karanlıktı... Diyemem gün ışığı vardı . Bugün nerde uyandigimi biliyordum. Yatagimda. Dün gece bardaki kızla konuşurken kendimi kaybetmedim. Cunku dun gece barda degildim. Başımda keskin bir agri yoktu, kafama hic bir darbe almamistim aksine son derece kendimdeydim. Hatta normal halimden cok daha enerji ve hırs dolu bir haldeydim gözbebeklerimin buyudugunu kendim bile hissedebiliyordum. Elimdeki kurumuş ter tuttugum keskin bıçağın kaymasını engelliyordu. Heyecanın yanında korku da vardı hislerimin arasında. Kendimden emin bir sekilde bilegimi kaldirdim. Derin bi nefes cektikten sonra karsimdaki insanin derisini son derece yavas bi sekilde kesmeye basladim akan kanın pıhtılaşma süresini simdiden hesaplamıstım. Eldivenlerime bulasan kani gordum. Kırmızı rengi seviyordum. Beyazin uzerinde daha bir hoş duruyordu. Hedefimle aramda sadece bir et tabakası ve iki kemik kalmıştı. işimi yaparken bir şampiyon gibi hissediyordum adeta ismimin yankılandığını duyuyordum . isimi bitirmeden once onümdeki bezi alıp fırlattım. Neşteri bırakıp maskemi çıkardım. Terimi sildikten sonra dedim ki: "Aylin gibicem ama telefonunu kemik testeresi istiyoruz gazlı bez uzatıyosun. Levent yan odaya bakıver abi sen de ya . dıbına koydugumun resepsiyonu da ameliyatta oldugumu biliyo hala anons ediyor ismimi."

Bilgisayarımı çalıştırdım. Açılırken, normalden farklı bir şey olduğunu hissettim. Hergün orda olup da şuan olmayan bir şey. Herkesin ihtiyacı olan, kontrolü kaybetmemek için elinde bulundurdugu , insanin kafasina adeta bir saç teli misali kendini farkettirmeden işlemiş bir varlıktı bu. Fakat yine de keskin 6. Hisim ile yoklugunu farketmistim. Gozlerimi kapayip derin ve geniş bir şekilde dusundum. Ne olabilirdi, hadi ama bu gozden kacirdigim ayrinti neydi. Neydi beni basladigim işimden alikoyan bu gizemli cisim. Olayı cözdüğümde cok gecti. Fakat yine de tüm sogukkanliligimi kullanip verilebilecek en dogal tepkiyi verdim. Koridora koştum ve bagırdım. "Hangi dıbınakodumun salağı klavyemi çaldı lan"

Aylinin odasına süzüldüm. Aradigim cevap orda olabilirdi. iceri girdigimde urpertici bir manzara ile karsilastim. Siradan bir insani bayiltabilecek derecede korkunc bir goruntuydu bu. Neyse ki bu tarz seylerden etkilenmiycek kadar cok sey yasamistim zorlu hayatimda. Bu sefer olmaz dedim icimden. Bu sefer olmaz... Oldugum yerde zıplayıp bir takla ile masanın arkasına saklandım yerde buldugum cetvel ile karsidaki sandalyeye uzandım sandalyeyi kendime cektim ve sandalyenin ustundeki kumandayı kaptığım gibi televizyonu kapattım. 8-0 nedir aq insafsızlar. Hic mi acimadiniz?

Dikkatimi dagitmamaliydim. Buraya klavyemi kimin caldigini ogrenmek icin gelmistim. Ve cevap almadan bir yere gitmiycektim. Aylinin masasina yaklastim. Bilgisayari acıktı fakat o da ne. Aylinin de klavyesi yerinde degildi.
Aman tanrım didim.

Resmen inanamıyordum yüksek güvenlikli hastanemizde nasıl olur da birisi gelip klavyelerimizi calardı. Bu saçmalıktan bikmistim. Kapidan ciktim ve mudurun odasina dogru ilerlemeye basladim.
Birden bi kırılma sesi geldi. Ayagimi kaldirdigimda ikiye bolunmek uzere olan bir "yumuşak ge" tuşu buldum. Yarı kırık tuşu burnumun dibine kadar sokup incelemeye basladim. Bir sure inceledikten sonra kamera objektifi arkaplandaki goruntuye odaklandı. Ve yerdeki diger tuslari gördüm. Yarım metre aralıklarla yerde klavye tuslari oldugunu gordum. Bu Aylin olmaliydi. Eger klavyeyi calan kisi Aylini de kacirdiysa Aylin onu bulabilmemiz icin bize ekmek kirintilari birakmisti. Aylinin bu hareketini anlayinca gülümsedim ve düşündüm. "Bu kız harbi gerizekalı o klavyelerin tanesi 80 lira dıbınakoyim Hastanenin heryerinde kamera var ugrastigi islere bak sanki batman filmi çekiyoruz gizeme bak anasini satayim"

