala burnumda

fake amk okumayın kendini yazar sanıyor bin

ben rüzgardan sonra ertesi sene okula tekrar başladım.o sene hep elim telefondaydı. takıntı olmuştu artık.
her mesaja her çağrıya o diye atlıyordum. dedim ki uğur bırak telefon kullanmayıda. telefonu üniversiteye geçtiğimde aldım 2.kez elime. annem zorla aldı.
"oğlum orada seni arayalım" diye. herkes benim eskiden telefon kullanmadığımı bilir.ama neden bilmez. sormaz da kimse.
şimdi yola çıkıyorum. tatile gidiyorum ailemle. sevdiğim de orada. sevmese de beni.ben çok değiştim. değiştirdi hayat işte belki de o kadar insanı allah ondan çıkarttı karşıma. üzülenler olmuş. gerçekten ama gerçekten hepsi geçiyor.
unutmuyorsunuz acısı da dinmiyor.ama babamla olan her şeyi unuttum.
dün gittim yanına 2 sene sonra. üzüldüm görünce. acıdım sadece. başka bir his kaplamadı içimi.
bir de o kahvede ki insanlar görünce üzüldüm. onları evlerinde bekleyen aileleri var, çocukları var karıları var.ne insanlar var diye düşündüm.
o kadar sadece.bir nefret yada sevgi duymadım onu görünce. sadece üzüldüm. acıdım birazda. içki sigara falan derken çökmüş haliyle o da.
bu arada ben de pek çökmedim sayılmaz. saçlarımda beyazlar var,ama seviyorum. boyatmadım hiç çünkü hz.ömer zamanında yanında birisini bulundurmuş.ben bir karar verirken,bir karara imza atarken bana "ya ömer ölüm var"de demesi için.
zamanla ömerin saçları ağarmış. günü gelmiş adam tam "ölüm var" derken. demiş ki artık biliyorum. saçımdakiler bana hatırlatıyor. sana gerek yok. benim de saçımdakiler bana hatırlatıyor.
bu gün bayram.ve ölüm var. gibtir edin gururu nefreti falan. eski sevdiklerinizi falan herkesi arayın. yüzsüzlük değil bu.
şimdi ben aşık olduğum ama benden nefret eden kızı görmeye gidiyorum.
tabi ki sadece uzaktan. umarım haftaya gelir de devam ederiz.
daha anımız bol. Allaha emanet.

sildim gözümü falan. dedim ki uğur, adım uğur bu arada.
sen ölmeyeceksin abi. Allah var,o istemiyor.ben belki bu yüzden bu kadar bağlı kaldım dinime.
dedim ki uğur sen ölmeyeceksin çünkü sen adam olacaksın.bir şeyler yapacaksın. birilerinin hayatını değiştireceksin
o günü bekle sen uğur.
o gece sokakta yattım. işin garip tarafı.ben aylarca sokakta yatsam ne annem merak ederdi ne babam.
çünkü annem beni babamda kalıyor, babam beni annemde kalıyor bilirdi.
işte ben o kadar bin gibi kalmıştım ortada.

bu günlük bu kadar olsun beyler. kardeşim falan içeride. girip çıkıyorlar. malum olmuyor.
Allaha emanet. sabah bayram namazına gidecekseniz de sabah namazına da gidin. hepsi birdir.
allaha emanet.

kızın adını vermek istemiyorum.
adı rüzgar olsun. rüzgarla muhabbetimiz çok iyiydi. samimiyetimiz simit alıp kaldırımda oturup beraber yiyip gülebilecek kadardı. bilirdi o ben çalışmıyorum etmiyorum. eskiden okula gidiyorum diye annem harçlık verirdi. onunla yine oturur birer çay içebilirdik.o da kesildi sonra.o da yük olmuyordu bana sağolsun özenmezdi hiç birşeye. beni isterdi yanında sadece o.ben olayım.yer mekan fark etmez. çok konuşurdu o.ben sadece dinlerdim. sessizdim ben.o gelirdi deli doluydu. hiperaktifti resmen. çatardı herkese bağırır çağırırdı.ben sessiz sakin kalırdım yanında.
konuşurdu o.yaşar gibi anlatırdı günü nasıl geçti neler yaptı falan.
bir gün dedi ki ya işte bizim fatma ayşeyi öptü hem de dudağından.
ben de dedim ki ben de gider sevgilimi öperim.ilk kez o gün öpüldüm * "hem de dudağımdan"

