ölüme en yaklaştığınız an

yıl 2004 öss ye girmişim sınav iyi geçmiş falan babannemin köye gidicem ondan para aşırıcam çıktım evden çarşıya inip ordan minibüsle garaja çıkıcam. ulan çarşıya inmek için hep minibüse binerim dedim hava güzel yürüyerek iniyim. annem bağırıyodu kahvaltı yapmadan mı çıkıyon diye ona da aldırış etmedim ki sonradan bu yaptığım davrnaışların ne kadar önemli olduğunu anlaycaktım. koyuldum yola dedim sigara alayım bakkala gireyimtam bakkala girdim bi baktım cebide sigara var zaten. boş çıkmamak için bi su alıp çıktım ordan. çarşıya vardım. trafik lambalarının orda mobiletle bi ark bekliyo. seslensem mi seslenmemesem mi derken hadi dedim sesleniyim. rafeeeeeeet. dedim beni gördü. hoooop gel dedi. gittim ışıklar yeşile dönecek atla dedi nereye gidiyosun zütüriyim dedim hadi bineyim. hacı dedim garaja çıkçam tamam dedi döndü bu garaja sohbet muhabbet yolda. derken ben baktım garajın çıkış kapısında bi minibüs içeri girmeye çalışıyo. orası normalde ç ıkış giriş yasak. mobileti kullanan arkım da içeriye girecek sandı bunu hız kesmedi. minibüste bizim seyrettiğimiz şeritte. minibüs hareketlendi bizim şeriti boşaltıp garaja girecek diye bekliyruz küt freni koydu minibüs ve aramızda çok az mesafe var. biz hızla gleiyoruz. ve çarpışma kaçınılmaz. işte o an arkadaşlar hakkaten filmlerdeki gibi süre uzuyo o 3 5 saniyelik süre snaki 1 saatmiş gibi gleiyo o şok anında hayatınız resmen film şeridi gibi gözünüzün önünden geçiyo. neyse rafet abiiiiiii diye çığırarak mobileti sağa kırdı minibüs şöförü bizi gördü ve tek hamlelik refleksle minibüsü üstümüze kırdı ( neden böyle yaptığını sonradan anlatacaktı) ben mobiletin arkasında şok vaziyetindeyim 1 metre var çarpışmaya rafet kendini yere attı. benim en son gördüğüm şey havada uçuşuan mobiletin direksiyon ve tekerlek parçaları ve şiddetli bir gümbürtü.

sesler var. kalabalık anlamlandıramadığım sesler. görüntü yok. sadece belirsiz silüetler. insanın kendinin öldüğünü sanıp sesleri meleklerin sorgulamaya geldiğine yorması hergün karşılaşbileceğin bir durum değil. sonra rafetin sesini duydum. kolumdan tutmaya çalışıyor ama silüetler dışında hiçbirşeyi göremiyorum. beni ayağa kaldırdı güçlükle.bi kadının sesini duydum. aaa çocuğun bacağı dönmüş. bir şok dalgası daha. ellerimle bacağımı yokluyorum vücudumu herşey yerli yerinde. ve bana doğru gelen o kadın sesine küfürler yağdırıyorum. kimse yardım etmiyor. polisin siren sesini duyuyorum ve o yöne doğru topallayarak koşuyorum seçtiğim araba silüetini yumrukluyorum. ölüyoruuuuuum. beni hastaneye atın. anasını gibtiminin memleketinde kimse tutup da hastaneye zütüreyim dmeiyor. görüntü de hafiften netleşmeye başlıyor. rafetin ağlama seslerini duyuyorum. derken bir taksi geliyor bizi hastaneye atıyor. acile alıyorlarve görüntüün netleştiği an cillop gibi hemşirenin gelip beni muayene etmesi. filme zütürüyorlar bacağımda ezilme var. kafa filminde sorun yok. ama hayvan gibi şişmiş kafam. rafetin kendini çarpışmadan önce yere attığı için bacağı iki yerinden kırılmış omzu da çıkmış. ayrıca derin bir kesiği var bacağında 15 dikiş atılıyor. annemi görüyorum hastane girişinde. şoka igrmiş gözlerinden yaşlar dökülüyor. beni gördüğündeki o ifadeyi hiçbir zaman unutamam. çılgın atarak üstüme koşuyor ve ciğerlerimi dökercesine bana sarılıyor. polis cep telimden annemin numarasını bulup aramış amk malı. düşünün biri sizi arıyor acil hastaneye gelin oğulunuz ya da babanız burda diyor. ne düşünürsünüz ne hissedersiniz? kaza anını yaşayan birinden daha büyük bir şoka gireceğiniz kesin. sonra emniyete gidiyoruz minibüs şöförü adamı şikayet edicez adam suçlu ters şeritte ters yönden garaja girmeye çalışıyor. ama rafetin ehliyeti olmadığından en baştaki suçlu o. bana dönüyor diyor ki minibüsü üstüne kırmasam sen yan camdan içeriye girip ölürdün diyor. ön camda çok büyük çatlak var az daha çarpmanın şiddetiyle o da patlıyordu diyor. ön camlar sağlam olur diyor. ben farkında değilim çarpışma esnasında ön cama girmişim ve geriye sekip yere düşmüşüm o anı hatırlamıyorum ama adam haklı olay yerinde kazayı gören herkes beni öldü sanmış. ölmedim ama ölümü yaşadım. ölüm bu olmalı sadece kazadan sonra yerden kalkamazdım.

ve son olarak kaderimi de yaşadım evden çıkarken kahvaltı yapsam çarşıya gitmek için minibüse binsem cebimde sigar olduğunu farkedip bakkala girmesem rafetle karşılaşmayıp böyle bir kazayı yaşamayacaktım da. rafet akıllılık yapıp kendini motordan attı fakat ondaki hasar benden daha fazla oldu bikaç ay alçıyla gezdi bende de kafada şişlik ve ayağımdaki ezilme dışında problem oluşmadı. onun dıbına koyim ben. daha da mobilete binmedim o günden bu yana.