en çok ağlayandır.neleri saklar acaba insan içinde,o yüzden mi ortamda en çok onlar güler güldürür neşeli görünür... aslında hiç konuşmasam sadece sussam kimseye bi cevap vermesem der mi içinden her zaman.ama bi türlü yapamaz mı acaba???beceremez mi???hayatı boyunca üzüntüsünü derdini hep gülerek güldürerek saklayan çok mudur acaba???
Kalabalıkların içinde yalnızlaşır insan.Yanlışlaşır,kırılır,gücenir,darılır.Belli etmemeye çalışır,sussa derlerki neyin var.anlatmak istemez susmaya devam etse derler ki hadi gül artık gülmezsin konuşmak anlatmak istemezsin.Herkesin tadını kaçırıyorsun derler istemezler.Sonra başlarsın gülmeye güldürmeye.Susmamaya kimseyi susturmamaya... Sonra gün gelir derler ki senin derdin yok tuzun kuru.Sen geceleri başını koyup yastığa hemen yatabilirsin derler.Sabahları garip bi üzüntü yanlızlık içinde uyanmazsın derler... Anlatmazsın ne var içinde,anlatmazsın kimler kalmış içinde,neler yanmış kül olmuş,küllerinden kimleri doğurmuşsun ertesi sabahlara söylemezsin.Ortam olur çağırırlar seni istemezsin gitmek ama kalmak da istemezsin.Kalsan sonu yalnızlıklara gebe koca bir gece bekler seni... Gitsen yeni yeni kırıklar umursamazlıklar anlaşılamamazlıklar doğar yüreğine... Herkesi güldürmüşsündür,herkes mutludur eğlenmiştir senin dudaklarından çıkan her kelimenin anlamsızlığına.Sense sadece tek bir kelimenin çıkmasına hasretsindir dudaklarından herkese... Üzgünüm... Ama olmadı işte,yine gülmeli herkes.Bilmemeli açılmaması gereken kapıların ardındakileri,içinde sakladığın o gerçek kendini...
Aşkı sevgiyi gelip sana sorsunlar istersin,anldıbını yalnız sen biliyorsundur,ama aşk nedir hiç tadmamışsındır,herkes birini sevmiştir birinden ayrılmış birinden kaçmış birini bi yerde unutmuştur,ama sen heryerde bi aşk bırakmışsındır,kimseye söylenmedik kimseyle paylaşılmadık sevgiler.kaç kişi sevdin şu hayatta kaçını unutamadın kaçının adını bile hatırlamadın kaçı senin tarafından terkedildiğinin farkında bile değil... koskoca bir hayatı harcadın belki de... koskoca içten bir merhabayı yürekten bir nasılsın demeyi,inanarak "çok özlemişim seni nerelerdeydin" li cümleleri... daha neleri tadmadın gerçekten...
Bir odada çok fazla kişidir yalnız,çok kalabalıktır tek başına dört duvarda,hiç uyumamakla ve hep uyumaklı bi hayatla içiçedir sesi ve nefesi... sesi güzel değildir belki ama en güzel besteleri çalar aklından,hiç gitmeye fırsatı olmamıştır içinden dışarıya ama güneşi doğuran hayallerde yerler iinşa eder yüreğine,gözlerini her kapattığında...
Sen belkide hafızanın en kuytu yerlerine gömdüğün,asla olmayı hayal bile etmek istemediğin o kendine yabancı birisisin... sen geceleri kendine ağlarsın,o gündüzleri herkes içinde sana güler...
Sonra içinden bir ses der ki;
BEKLEME BENi, DiLiMDE UZUN YALNIZLIKLARIN TADI VAR
DÖNMEME ENGEL SAHiPLi SAHiPSiZ ACILARIN ADI VAR...
ÖZLEME BENi... SANA VEREBiLECEK SADECE VE SADECE BiR DiLiM UMUDUM
ELiMDE,YUMRUKLARIMIN ARASINDAN KAÇIRDIĞIM BiR SEVDANIN KANADI VAR...