Klavye parcalarini toplayarak takip ettigimde kendimi morgun kapısında buldum. Kapinin penceresinden

Önlüğümü çıkarttıktan sonra ofisime geçtim loş bi ortam vardı. Ofisimin kapısının aralıklı oldugunu gordum. bu benden once birisi ofisime girmis demekti. ani bir adimla iceri girdim fakat icerde kimse yoktu. Esyalarima bir goz gezdirdim kitapligim oldugu gibi duruyordu. Hastanedeki butun hastalarin verilerinin bulundugu bilgisayarimin altindaki cekmece de hala kilitli idi. Bu durumda odaya giren kisi tek bir yere bakmış olabilirdi. KALEMKUTUM. hemen kilitli cekmeceyi acıp kalemkutuma davrandım. Silgi, 0.7 kalem, uç, kalemin bozulması ihtimaline karsilik bi kurşun kalem, kursun kalemin bozulma ihtimaline karsilik bir kalemtıraş, yavru ördek, prezervatif ve matkap. ilginç. Şaşırmıştım hepsi yerindeydi. Ben de bilgisayarıma bakmaya karar verdim

Herhangi bir ünlü olma cabam yok beyler herkes cukulese bile yazicam. Ben egleniyorum cunku. Simdilik pause yarin devam ederim. Uyuyamassam yazarim yine

Kapınin penceresinden icerinin hafif aydınlık oldugunu gorebiliyordum. Morgun kapisini actim. Lambalar aniden söndü acil durum lambaları devreye girmişti ki koridorun yeşil ışıkla dolması cok sürmedi. Koridorun iki ucunu inceledim. Hic bir hareketlilik yoktu. Loş ışığın içinde bir ipucu daha icin etrafa bakindim. Bana dogru yonu gostericek tek bir ipucu. Ve sonra gordum. Ordaydı. Koridorun sağ tarafında bir klavye parçası vardı. Onu elime aldım. Evet bu oydu. "Prntscrn" tuşuydu bu. Sonunda son parçayı da bulmuştum. Onu da alıp cebime attıktan sonra ofisime geri döndüm ve yoldayken işimi bu kadar zorlastirdigi icin Ayline ana bacı sövdüm.

Ofisime vardım. 4 saat yapıstırıcı ile ugrasip yeniden klavyeyi olusturmak icin ugrastiktan sonra, beceremeyip köşedeki teknosadan bi klavye aldım geldim. Fantezini gibeyim Aylin 20 lira boşa gitti.

Aldigim klavyeyi masamin çekmecesine biraktiktan sonra leptopumu açtım. Sırada ofisime giren gizemli yabancının neyi aradigini ogrenicektim. Dosya sistemine kimse girmemisti. Kopyalanmış ya da silinmiş bir öğe yoktu. Anlam veremiyordum. Bu adam ne aramıştı. Ve aradigini bulmus muydu. Bunlar aklimdaki iki onemli soruydu. Daha sonra kendime sordum. Neden ben? Niye benim ofisim. Niçin benim bilgisayarim? Hastanenin veri arşivine herhangi bir doktorun bilgisayarın girebilirdi. işte o an suçlunun benimle ilgili özel bir bilgi aradigini anladım. Hemen e-mailime girdim. Evet dogru tahmin etmistim 1354 yeni okunmamış mesaj. Kesinlikle birisi özelime girmişti cünkü ben asla e maillerimi okumam. Ve benim tam 1355 okunmamis emailim vardı.

Devam mı? Aklıma bir şey gelmiyo fazla devam ediyim mi zorlarim isterseniz. Ya da kalite düşmesin daha sonraya mı bırakalım. Önce yazıp sonra atıyorum ona göre söyleyin

Hastaneden cıktığımda beni derin bir sessizlik bekliyordu. Bu öyle bir sessizlikti ki bagırdıgımda sesimi bile yutuyordu. Bunca insan bunca cocuk neşe neredeydi. Hayat dolu olması gereken yer tam tersine resmen ölmüstü. Ordan oraya kosturan cocuklarin, korna calan arabalarin ve carpik kentlesmis apartmanlarin yoklugunu izlerken aklımdan tek bi dusunce geciyordu " Hangi mal çölün ortasına hastane kurar aq"

