insan, tanımlayamadığı "şey"den korkar. Kendinde başkalarını yaftalama hakkını görmesi de bu acizliğine dayanır. Hayatta gördüğü her şeyi tanımlamaya, yargılamaya başlar: "sen faşistsin, sen ülkücüsün, sen komünistsin, sen kemalistsin, sen pragmatistsin, sen o'sun, sen bu'sun, sen şu'sun... gibi. Birilerini herhangi bir "-ist"e sokmadan rahat edemiyor çünkü huur çocuğu.
Neyse fazla uzatmayayım... Değineceğim konuyu, yazdığım ilk cümlede söyledim zaten.
*
insan tanımlayamadığı bir "şey"den korkar, evet. Bu yüzden antik ya da bilinmeyen çağda yaşamış insanlar, "atalar", "yaratıcı"ya "huşu" ile bakmışlardır. Bunun için "o"ndan "isimsiz" diye bahsederler.
* Fark ettiyseniz kendisinden bahsederken bile "o" kelimesini kullanabiliyoruz; "O"nu tam anlamıyla tanımlayabilecek bir kelimenin olmamasından ötürü... (yani diyebiliriz ki o, türkçe'de de olduğu gibi üçüncü bir şahıs; her şeyi yukarıdan gören-görebilen, her şeye yukarıdan mütevazı ve objektif bir biçimde bakabilen, tasavvufta olduğu gibi; insanların gözlerine tecelli eden varlık.)
Eh şöyle bir baktığımda, "ata"lara hak veriyorum; insan kendi zihniyle tanımlayamadığı bir şeyi tanımlamak için neye ihtiyaç duyar? O'nun özelliğini taşıyan ve o'na en yakın olan kelimelere...
hangi inanışa bakacak olursak bakalım, hepsinde o'nun özel ad aldığını görmüş olacağız... burada oturup da size onun bütün adlarını yazamam tabii, böyle bir yetim yok. ancak o'nun yeryüzünde baya bir popi yapmış olan üç dindeki adlarını söyleyebilirim size:
Müslümanlar'da Yaratıcı'nın karşılığı allah'tır.
Museviler'de Yaratıcı'nın karşılığı yehova'dır.
hıristiyanlar'da Yaratıcı'nın karşılığı tanrı'dır.
Allah / Yehova / Tanrı adlarına bir bakın. Hepsi özel isim. fakat dünyada gelmiş geçmiş bütün inanışlarda o "evrensel" bir varlık. yani O, kainatın, insanların, canlı ve cansız bütün varlıkların yaratıcısı. bilmem anlatabildim mi?