DiNLEME BENi... DUDAKLARIMDA SUSKUNLUĞUMUN "BIRAKMA BENi" Li FERYADLARININ MÜHRÜ
YÜZÜMDE,iZi SENiN YÜZÜNE BENZER iSYANLARIMIN ŞEFKAT TOKADI VAR...
susar içindeki ses,susar haykırmaların arasında kaybolurken o derin nefes.şimdi hazırlan,dışarı çıkman gerek,herşeyin en güzelini yapman gerek.beklentileriyle seni bin parçaya bölen "sevdiklerin" i mutlu etmen gerek...
kendin olabilmen için önce hiç kimsenin seni göremiyeceği kadar ufak parçalara bölünebilmen gerek... HERKESTEN ASiL KENDiNDEN BAŞKASINA BÖLÜNEMEYECEK KADAR ASAL OLMAN GEREK!!!
uyanman gerek...
artık güveneceğin kimse yok,adını duyduğunda seni yaşatacak kimse,bir cennet yok aklında,hayallerinin kuruduğu suyunun içildiği toprağına dikenli ağaçların tohumlarının ekildiği bir yaştasın!!!yaşlanmayı saçlarındaki beyazlardan takip ettikçe sen,dökülen yanlarını göremediğin bir harabenin adıdır senin içine düştüğün kayıp krallığın adı... bırak artık kendini,kaybetmekse eninde sonunda herşeyin yazgısı,kaybet düşlerini ama yıkıntılarının ülkesinde hep kral ol!kimsenin sana senden daha fazla zarar veremeyeceği bir güç ol!!!
seni hiçbirşey yıkmasa şu içindeki pişmanlıklar alıp zütürecek cehennemin dibine-ki orası içinde sadece pişmanlıklarıyla yanıp duran tenlerin ortak ibadethanesinden başka bir yer değildir... dön bak şu geçmişe en son neyden pişman olmadın?hiç "ben yaptım" "bildim ve yaptım" "doğru yaptım" lı cümleler girdi mi hayatının koynuna uykusuz gecelerinde uyumayı hayal ettiğin o geçmişimli yıllarında???çocukluğun gençliğin... adı pişmanlık mı artık?aldın pişman oldun verdin pişman oldun gittin pişman oldun kaldın pişman oldun söyledin pişman oldun dinledin pişman oldun sevdin pişman oldun yaşadın pişman oldun!!!sakın öleyim deme!!bu son pişmanlığın olur... tek bir cümle hayatının anldıbını açıklamaya yetiyorsa eğer... ölme!eğer dudaklarından düşen tek kelime "KEŞKE" yse; nolur ölme... daha değişmesi gereken koskoca bi kelime var hayatında... ve değişecek...
Hadi şimdi de itiraflarımızdan bahsedelim biraz... kimseyi sevdin mi bugüne kadar hiç,gerçekten sevdin mi??öyle inandırıcıydın ki dudaklarından çıkarken öyle sıcaklık verdin ki dokununca tenine,ama gerçek miydi değdiğin ten sen miydin dokunan??hadi söyle,her dokunuşunda beyninin içinde konuşan kimdi,kimdi sana şüpheler aşılayan kimdi sana öpmeleri hıçkırıklarla karıştıran kimdi "ah lanet olası geçmiş!!" dedirten,kimdi sana seni bile sevdiremeyen!!!hadi itiraf et kendine sen hiç iyi olmadın hep öyle bilindin hep öyle işitti kulaklar senin adını duyduklarında başka dudaklardan,sen iyiydin,ama sen biliyorsun kendini sen biliyorsun ne kadar acımasız olduğunu yaptığını yapabileceğini... elinden gelse kapatabilirsin kendini dört değil ondörtbin duvarın arkasına!dokunmayın bana dokunmasınlar bıraksınlar beni taşıyamazlar kandıramazlar beni inandıramazlar uzaklaştıramazlar daha fazla beni benden beni kendimden beni bana var eden beni benden çok sevenden beni doğuran emziren bana "oğlum" bana "kızım" diyenden!!!beni çekemezler beni alamazlar yok sayamazlar var edenden yar diyenden yavrum diyenden bir babadan bir kardeşten bir kandan çekip de çıkartamazlar beni bu hayattan!!!