Hastanenin dışında beni resepsiyona goturecek herhangi bir şey bulamayinca hastaneye tekrar girdim.
Danışmadaki kadın hala beni cagiriyordu. Daha fazla dayanamayip yanina gittim ve dedim ki" resepsiyonun yerini bilmiyorsan iki dakikan var hızlı konus"
-"Efendim burası hastane burda resepsiyon olmaz"
-"O halde sabahtan beri ismimi anons eden gerizekalılar kim"
-"Biziz.."
Aman tanrım bu her şeyi açıklıyordu. Eger burda resepsiyon yoksa Aylin beni aramak istediginde yanlis yere gelmis olmali. Boylece onu daha rahat kacirabildiler. Danışmadaki kadını tutup sorguya çektim.
+Benim meslegim ne?
-Cerrah
+2+2?
-4
+Aylin nerde?
-Bilmiyorum
ilk iki soruya dogru yanit vermesi malesef 3. cevabın gercekligini inkar etmeme engel oldu. Dogru soyluyor olmaliydi.
Anlaşılan Aylini tek başıma bulmam gerekicekti. Nerden başlayacağımı kesinlikle biliyordum.

Uyandığımda hala ofisteydim. Ve bu çok mantıklıydı. Yerimden kalktım ve pianomu gördükten sonra ekrana ciksi bir gulumseme firlattim. Daha sonra koridora yoneldim. Sıradan bir cerrah için çok fazla macera yaşamıştım belki. Ancak bu benim gibi birini asla yildirmazdi. Bu yuzden kendimi topladım ceketimi duzelttim, bagcigimi bagladım, sacimi taradim, ayak tirnaklarimi kestim ve dogruca ismimin anons edildigi yere resepsiyona dogru yola ciktim. Bir alt kata indigimde bos bir salon ve bana el sallayan bir kadınla karsilastim. Kadın üzerinde DANIŞMA yazan bir odanın icindeydi. Fakat benim resepsiyonu bulmam gerekiyordu. Bu tarz gereksiz işlerle zaman kaybedemezdim. Hastaneden disari cikarken kadin el sallamaya ve ismimi bagirmaya devam ediyordu. Tanrım ne can sıkıcı insanlar var

Bakalım adamımız hangi emaili okumustu. Okunmuş emaile tıklarken göz ucuyla gönderen kisiye bakmistim.
Kutucukta Thao Shimigu yazıyordu. Mesaj acildiginda olayın ciddiyetini anlamistim. Emailimdeki bir linkin beni yonlendirmesiyle kendimi facebookta bulmustum. Anlasilan adi herif Pet Societyden benim pianomu kendisine gondermisti. Şoku atlatabilmem için bir dakika geçmesi, pencereme iki kuşun sıcması, ismimin anons edilmesi ve 1 dakikayı masaya dayanarak beklerken belimin agrıması gerekti. Klavye calmak mı. Hah. Günümüzde internete girebilen 10 yasindaki her velet bunu yapabilirdi. Stajyerimi kacırmak mı. Hah. Aylin gerizekalısını bi klavye bile kaçırabilirdi. Fakat bu. Bu kabul edilemezdi. Bu kadar zor bir iş nasıl hic bir iz bırakilmadan bu kadar profesyonelce yapilabilirdi. Geriye yapacak tek bir şey bırakmışlardı. Son derece kendimden emin bir şekilde Thao Shimigu'nun profiline girdim. Hakkındalar bölümünden emailini ogrendim ve sifre sifirlamadaki gizli soruya geldim. ilk evcil hayvanının adı...
Hmm ne olabilirdi... Hadi ama , bunu yapabilirdim. O pianoyu yanına kâr mı bırakıcaktım. Düşündüm, bir japon gibi dusundum. Karar verebilmem icin bir kaç dakika gerekti. Cevap kutucuguna son derece hırslı bir şekilde koniçiva yazdım. Bir kez daha 3. Sinif yazında gittigim japonca kursu beni yanıltmamıstı. Hesaba girdim ve bin kurusunun bütün evini çordum.
Artık arkama yaslanıp altımdakinin tabure oldugunu unuttugum için düşebilirdim.

Rezervuar köpekleri

Çok da bi olayı yok ama keyfim yerine geldi. Rez panpa

yeteneklı bır bınsın

adam jinekolog beyler dağılın

Panpa devam etsene hazır gelmişken çok iyi gidiyodu la bayadır gülmemiştim o kadar okuduğumda

Upluyayım hatta da gaza gel bin

gibeyim yazacağın hikayeyi

Yaz bari de sıkılmayak