ben liseyi de bıraktım. daha ilk sınıfta.hem de sadece 2 3 hafta gitmiştim.
çünkü o kız bana beni sevdiğini söylemişti.
göçmendi onlar. bilirsiniz işte bembeyaz ten yeşil kocaman gözler, kocaman bir yüz. kilolu tombik bir şeydi.
bu kızmeslek lisesine gidiyordu okul tam gün 9-16
ben lise sabahcıyım 7-13
e kızı ailesi falan dışarı yollamıyor nasıl görüşeceksiniz? sen okula gitmeyeceksin.her sabah okula diye çıkıp kızı okuluna bırakacaksın. çıkışta gidip alacaksın anca öyle görüşüyorduk zaten.
ama çok geçmedi okuldan eve devamsızlık için mektup gelmesi. annem beyninden vurulmuşa döndü
aynı olaylar tekrarlanacak diye ben de.ama aşıktım işte abi.ne yapayım
beni seven annem dışında birisi daha vardı ne yapayım.

devam zanza

velhasıl liseye başladık. babam bir iki kez geri geldi. beni buldu. annen nerede oturuyor nerede oturuyorsunuz falan sorguladı beni de.yemedim ben.hep başka evler gösterdim. gerçi çok dayak yedim yine sokak ortasında babam gösterdiğim evlerin kapısına dayanıp yanlış adres verdiğimi anlayınca.ama artık koymuyordu. çünkü tutunacak dalım vardı ya.annem vardı akşam gideceğim bir evim vardı. dayak falan da koymuyordu.

ben o sıralar artık 16 yaşında falandım.
bu arada ilk okulu da 9sene okudum ben. çünkü annemlerle bir ara ilk okul 3deyken falan artık babama dayanamayıp kaçmıştık memlekete. kıştı soğuktu. anneannemler geri döndermişti bizi resmen kovup ama 3 ay kadar kalmıştık.
haliyle ben devamsızlıktan daha ilk okul 3.sınıfta kalmıştım.
sürekli aynı parka giderdik rüzgarla.bir tane adam gelirdi hep çocuğunu falan sallardı. rüzgar da bayılırdı o velede.
birgün rüzgar veletle oynarken dedi ki sen okumuyor musun. rüzgarın üstünde lise kıyafeti belli okuduğu zaten.o çocuğu sallıyor o arada.
yok abi dedim bıraktım ben.
-çalışıyor musun.
- yok abi çalışmıyorum.
olum bak bu kız okuyor. ileride meslek sahibi olur. erkek adam dediğin karısından çok kazanır. karısını çalıştırmaz.(bu söz aklıma mıh gibi kazındı.)
zaten bu kız ileride sana bakmaz. kendine çeki düzen ver.

fake olsun ya da olmasın güzel hikaye. Bundan daha beter cocukluk yaşayan 100lerce genç var dışarda.bı kısım zengin binleri dışında hep acıyla, dertle büyüdü bu gençlik. yuvam dağılmasın diye her derdi çeken analar, kendine müslüman pgibo babalar.80 sonrası doğan cocuklar 1-0 geriden başladık hep hayata. cocuk yapmadan önce ben bi cocuga bakabilirmiyim, insanlığa-kendine faydalı olabilması için neler yapabilrim bi düşünmek lazım amk. illa cocuk olsun diye yaparsan ilerde yazılcak başka bi kitabın önsözünü de sen yazmışın demektir panpa.

sallamaaa ziyaaaaaaaa

yalan okumayın muhtemelen bir kitaptan alıntı

okumayın

edit:yine bir huur çocuğunu ıslah ettik.

adam hem eksilemiş hem de pısmış dıbına koyim devam edemiyor hikayeye huur çocuğu!

ogün o telefonu kapattıktan sonra.
ben yıllarca babamdan dayak yedim. sokakta yattım neler çektim hayat amıma kodu. ulan kardeşlerim annem falan içerde yazarken ağlıyorum.ben öyle ağladığımı hatırlamıyorum. şuan bile ağlıyorum yazarken.bir yandan da siliyorum birisi görecek diye.
çok ağladım. çok bulmaya çalıştım onu geri. çocuğuz işte.bir daha göremedim onu. şimdiki aklım olsa ben onu dünyanın öbür ucuna gitse sırtımda taşır yine getirirdim.

bu arada ilk defa geldi o soru aklıma o zamanlar.
"hani melekler çocukları korurdu?" üstelik rüzgar dünya tatlısı bir kızdı ve annesi her gün 5 vakit namaz kılan şükreden bir kadındı. melekler benim meleğimi neden korumadı. nefes almak mı yaşamak. neden bunları yaşattı ona, bana.hep sordum bu soruyu.

