rand mat ve perrin in ibretlik hikayesi

Hızla yürüyorlardı ve beyaz taş binadan bir blok uzaklaştıktan sonra Mat hoplayıp zıplayarak dans etmeye başladı.
"Özgürüz." Kahkaha attı. "Özgürüz!" Yavaş yavaş bir çember çizerek, kahkahalar atmaya devam ederek çevresine baktı. Akşamın gölgeleri çentik çentik uzuyordu ve batan güneş yıkık şehri altına çeviriyordu.

"Böyle bir yeri rüyanızda bile gördünüz mü? Gördünüz mü?"
Perrin de güldü, ama Rand huzursuzca omuz silkti. Bu ilk rüyasındaki şehre benzemiyordu, ama yine de... "Eğer bir şey görmek istiyorsak," dedi, "yola devam etsek iyi olacak. Günbatımına fazla kalmadı."

Mat her şeyi görmek istiyor gibiydi ve diğerlerini de hevesle yanında sürükledi. Havuzları, Emond Meydanı'ndaki herkesi içine alabilecek kadar geniş çeşmelerin üzerine tırmandılar, gelişigüzel seçtikleri, ama hep en büyükleri olan yapıların içine girip çıktılar.

Bazılarını anladılar, bazılarını anlamadılar. Saray saraydı işte, ama bir tepe kadar büyük bir kubbesi ve içinde yalnızca tek bir odası olan dev gibi, yuvarlak bina neydi? Ve duvarlı bir yer, tepesi gökyüzüne açık ve sıra sıra bankları olan, tüm Emond Meydanı'nı içine alacak kadar geniş yer.

Toz, moloz ve dokununca ufalanan renksiz duvar halılarından başka bir şey bulamayınca, Mat sabırsızlanmaya başladı. Bir kez bir duvarın dibine yığılmış tahta sandalyeler buldular; Perrin birini almaya çalışınca hepsi paramparça oldu.
Bazıları Badeçay Hanı'nın tamdıbını içine alabilecek, hatta biraz da boş yer kalacak kadar büyük, boş odaları olan saraylar Rand'ın aklına, bir zamanlar onları doldurmuş olması gereken insanları getirdi.

iki Nehir'deki herkesin o yuvarlak kubbenin altında durabileceğini düşündü. Taş sıraları olan yere gelince... Gölgelerin içinde insanlar olduğunu, huzurlarını bozan üç yabancıya onaylamaz bakışlarla baktıklarını hayal edebiliyordu.

Binalar ne kadar muhteşem olursa olsun, sonunda Mat bile sıkıldı ve bir önceki gece yalnızca bir saat uyuduğunu hatırladı. Bunu herkes hatırlamaya başladı. Esneyerek, önünde dizi dizi sütunlar olan yüksek bir binanın merdivenine oturdular ve şimdi ne yapacaklarını tartışmaya başladılar.

"Geri dönelim," dedi Rand, "ve biraz uyuyalım." Elinin arkasını agzina zütürdü. Tekrar konuşabildiği zaman, ''Uyku," dedi. "istediğim tek şey bu."
"istediğin zaman uyuyabilirsin," dedi Mat kararlılıkla. "Nerede olduğumuza bak. Yıkılmış bir şehir. Hazine."
"Hazine mi?" Perrin'in çeneleri çatırdadı. "Burada hazine falan yok. Burada tozdan başka hiçbir şey yok."

Rand gözlerini gölgeleyerek güneşe baktı, çatıların üzerinde oturan kırmızı bir top. "Geç oluyor, Mat. Yakında hava kararacak."
"Hazine olabilir," diye ısrar etti Mat kararlı bir şekilde. "Her neyse, kulelerden birine tırmanmak istiyorum. Şuradakine bakın. Yıkılmamış. iddiaya girerim oradan kilometrelerce ötesini görebilirsiniz. Ne diyorsunuz?"
"Kuleler güvenli değil," dedi bir erkek sesi arkalarından.
Rand ayağa fırladı ve kılıcının kabzasını kavrayarak döndü. Diğerleri de aynı ölçüde hızlıydı.

