+44
-8
olayın baş kahramanı benim. bugün yaşanmıştır.
bugün vize vardı. gittik sabahın 9unda. girdim amfiye. herkes sınavı bekliyor. en son gelenlerden biriydim. en öne oturdum. arkalar dolmuş tabiki. 1 adet tükenmez kalemimle birlikte gelmişim. neyse 4 adet gözetmen hoca geldi. birden optik dağıtmaya başladılar. meğer sınav testmiş. dolayısıyla kurşun kalem gerekli. hoca söylemiş test olduğunu daha önceden. tabi ben derslere hiç girmediğim için haberim yok amk. yanımdakine sağma soluma arkama sordum fazla kalemi olan var mı diye. kimseden çıkmadı. bütün özgüvenimi topladım. yılların asosyaliyim kolay değil birazdan yapacağım iş. kalktım ayağa döndüm arkamı. yaklaşık 150 kişiye bakarak 'fazla kalemi olan var mı acaba' dedim bağırarak. amfide çıt yok. ölüm sessizliği. kimse tepki vermiyor. mal gibi kalmak denir ya hani. heh işte o durum. mal gibi kaldım. son bir çaba ile sağ sola bakış atıyorum belki veren biri olur. bekliyorum... yok beyler. gelmiyor kalem. herkes bana bakıyor. koridordan geçen birinin ayak sesi dışında hiç bir ses yok. içimden vay amk dedim. vaaay amk... 150 kişi. dilekolay. kimse çıkıpta 'al kardeşim kalem. sınavdan sonra getir ama haee hacılama sakın' demiyor. gözlerimi devirdim. başımı eğdim. yavaş adımlarla yürüyerek amfinin kapısını açtım, kafamı çevirip son bir bakış attım 'vay amk' dedim. kapıyı kapatıp çıktım. bahçeye indim boş bi banka oturdum... elim ayağım titriyordu. montumun cebindeki sigarayı zar zor çıkardım. ağzıma koydum. bi taraftanda çakmağımı arıyorum. ceketimin iç çebinde elimi hızlıca gezdiriyorum. ellerime birşeyler çarpıyor. çeketin cebi dolu. sigarayı biran önce yakmam lazım. parmağım soğuk metal cisme değiyor. çakmağımı bulmanın biranlık sevinci. çakmağı çıkarıyorum. sigaranın ucuna zütürüyorum... yanmıyor. çakmaktan alev çıkmıyor. 1 kez çakıyorum. yok. 2... 3... 4... 5... olmuyor. ellerim titriyor. soğuk hava yüzüme çarpıyor ama yine de terliyorum. dudaklarım kupkuru. artık sigarayı tutacak gücüm yok. titreyen dudaklarımı aralıyorum yavaşça. sigara rüzgara karışıp uçup gidiyor. elimdeki çakmağı yere fırlatıyorum. bi kaç parçası dağılıyor. yanımdaki bankta oturan 2 kişi ve yürüyen bir yığın öğrenci bana bakıyor. göz ucuyla onları süzüyorum. hala vakit var. acele edersem birinden kalem bulup sınava yetişebilirim. yapamıyorum. o gücü bulamıyorum. son bir güçle ayağa kalkmamla tekrar banka oturmam bir oluyor. başımı ellerimin arasına alıp ağlıyorum. içime içime ağlıyorum. sonra göz yaşları dışarıya çıkıyor. burnumun kenarından yanaklarıma oradan da yere damlıyorlar. önce insanlığın öldüğüne ağladığımı sanıyorum. daha sonra anlıyorum ki insanlığın öldüğü ana şahit olduğuma ağlıyormuşum.