kitap olacak kadar etkiliyse. düşünürüm bir gün yazmayıda. teşekkürler bunu ben övgü olarak aldım.

hani "melekler çocukları korur" ya.hep çürüyordu zaman geçtikçe.
bunları gördükçe falan ben diyordum ki kendi kendime.
uğur sen de hz.ömer adaleti
hz. ali cesareti,hz hamza cesareti olacak ki bir gün bunlar son bulacak.
bırak melekler seni korumasın. öle bir adam ol ki seni melekler kıskansın.
hocanın anlattığı kadarıyla hz.yusuf gibi.
merak etmeyin bu arada.o adam bizim lisenin civarında açmış daha sonra dükkanı.
artık zaman geçmiş üstünden bilgisayar falan da var. sigara içmek için okuldan kaçtığımda fark ettim. tanıdım hemen.
indirdik adamı. söylemedim arkadaşlara hiç bir şey.ama hiç kimseye öyle hınçla vurduğumu hatırlamıyorum.
o beni tanımadı.ama ben onu tanıdım.hep sordu neden diye.
ben ona sadece ben de seni gibiyorum dedim. kafasına kafasına vurdum hep.
görmedim daha da.

bizim orada küçükken bir ateri salonu vardı. giderdik mustafa falan oynardık.
sahibi 40 45 yaşlarında bir adam.
semtin tüm cocukları oraya gelirdi. annesinden babasından biraz para koparan. yoktu o zamanlar böyle internet falan
ne arar bilgisayar falan gören cennetlik.en büyük eğlence ateri. üstü yok.
bir gün bir çocuk vardı geçti ben oynarken jeton attı. baktım ben de suratına. o dombik olanı al dedim.
hebe gibilerinden bir şey söyledi.
içim yandı. dilsizmiş çocuk. karton topluyor üstelik. yemin ederim.ben bir kendime üzülüyordum bu hayatta.bir de ona üzülmüştüm o zamanlar.eve geldim bıraktım ateriyi falan.
ağlaya ağlaya geldim eve. ilk defa engelli birini görmüştüm. aldım elime bir çuval.ne kadar elbisem varsa doldurdum yarısını ona. ablam sordu uğur ne oldu diye. anlatamıyorum ben ağlamaktan ben ağladıkça o da ağlıyor.
dedim böyle böyle ben o çocuğa zütürücem bunları.

ama ben öyle güzel bir adam değilimdir.
annemin tabiri ile ilk okulda "hamsiler içinde izbandut" gibiydim
bir de ben görmüşüm ya öyle babadan falan dayağı. benim üstüme tüm okul çullansa koymuyordu bana
sıraya geçiriyordum hepsini. gerçi büyümedim ondan sonra.boy falan hep öyle kaldı.
bizim oralar semt işte bilirsiniz semt çocukları ayağını
bir gün kıl olmuşlar bana.lan daha ilk okuldayız neyin tribiyse
arkadaşım da gelmemiş ogün.o da öküzdü biraz kiloluydu.
beden dersi son ders. cumaydı günlerden de.istiklal marşı falan okundu işte okuldan çıkıyoruz şaşı bir çocuk bana demesin mi ne bakıyon lan diye
lan da yeni türemiş o zaman.bi o vardı bir de "al" el hareketi bilirsiniz işte. onlar daha yeni yeniydi
çocuk bildiğin şaşı bana diyor ki ne bakıyon o arada bana bakmıyor.
dedim sen ne bakıyorsun lan falan derken kavga çıktı. ayarlamışlar zaten.
o bana laf atacak ben üsteleyince dalacak bana herkes.
öyle de oldu.ben giderken dedim ki.aklıma sıçayım işte dedim ki hepinizin gelicem tek tek anasını gibicem.
"melekler çocukları korur"
p.tesi günü okula gittiğimde yemin ederim bildiğin bana alkış tuttular.
kimse uğur dayak yedi demedi. herkes uğur 20 kişinin arasına daldı diyordu.
başka olay da çıkmadı. arkadaşım varken yanımda. kimse ağzını açamazdı zaten.

lan yemin ediyorum şu inci'ye giripte bir hikaye okuyupta kendimi tekrardan tanıyıp ağlayacağım aklıma gelmezdi. bugün doğum günüm , bugün bayram ama yaşadıklarım sevinmeme engel oluyor . amısına koyayım.