Basamakların tepesinde, sütunların arasında bir adam duruyordu. Öne yarım adım attı, gözlerini gölgelemek için elini kaldırdı ve yine geriledi. "Beni affedin," dedi yumuşak sesle. "Uzun zamandır içeride, karanlıktayım. Gözlerim henüz ışığa alışmadı."
"Sen kimsin?" Rand adamın aksanının, Baerlon'dan sonra bile, tuhaf geldiğini düşündü; bazı sözcükleri tuhaf bir şekilde telaffuz ediyordu, öyle ki Rand anlamakta güçlük çekiyordu. "Burada ne yapıyorsun? Şehrin boş olduğunu düşünmüştük."

"Benim adım Mordeth." Adam ismi tanımalarını beklermiş gibi durdu. Hiçbiri tanıma işareti göstermeyince alçak sesle birşeyler mırıldandı ve devam etti. "Ben de size aynı soruyu sorabilirim. Uzun zamandır Aridhol'a kimse gelmedi. Uzun, çok uzun zamandır. Sokakla-nnda üç delikanlıyı dolaşırken bulacağımı sanmazdım."
"Caemlyn'e gidiyoruz," dedi Rand. "Geceyi geçirmek için mola verdik."
"Caemlyn," dedi Mordeth yavaşça, ismi dilinin üzerinde yuvarlayarak. Sonra başını iki yana salladı. "Gece için mola mı dedin? Belki bana katılırsınız."

"Hâlâ burada ne yaptığını söylemedin," dedi Perrin.
"Hiç hazine buldun mu?" diye sordu Mat heyecanla.
Rand, Mordeth'in gülümsediğini gördüğünü sandı, ama gölgeler yüzünden emin olamıyordu. "Buldum," dedi adam. "Beklediğimden daha fazla. Çok daha fazla. Taşıyabileceğimden çok daha fazla. Üç güçlü, sağlıklı delikanlı bulacağımı düşünmüyordum. Eğer yanıma alabileceklerimi atlarımın beklediği yere taşımama yardım ederseniz, kalanını paylaşabilirsiniz. Ne kadar taşıyabilirseniz. Burada bıraktığım her şey kaybolacak, ben dönmeden bir başka hazine avcısı tarafından zütürülecek."

ney lan bu kitabın ismi.

"Size böyle bir yerde hazine olması gerektiğini söylemiştim," diye bağırdı Mat. Merdivenlerden yukarı fırladı. "Taşımana yardım ederiz. Bizi oraya zütür, yeter." O ve Mordeth sütunların arasındaki gölgelerin derinliklerine ilerledi.
Rand Perrin'e baktı. "Onu bırakamayız." Perrin batan güneşe baktı ve başım salladı.
ihtiyatla basamakları tırmandılar. Perrin, kemerindeki halkaya asılı baltasını gevşetti. Rand'ın eli kılıcının kabzasını kavradı. Ama Mat ve Mordeth sütunların arasında bekliyordu. Mordeth kollarını kavuşturmuş, Mat sabırsızca içeriye bakıyordu.
"Gelin," dedi Mordeth. "Size hazineyi göstereyim." içeriye kaydı ve Mat takip etti.

@14 (bkz: rand mat ve perrin in ibretlik hikayesi)

Diğerlerinin, içeri girmek dışında yapabileceği hiçbir şey yoktu.
içerideki koridor gölgeliydi, ama Mordeth hemen yana döndü ve dönerek aşağı, karanlığa inen bir merdivene yöneldi.

Zifiri karanlığın içinde el yordamı ile ilerlediler. Rand bir eliyle duvarları yokluyor, ayağı dokunana kadar aşağıda bir basamak olduğundan emin olamıyordu. "Burası çok karanlık," diyen sesinden anlaşıldığı kadarıyla, Mat bile huzursuzlanmaya başlamıştı.

ilgiye göre devam etcem binler

hiç ilgi göstermediğiniz için devam ediyorum