+1
kendisi makinistti, biz de tren yolculuğuna tanıdıklara minnet ederekten yol parası vermiyorduk. öyle gidebiliyordum yanına işte. gebze eskişehir arası 5-6 saat civarı sürüyordu. genelde boş yer oluyordu ama bu sefer yoktu. 15 yaşındayım daha o zamanlar. annem çalışıyor. ben gidebiliyorum sadece babamın yanına. neden gidiyorum babamın yanına? seviyordum çünkü. sen sevmiyor musun babanı? sevmelisin. ne olursa olsun baban o senin. bir de sevdiği yemekten yaptırmıştım anneme. bir kaba koyup zütürüyordum. yiyemiyordu pek. kanser olmak güzel değil tabi. özellikle hiçbir şey yiyemediği için 100 kilodan 45 kiloya düşmek daha kötü. neyse. bindim trene gidiyorum. güzel bir yolculuk değil, zaten içimde kötü bir his var. tanıdık kondüktörlerden biri gelip karnımın aç olup olmadığını sordu, sonra ağladığımı gördü. geldi başımda neden diye sordu. hiç konuşmadım. bir süre sonra biraz patates kızartması, birkaç dilim ekmek bir şişe de su bırakıp gitti. canım istemiyordu, yemedim de zaten. sabaha doğru 1-1.5 saat uyumuşum. gözümü eskişehirdeki börekçi'nin sesiyle açtım. tren durmuştu. hemen indim, tren istasyonunun yakınında akrabamız oturuyor, onların yanına gittim. 1-2 saat sonra çıkıp hastaneye gittik. e babamın yanına gidiyoruz işte. amcam ben ve yengemin babası üçümüz gittik hastaneye. ben elimdeki yemeği gösterip babamın gülümsemesini görecektim, o üzgünlüğümü atmıştım üzerimden. odasına gittik. odasında yoktu. normalde o saatte asla kontrol için zütürmezlerdi. amcam bir hemşireye sordu. hemşire yoğun bakımın olduğu yere zütürdü bizi. amcam ben ve yengemin babası gittik. amcam beklememi istedi. amcam ve yengemin babası doktorun yanına geçtiler. aramızda bir kapı var sadece, o da açık. kapının başında konuştular. amcam beni kantine gittim sanıyor. konuşmayı aktarıyorum.
amcam: doktor bey günaydın, biz rafi xx'ın yakınlarıyız. sabah odasında bulamadık, bir problem mi var?
doktor: siz neyi oluyorsunuz?
amcam: ben kardeşiyim.
doktor: isminiz nedir?
amcam: mesut.
doktor: mesut bey, bu sabaha karşı saat 5-5.30 civarında rafi bey'in durumu ağırlaştı ve bilinci kayboldu, yoğun bakıma alındıktan yaklaşık yarım saat sonra da kalbi durdu. elimizden birşey gelmedi. kaybınız için çok üzgünüm.
hepsini duymuştum konuşmanın. amcam çıktı doktorun yanından, yanında yengemin babası da var. bakıştık, gözlerinin dolduğunu gördüm ve şunu söyledi:
"baban iyiymiş oğlum, şu an kontrol altındaymış, öğleden sonra odasına taşıyacaklarmış, gel biz şimdi eve gidelim. hem dinlenirsin, öğleden sonra tekrar geliriz."
peki dedim. kaçtım o gerçekten. sildim kafamdan. babam ölmedi ki dedim. yemeği de yanımda dedim. vericem en sevdiği yemeği yiyecek dedim. gülümseyecek bana dedim. arabaya giderken amcam ben bir telefon edeyim diyip yanımızdan ayrıldı. amcam gelir gelmez annem aradı beni. "oğlum nasılsın?" dedi, iyiyim anne dedim. babamı kontrole almışlar öğleden sonra alacaklarmış odasına, biz yine geri gelecez dedim. annem ağlamaya başladı. konuşmuyordu. neden ağlıyorsun anne diye sordum. benim de gözlerimden yaşlar aktı ama belli etmedim ağladığımı. sesimi titretmedim. yok bir şey oğlum seni çok seviyorum dedi ve benim bir şey söylememi beklemeden kapattı. arabaya gittik. yengemin babası ağlıyordu ama bana belli etmiyordu. ben de farketmemiş gibi davrandım. tek kelime etmedi kimse eve varana kadar. amcam eve gelince beni bakkala gönderdi. bakkal da akrabamız gibi bir şey zaten. oldukça yakınız. gidip ekmek almamı istedi. gittim. aklımda babamın öldüğüyle dair bir şey yoktu. ölmemişti çünkü. kaçıyordum sürekli kafamın içinde o gerçekten. gittim, selamlaştık. selamlaşmanın ardından, haberi aldık, başın sağolsun dedi bakkal. ne haberi ne başın sağolsunu diye sordum. baban vefat etmiş ya ondan bahsediyorum dedi. hayır şimdi yanından geliyoruz dedim, kontrol altında dedim. öğleden sonra tekrar gideceğiz yanına dedim. elimdeki yemeği gösterip, bunu da ona vericem yiyecek dedim. adam tek kelime etmedi. hala kaçıyordum. yavaş yavaş eve gittim. evde herkesin gözleri kıpkırmızıydı. ama kimse o an ağlamıyordu. amcam geldi yanıma. "ramazan, babanı kaybettik oğlum" diyerek bana sarıldı. ekmekle babamın sevdiği yemeğin olduğu poşetler elimden kayıp gitti o an. gözlerimi kırpamadım, nefes alamadım. çünkü beni çıkmaz bir yola sürükledi o cümle ve gerçeğin kendisinden kaçmama izin vermiyordu. herkes ağlamaya başladı. ben ağlamadım. ağlayamadım. yerden babamın sevdiği yemeği aldım, bir köşeye çekildim ve oturdum. yanıma dedem geldi. konuştu. ne anlattığını hatırlamıyorum. çünkü ben o sırada, babamın ölmemiş olma ihtimalini düşünüyordum. ama yoktu işte. kaçamadım. orada gerçek beni ele geçirdi. keşke o zütürdüğüm yemeği yiyip gülümseseydi bana. olmadı. 8 sene geçti üzerinden ve ben hala gerçeklerden kaçıyorum. ben hala başka çıkış yolu bulamıyorum. bulamayacağım.
