türklerin korkak olması

@8'in çevirisi

türkler bir bölük kadardılar. bulunduğumuz tepe üzerine mevzilerimizi hazırladık ve gelecek emirleri beklemeye koyulduk. ben türkçe bilmiyordum ve onlardan da ingilizce konuşan kimse yoktu. böylece sessiz ve soğuk bir gece geçirdik. ertesi sabah kendimizi çinliler tarafından kuşatılmış halde bulduk. gergindim. hiç savaş tecrübesi olmayan bir birlikle beraberdim ve onlarla konuşamıyordum. onlar ise daha mutlu olamazlardı. oturup piknik yaptılar. ne tarafa baksalar, düşman vardı. hangi tarafa ateş etseler çinlileri öldürebilirlerdi. onlar da, tüm sabahı çinlileri öldürerek geçirdiler. ben ise, bir kenarda oturmuş, buradan nasıl çıkacağımızın planlarını yapıyordum. güneş yükseldiğinde herkesin cephanesi iyice azalmıştı ama türkler yine de inanılmaz derecede sakindiler. bir avcı zinciri oluşturdular, süngülerini taktılar ve sırıtarak yüzlerini kuzeye döndüler. döndükleri yönü gördüm ve anında anladım ki, gitmek istediğim yön orası değildi. ayağa fırladım ve yumruğumu güneye doğru savurmaya başladım. türklerin oluşturduğu muharebe hattı güneye doğru çark etti ve birden kendimi tüm kore savaşı içerisinde gördüğüm en mükemmel eski usül süngü hücumunun içinde buldum. buradan şu dersi çıkardım: türkler asla tuzağa düşürülemez. başı belada olan kişiler, onları kuşatanlardır. o gün, onları süngülerini kullanırken görmek ilham vericiydi. onlar birer dervişti. sıradışı bir teknikleri vardı ve bize fort benning'de(amerikan piyade okulu) öğrettikleri gibi değildi. düşmanın üzerine atlıyorlar, süngüyü düşmanın karnına sokuyorlar, etraflarında dönüyor ve tüfeğin kabzasına sol elleriyle bastırarak düşmanın bağırsaklarını deşiyorlardı. o güne dair, en canlı şekilde hatırladığım şey ise, o hücumu izlerken tanrı'ya veya birleşmiş milletler'e veya türkler'in bizim yanımızda savaşmasına sebep olan her kimse, o kişiye karşı duyduğum minnet duygusudur.

anthony herbert

@2 gibmiş, @8 şuku panpa okumamıştım bunu daha önce

-1 imle katıldığım hede.
Eksiyi kaptın yine köftehor.

Edit: @2 ters domaltıp düz gibmiş.

@2 korkmadan gibmiş

@2 eskileri aratmadan gibmiş

@2 milli gururumuzu okşamış

@2 dıbını yurdunu gibmiş

@1 ananı iyi gibmişiz ki dilimizi güzel güzel konuşuyorsun ...

@2 hilal taktiğiyle gibmiş

dıbına soktuğum çocuğu git bi 57. alayı araştır kaçıyor muymuş türk askerleri?

@1 pekı hıc utanmıyonmu hıc utanmıyonmu ekmegını suyunu yasdıbını gecırdıgın ulkeye ıhanet etmeye utanmıyonmu senın o sırma saclı ananın dıbını hart dıye ısırsam anan ayh dese gavat varmılan oyle bızım turk kardeslerımıze hakaret etmek vergo verıyomus terorıstlık yapacakmıs senın ananı ormana goturım belıne bal atımda ayılar sıksın huur cocu senı

The Turks were of about a company size. We established a perimeter on our hill and sat back to wait for some further word. I didn't speak their language and nobody in their group spoke English, so we spent a cold, quiet night and the next morning found ourselves surrounded by Chinese. I was nervous. There I was with a unit that had never been in combat before, we were surrounded and I couldn't even talk to them. They couldn't have been happier. They were having a picnic. Every way they looked, it was the front. They could fire in any direction and kill Chinese. They used up most of the morning doing just that, while I sat around trying to figure out how I could get the hell out of there. By the time the sun was high, everybody's ammo was low, but the Turks were calm as hell about it. They formed a skirmish line, fixed their bayonets and faced north with grins on their faces. I saw the direction they were facing and knew instantly it wasn't where I wanted to go. I jumped up and jammed my fist to the south. Their line whirled, and I suddenly found myself swept along in one of the most sucessful, old fashioned bayonet charges of the entire Korean War. I learned a lesson from that. The Turks are never trapped. It's the people who surround them who are in trouble. Watching them use their bayonets that day was a revelation They were dervishes. They had a peculiar style--one I hadn't learned back at Benning. They lunged, drove the bayonet into the abdomen, whirled, struck down hard on top of the rifle with their with their left hand and consequently disembowled their victims. My most vivid memory of that charge is of my gratitude to God or the United Nations or whoever was resposible for putting the Turks on our side.

oku araştır biraz yannan kafalı çin aslanı.

not: anthony herbert'ın (amerikan binbaşı) anılarından

bir cahilin çırpınışları

@2 bence gibmiş

@2nin gideri var

Son 100 yıl için geçerli olan beyanat.

@2 http://inciswf.com/kurekles%C4%B1kt%C4%B1.swf

arkadan vursalardı sen olurmuydun pij