Ablamla eniştemi gördükçe hem utanasım hem gülesim gelir beyler. Daha ufağım yaşım küçük annem çalışıyor beni ablama bırakır işe gitmeden önce bende okuldan çıkar ablamın evine giderim annem alır geri döneriz evimize.

Yine bi gün böyle oldu okula gittim sınıfta hani olur ya zengin bi tane bin evladı sınıfın artisti bende gariban fakir ama yürekli evlat gibi evlat bir ufaklığım.

Derslerimde iyi beyler çocuksun işte tahtaya mahtaya kalkıyoruz hocamıda çok severdim billur ince belli çay bardağı gibi bi kadındı.Çocuk tahtaya çıkmamı çekemedi geldi iki üç vurdu gururuma yediremedim ağladım eve gittim. Evinde anahtarı bende var ellerim ufak kapıyı sessizce açıyorum. içeri girdim odama çekilip sessizce ağlayıp uyumak istiyorum. Eniştemide işte zannediyorum ne bileyim bilader.Len evin kapısını açtım ses geliyor şak şak şak çat çat çat dedim ne oluyor merak ettim evin içinde geziyorum ablamgilin odadan ses geliyor. Beyler kapıyı yavaşça araladım.

içeri bakmamla kendi kalp atışlarım odamda yankılandı. Ablamın hadi sesleri eniştemin malafat zaten mubarek 65lik kısa namlu av tüfeği girip çıkıyor.

Fal taşı gözlerimle "Ablaaaaaaaaaa!!!" dedim bi an her şey durdu. Eniştemin o hızlı ritmi ablamın sesleri sonra ablam kafasını yavaşça kenara çevirdi yüzüme baktı. Eniştem kafasını ablamın göğüsüne doğru indirdi utancından.Ben kapıyı kapattım çıktım. Odama çöktüm 1 ay sustum.Ne ablam ne eniştem konuyu açtı bir daha. Ağır travmadaydım

NOT:Bazı anılar ne kadar utanç vericide olsa beyler karşınızdaki insanı kıracak bir şey bile olsa onlara o anı unutmuş gibi davranın. Yüz kızartıcı hareketlerde bulunmayın kimseye karşı. Herkese iyi geceler buda böyle bir anım sizle paylaşmak istedim

Edit:Beyler enişteme abi dediğim için başlığı "abi" adı altında açtım
Yengemide "abla" olarak gördüğüm için beyler "abla" dedim