Kimsenin aldığı yok seni,korkutma kendini başkasının yapabileceğinden daha fazla!!!gözyaşlarının süzüldüğü aktığı gözbebeğinden yol aldığı kimi zaman yalpaladığı kimi zaman değmeden acıtmadan serince geçtiği teninden daha fazla kaygan hassas ince kırılgan değil umutların!!!vur vurabildiğince içine ki çıksın,içinde nefesler kesen fırtınaların koptuğu "ben burdayım!!!yok olmadıysam yok eğer ölmediysem hala ayaktayım!!!" lı meydan okumalar içinden...
Kolay yaşam yok,kimse kolayına kaçamıyor uyandığında kabullenemediği şu karmaşanın düş kırıklıklarından,kimseye sarılmaya benzemiyor yastığına sarılmak,bir yastığa neleri sığdırdığının farkında mısın?aileni sevdiğini düşmanını dostunu hayallerini... kockoca bir dünyayı o küçücük yastığa nasıl başardıysan sığdırmayı,içine sığmayanları da başar ortaya çıkarmayı.yoksa gördüğün o düşler saracak her tarafını ve an gelecek oradan hiç ayrılmamak için açlıktan ölürcesine susuzluktan kururcasına gömüleceksin geceye... perdeni kapatsan ne fayda yapay bir gece yapsan kendine ne çıkar,asla gözünü çocukluğundaki kadar huzurlu kapatamayacaksın... kabullen artık sen büyüdün ve sana ait olmayan bir büyüklük içerisinde küçülüyorsun her saniye!
Hep söylenmiştir sana belki de "kendinle barışık ol","insanın kendisiyle barışık olması" ne tuhaf bi cümle,sanki insana küs olan kendisi... Mendil satan 9 yaşında bir çocuk gördüm.Onun hayatını değiştiremiyorum,önümde süzülüp gidiyor.Bence o çocuk bana küs ve daha kötüsü bana düşman... Sonra engelli olmasına rağmen okula gitmeye çalışan bir genç gördüm.Onun da hayatını değiştiremedim.Sadece hiç bir engeli olmadığını düşünmesi için onu görmemezlikte geldim.Bence o da bana küs belki düşman değil ama kırgın... Bir de okula gitmek için bir nehiri karşıdan karşıya gerilmiş bir ip üzerine kurulmuş tahta parçasıyla geçmek zorunda olan 10 yaşında çocukları gördüm.Onların da hayatı değişmedi,Sanırım onlar için de bir burukluk var içimin en gergin kan damarlarında... Onlar herkese küs kırgın ve düşman...
Yani bir çok insan küs bana,sana,hepimize... ve biz kendi kendimizle barışık olursak mutlu oluruz demek saçma kandırmaca yalan... ben bana küs değilim sadece kızgınım,yetersiz olduğum için,umarım hepsi beni affeder.O zaman belki mutlu olabilirim...
Neden mi çok üzgünsün çünkü içinde bir sen var ki her yanlışı görüp değiştirmek ister,ama yapamaz gücü yetmez,görmezden gelmek zorunda kalır hep... işte hayatta seni hep üzgün yapan bu saklanman... keşke görmeseydin bilmeseydin. o zaman rahatça gülerdin.ama şimdi gördün ve kendi gözünden kaçamıyorsun... bir yanın gülerken diğer yanın utanıyor kendinden... ve hiç bir şeyi başaracak gücü bulamıyorsun kendinde çünkü inancın neredeyse yok denecek kadar azalmakta...
edit: beyler bu da başka bir yazım :
http://inci.sozlukspot.co...nbatımı-düşü-kadın/ 
